ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

3. Πρόσφυγες από τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη

Γράφει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

Με σφαίρες ξεκαθάρισαν τις διαφορές

α. Οι Κρήτες και οι Κάσιοι πρόσφυγες

Σε ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών αποδίδεται το αιματηρό επεισόδιο με δύο τραυματίες που έγινε χθες το βράδυ σε κατάστημα στην Αθήνα.

Από τον πρώτο κιόλας χρόνο της Επανάστασης, οπλοφόροι Κρήτες κατέφυγαν, αρχικά σε μικρό αριθμό, στις Κυκλάδες. Δεν κατάφεραν οι γιορτές να αποτελέσουν ένα καλό και ικανό διάλειμμα, το οποίο θα απέτρεπε έστω και για λίγο τη διαδικασία "ξηλώματος" θεσμών, που ανέλαβαν βασικά τα talk shows των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων.

Τέσσερις άγνωστοι εισέβαλαν στο χρωματοπωλείο του 33χρονου Αλέξανδρου Τζάρκα στην οδό Μανδροκλέους 1 στον Νέο Κόσμο και ένας εκ των δραστών πυροβόλησε και τραυμάτισε στα πόδια τον ιδιοκτήτη και έναν γνωστό του που βρισκόταν στο κατάστημα, τον 35χρονο Δημήτρη Β. Νικολάου.

Μετά την καταστροφή της Κάσου από τον αιγυπτιακό στόλο το 1824, οι Κάσιοι αλλά και οι Κρήτες που είχαν καταφύγει εκεί, κατευθύνθηκαν σε άλλα νησιά του Αιγαίου.

Να αμφισβητήσουμε σημαντικά γεγονότα, όπως το περιβόητο παραδικαστικό κύκλωμα ή την πιθανότητα απαγωγής Πακιστανών από μυστικές υπηρεσίες τον περασμένο χρόνο;

Οι δύο τραυματίες μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στο Λαϊκό Νοσοκομείο όπου νοσηλεύονται. Η άφιξη των Κρητών προκάλεσε αναταραχή στο κεντρικό Αιγαίο.

Δεν θα το επιχειρήσω, γιατί, όταν μιλάνε τα γεγονότα ή έστω οι ενδείξεις, τα άλλα είναι περιττή φιλολογία.

Ως τα μέσα της δεκαετίας, οι ένοπλοι Κρήτες πρόσφυγες είχαν αποβεί κυρίαρχοι σε βάρος των εγχωρίων.

Το θέμα είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση το νόημα το κρύβει το ίδιο το μέσο, δηλαδή η… φόρμα.

Άλλη ομάδα Κρητών προσφύγων του 1823-1824 κατέφυγε στην Πελοπόννησο.

Όταν μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας βλέπει και ακούει αυτές τις ειδήσεις και τις δήθεν σοβαροφανείς αναλύσεις των ειδικών των καναλιών, δεν έχει περιθώρια, κέφι, διάθεση να σκύψει κάτω από αυτές.

Στην Αργολίδα η κυβέρνηση μερίμνησε για τη διατροφή και περίθαλψη τους.

Δεν μπορεί επίσης να περάσει σε αναπαραγωγή της άποψης πως σε μία υγιή δημοκρατία αποκαλύπτονται και ξεσκεπάζονται νοσηρά φαινόμενα προλαβαίνοντας την εξάπλωσή τους. Ο περισσότερος κόσμος εισπράττει μία απαξίωση θεσμών, που μόνον καλό δεν δημιουργεί στη δημοκρατία. 1. Αυξάνει το ποσοστό απομάκρυνσης από την πολιτική. 2. Κατ' επέκταση πλήττεται η συλλογικότητα. 3. Αυξάνονται τα ποσοστά ακροδεξιών και κρυπτοφασιστικών κομμάτων. 4. Σε ψυχολογικό επίπεδο η κοινωνία καταλαμβάνεται από έναν ομαδικό φόβο, μία απελπισία και απάθεια και αυτό είναι και το σημαντικότερο γεγονός, γιατί "εκπαιδεύει" τις νέες γενιές σε μία πεσιμιστική και κυνική στάση ζωής.

Είναι προφανώς πολύ σωστό να λέγεται και να γράφεται πως οι δικηγόροι δεν είναι μία αυτόνομη επαγγελματική οντότητα, αλλά αποτελούν συλλειτουργούς της δικαιοσύνης. Όσα αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό πλήττουν διπλά την τελευταία, καλλιεργώντας μία αίσθηση πως το δίκιο αγοράζεται ή εξαγοράζεται.

Στο άλλο θέμα των πιθανών απαγωγών οι θεσμικές επιπτώσεις είναι πολλαπλές και οδυνηρές. Έγκυροι αναλυτές αναφέρουν πως τον περσινό Ιούλιο σε τέσσερα σημεία της χώρας αμφισβητήθηκε η εθνική κυριαρχία, για να το πω απλά, έγινε κάτι πολύ χειρότερο από τις παραβιάσεις του εναέριου εθνικού χώρου από τουρκικά αεροπλάνα.

Σε δεύτερο επίπεδο παρακάμφθηκαν οι νόμοι της χώρας. Υπάρχει δικαστική διαδικασία νόμιμης κλήτευσης μαρτύρων.

Σε τρίτο επίπεδο καταπατήθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα.

Σε βαθύτερη ανάλυση πλήττεται η αξιοπιστία της εξουσίας σε σχέση με τους πολίτες.

Ωστόσο η ιστορία δεν σταματά εδώ. Ακούστηκε και γράφηκε πως όλα αυτά μπορεί και να είναι εσωκομματικό ξεκαθάρισμα στο πλαίσιο του να πληγεί η δημοφιλία συγκεκριμένου προσώπου. Άρα και πάλι η πολιτική έχει απώλεια αξιοπιστίας. Έγιναν και πολλά άλλα, ακόμη και παραβατικές πράξεις (όπως οι αποκαλύψεις ονομάτων πρακτόρων κτλ.).

Ως διάλειμμα ταιριάζει αυτή η ιστορία στο πλαίσιο ενός κατασκοπευτικού σεναρίου, ως "πραγματικότητα" όμως είναι πολλαπλά τραγική. Πέραν τούτου υπάρχει ένα μέγα πρόβλημα. Δεν είναι παράδοξο και τρομερό να υπάρχουν διακρατικές συμφωνίες για το θέμα της πάταξης και του ελέγχου της τρομοκρατίας. Αν είμαστε γνώστες, τι να κάνουμε, το δεχόμαστε και εκτιμούμε την ειλικρίνεια της πληροφόρησης.

Με τέτοιες όμως μυστηριώδεις κατασκοπευτικές ιστορίες το πράγμα ξεφεύγει από τους γέλωτες του κωμικού του θέματος. Οι πολίτες αναπαράγουν εικόνες με μυστηριώδη αυτοκίνητα, απαγωγές, ανακρίσεις, απόκρυφους χώρους και άλλα τζεϊμσμποντικά και αρχίζουν να φοβούται σε βάθος (με την κοινωνιολογική έννοια του όρου).

Άλλη μία φοβία λοιπόν προστίθεται σε όσα τους εγκλωβίζουν (φαινόμενο θερμοκηπίου, γρίπη πουλερικών, βρόμικες τροφές, μοναξιά κτλ.). Έτσι μεταλλάσσονται συνεχώς και συγκροτείται μία απελπισμένη πλειοψηφία. Όσοι αμφιβάλλετε για όλα αυτά μπορείτε να προμηθευτείτε το διάσημο πρόσφατο βιβλίο του Γάλλου κοινωνιολόγου Κριστόφ Λαμπέρ "Η κοινωνία του φόβου". Δεν έχει ακόμη μεταφραστεί στην ελληνική, αλλά δεν παύει να είναι αποκαλυπτικό, εφιαλτικό, αληθινό.