Ο Μάκης Κατσαβάκης δεν έμεινε ευχαριστημένος από την εμφάνιση των παικτών του.

JΑΖΖΥFΑΤΝΑSΤΕΕS

15. Η παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη: Ο πλησίον μας και εμείς

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΤΣΑΒΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Η σόουλ και η πόλη

Με την παραβολή του σπλαχνικού πατέρα ξεκαθαρίστηκε για ποιον Θεό μιλάμε και γιατί αξίζει να τον αγαπάμε.

Το αυστηρό πέναλτι και η αγάπη

Μ.Μ.

Με το συνάνθρωπο όμως τι γίνεται;

Η εμφάνιση του Απόλλωνα Καλαμαριάς δεν άφησε ικανοποιημένο σε κανένα σημείο του αγώνα τον Μάκη Κατσαβάκη, ο οποίος στάθηκε στο γεγονός ότι οι παίκτες του δέχθηκαν γκολ χωρίς να απειληθούν.

Τον αέρα της Φιλαδέλφειας, γεμάτο μυρωδιές από σόουλ και μελωδίες από παλιά, αναπνέουν η Τρέισι Μουρ και η Μερσέντες Μαρτίνεζ και αυτό βγαίνει σαν μαγική εικόνα από τα δέκα τραγούδια του «The Tortoise ande the Hare», που ως Jazzyfatnastees αφήνουν ελεύθερο να σαγηνεύσει τα ακροατήρια (κυκλοφορεί εδώ με την ετικέτα της Hitch Hyke).

Και μάλιστα με τους συνανθρώπους μας εκείνους που μας είναι ξένοι, μας εχθρεύονται, μας βλάπτουν ή μας είναι αδιάφοροι;

"Ήταν ένα μέτριο παιχνίδι με τις δυο ομάδες αγχωμένες για το αποτέλεσμα και κυρίως ο Λεβαδειακός, που είχε μια υπεροχή στο α' ημίχρονο χωρίς όμως να μας απειλήσει ιδιαίτερα" τόνισε ο Σερραίος τεχνικός και αναφέρθηκε στο γκολ του Λεβαδειακού:

Γλυκό σαν την άνοιξη που αργεί, φορτωμένο από διαφορετικά στυλ σαν τις πόλεις που ζούμε, με έμφαση κάπου κάπου στον ακουστικό ήχο (πώς το έκαναν οι Fugees; κάπως έτσι), ακόμη και εκεί που το χίπχοπ και η τζαζ αγκαλιάζονται σφιχτά.

Δικαιούνται κι αυτοί την αγάπη και το ενδιαφέρον μας;

"Το πέναλτι που δόθηκε ήταν αυστηρό.

Η σόουλ, τελικά, βγαίνει ασπροπρόσωπη χάρη στα δύο κορίτσια και τους μουσικούς τους.

Αγάπη αδιακρίτως προς κάθε άνθρωπο;

Στο δεύτερο ημίχρονο ανεβήκαμε, πιέσαμε, σχεδιάσαμε κάπως το παιχνίδι.

Η σόουλ και σίγουρα η πόλη.

Κι αυτό γιατί;

Πήγαν να βγουν κάποιες φάσεις, αλλά δεν καρποφόρησαν.

Είναι λογικό;

Εμείς ακόμη δεν έχουμε σωθεί και η συνέχεια χρειάζεται προσοχή.

Ο Ιησούς με μια συναρπαστική παραβολή ξεκαθάρισε για πάντα το ζήτημα αυτό.

Εύχομαι ο Λεβαδειακός να βρει το δρόμο του και στο τέλος και οι δυο ομάδες να πανηγυρίσουν την παραμονή τους στην κατηγορία".

Λκ 10, 25: Κάποιος νομοδιδάσκαλος παρουσιάστηκε στον Ιησού και, για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, τον ρώτησε:

Ερωτηθείς για την επιστροφή του στο γήπεδο της Λιβαδειάς, ο Κατσαβάκης τόνισε:

"Διδάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;"

"Έχω δεθεί ιδιαίτερα με τον κόσμο της Λιβαδειάς.

Κι ο Ιησούς του είπε:

Έχω δεχθεί μια αυθόρμητη και ειλικρινέστατη αγάπη όχι με την ιδιότητα του προπονητή, αλλά του ανθρώπου.

"Ο Νόμος τι γράφει;"

Και αυτό είναι η μοναδική πόλη που μου το χάρισε".

Εκείνος απάντησε:

Η ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ήταν παραπάνω από εμφανής στο πρόσωπο του Τάκη Λεμονή μετά τη χθεσινή νίκη, καθώς η ομάδα του εξασφάλισε τους τρεις βαθμούς και "έχτισε" μία σημαντική διαφορά ασφαλείας από την επικίνδυνη ζώνη.

"Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου, με όλη τη δύναμη σου και με όλον τον νου σου και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου".

"Για εμάς ήταν ένα παιχνίδι δίχως αύριο" είπε ο τεχνικός του Λεβαδειακού και συνέχισε:

"Πολύ σωστά απάντησες", του είπε ο Ιησούς· "αυτό κάνε και θα ζήσεις".

"Ξέραμε ότι απέναντί μας είχαμε μια ομάδα, η οποία μπορεί να σε διαλύσει στις αντεπιθέσεις με τον Παπά.

Εκείνος όμως, θέλοντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, είπε στον Ιησού:

Είχαμε μελετήσει πάρα πολύ καλά τον τρόπο παιχνιδιού της Καλαμαριάς και μπορώ να πω ότι το μόνο που με προβλημάτιζε πριν τον αγώνα ήταν η ελλιπής μας προετοιμασία".

"Και ποιος είναι ο πλησίον μου;"

Ο στόχος του Λεμονή ήταν να προηγηθεί η ομάδα του και κατόπιν να ελέγξει το παιχνίδι:

Πήρε τότε αφορμή ο Ιησούς και είπε:

"Δεν μας ενδιέφερε το σπουδαίο θέαμα, αλλά η νίκη.

"Κάποιος άνθρωπος, κατεβαίνοντας από τα Ιεροσόλυμα για την Ιεριχώ, έπεσε πάνω σε ληστές.

Και έχω μείνει απόλυτα ευχαριστημένος από τον τρόπο που αντιδράσαμε στο παιχνίδι της Καλαμαριάς στο β' ημίχρονο.

Αυτοί τον ξεγύμνωσαν, τον τραυμάτισαν κι έφυγαν παρατώντας τον μισοπεθαμένο.

Η αμυντική μας γραμμή λειτούργησε τέλεια.

Έτυχε να κατεβαίνει από κείνον τον δρόμο και κάποιος ιερέας, ο οποίος, παρ' όλο που τον είδε, τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία.

Βέβαια θα θέλαμε να μην είναι τόσο αγχωτική, αλλά όπως είπα μετρούσε μόνο το αποτέλεσμα".

Το ίδιο και κάποιος λευίτης, που περνούσε από κείνο το μέρος· κι αυτός, παρ' όλο που τον είδε, τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία. Κάποιος όμως Σαμαρείτης, που ταξίδευε, ήρθε προς το μέρος του, τον είδε και τον σπλαχνίστηκε. Πήγε κοντά του, άλειψε τις πληγές του με λάδι και κρασί και τις έδεσε καλά. Μάλιστα τον ανέβασε στο δικό του το ζώο, τον οδήγησε στο πανδοχείο και φρόντισε γι' αυτόν. Την άλλη μέρα φεύγοντας έβγαλε κι έδωσε στον πανδοχέα δύο δηνάρια και του είπε: 'Φρόντισε τον, και ό,τι παραπάνω ξοδέψεις, εγώ όταν ξαναπεράσω θα σε πληρώσω'. Ποιος λοιπόν από αυτούς τους τρεις, κατά τη γνώμη σου, έγινε 'πλησίον' εκείνου που έπεσε στους ληστές;" Κι εκείνος απάντησε: "Αυτός που έμπρακτα έδειξε ευσπλαχνία". Τότε ο Ιησούς του είπε: "Πήγαινε, και να κάνεις και συ το ίδιο".

Ο σπλαχνικός Σαμαρείτης, Ζωρζ Ρουώ (Rouault, 1871-1958)

Ερμηνευτικά 1. Ο πλησίον είναι ο κοντινός, ο συνάνθρωπος (που τον αγαπώ, τον εμπιστεύομαι, ενδιαφέρομαι γι' αυτόν και τον συμπαραστέκομαι). Για τους Ισραηλίτες τότε στους πλησίον ανήκαν: γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, μέλη της φυλής, ομοεθνείς, ομόπιστοι, γείτονες, συμπατριώτες. Στους μη πλησίον: αλλοδαποί, εχθροί (ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι), αλλόπιστοι (ιδιαίτερα οι ειδωλολάτρες), σχισματικοί (ιδιαίτερα οι Σαμαρείτες), αρνητές της πίστης (αποστάτες). Οι Φαρισαίοι πρόσθεταν σε αυτούς: τους τελώνες, τους αμαρτωλούς και τον αγράμματο "όχλο", που δεν γνώριζε τις Άγιες Γραφές. 2. Γύρω στα 27 χλμ. ΒΑ της Ιερουσαλήμ βρίσκεται η Ιεριχώ (βλ. χάρτη). Στον δρόμο προς τα εκεί υπήρχαν σημεία ερημικά με κατηφοριές και βράχια (βλ. φωτ.). Σε αυτά είχαν τα καταφύγια και τα ορμητήριά τους οι ληστές. Στην Ιεριχώ έκαναν την τελευταία τους στάση οι προσκυνητές από την Γαλιλαία και την Περαία, που κατέβαιναν για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. 3. Οι ιερείς ήταν απόγονοι του Ααρών, αδελφού του Μωυσή. Υπηρετούσαν στον Ναό των Ιεροσολύμων με τη σειρά τους για μια εβδομάδα. Καθημερινά τους καθήκοντα: προσφορά θυσιών και προσευχές για απαλλαγή των πιστών από αμαρτίες και από κακές δυνάμεις. 4. Οι λευίτες προέρχονταν από τη φυλή Λευί. Βοηθούσαν τους ιερείς ως μουσικοί, θυρωροί και φρουροί του Ναού. Ήταν υπεύθυνοι για την τάξη και την καθαριότητά του. Αυτός που τον κακοποίησαν οι ληστές ήταν Ιουδαίος συμπατριώτης τους. Και οι δύο έπρεπε να τον φροντίσουν ως πλησίον τους, σύμφωνα με τη θεία εντολή. 5. Οι Σαμαρείτες ήταν μια ανάμικτη φυλή από Ισραηλίτες, Βαβυλώνιους, Σύρους κ.ά. Το ίδιο και η θρησκεία τους - πάντως με βασικότερα στοιχεία τα ισραηλιτικά. Γι' αυτό και οι Ισραηλίτες τους θεωρούσαν ως σχισματικούς και όχι γνήσιους πατριώτες. Με τον καιρό ανεξαρτητοποιήθηκαν εθνικά και θρησκευτικά. Θρησκευτικό τους κέντρο ήταν ο ναός τους στο όρος Γαριζίν (βλ. χάρτη). Στα χρόνια του Χριστού το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και στους Ισραηλίτες ήταν αγεφύρωτο και το μίσος μεταξύ τους μεγάλο και άσβεστο. 6. Το κρασί χρησίμευε για τον καθαρισμό των πληγών και την προστασία τους από μόλυνση (αποστειρωτικό). Το λάδι κρατούσε τις πληγές μαλακές, ώστε να μην ξηραίνονται και προκαλούν πόνο. 7. Τα δύο δηνάρια ήταν η αμοιβή ενός εργάτη για τη δουλειά δύο ημερών. Στο πανδοχείο μπορούσε να παραμείνει κάποιος με αυτό το ποσό για ένα δίμηνο.

Σαμαρείτες που προσεύχονται