Oταν το όραμα υλοποιείται

ΑΡΙΘΜΟΙ

Γ. ΤΑ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΖΩΗ

Πολλά έγιναν την εβδομάδα που μας πέρασε και ελάχιστα από αυτά ήταν ευχάριστα. Οι κόντρες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, οι κινήσεις ομάδων που έχουν αναλάβει ρόλο "σωτήρα", τα επεισόδια ακόμη και έξω από τα γήπεδα, πριν από ένα ντέρμπι, αναμφίβολα αποτελούν αντικείμενα σχολιασμού, όμως -κακά τα ψέματα- τόνοι μελανιού έχουν χυθεί και δεν νιώθω ότι μπορώ να προσθέσω κάτι περισσότερο, πέρα από τις απόψεις που επανειλημμένα έχω διατυπώσει.

100…

Μέσα στην ανθρώπινη ιστορία υπήρξαν περιπτώσεις όπου τονίστηκε η συλλογικότητα των ανθρώπων.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ, λοιπόν, είναι να ασχοληθώ με κάτι πιο ευχάριστο και να με συγχωρείτε, που θα ευλογήσω τα γένια μου ως άνθρωπος του χάντμπολ.

ΑΜΑΛΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία.

Χθες στη Μίκρα βρέθηκα σε ένα κατάμεστο γυμναστήριο, όπου περισσότεροι από χίλιοι φίλαθλοι υποστήριξαν με πάθος, αλλά σε κόσμια πάντα πλαίσια, την Εθνική ομάδα στο κρίσιμο παιχνίδι που έδινε κόντρα στην Ολλανδία. Άραβες εξτρεμιστές που συνεργάζονταν με την Αλ Κάιντα έχουν βρει καταφύγιο στην Κοιλάδα Χαλάμπτζα του Βορείου Ιράκ, όπου συνυπάρχουν με ριζοσπάστες Ισλαμιστές Κούρδους αντάρτες του κινήματος Ανσάρ αλ Ισλάμ.

Αυτές οι αντιλήψεις όμως υπονομεύτηκαν από τρεις παθολογικές εκφράσεις της συλλογικότητας:

Θυμήθηκα τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τυνησίας, όπου αυτή η ομάδα, με παίκτες άγνωστους μέχρι πρότινος στο ευρύ κοινό, έκανε την υπέρβασή της και πλασαριζόταν στην εξάδα των κορυφαίων ομάδων του πλανήτη. Οι Άραβες εξτρεμιστές έφθασαν σε αυτή την ορεινή γωνιά του Βορείου Ιράκ, πριν από περίπου έναν χρόνο - λίγες εβδομάδες αφ' ότου εγακατέλειψαν το Αφγανιστάν εξαιτίας της εκδίωξης των Ταλιμπάν από τους Αμερικανούς.

α) τη δουλεία, ότι δηλαδή η κοινωνία χωρίζεται στην ομάδα των ελευθέρων και των σκλάβων,

ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ της Μίκρας αποδείχθηκε μικρό για την Εθνική χάντμπολ και το γεγονός με συγκίνησε, διότι αντικατοπτρίζεται μια προσπάθεια ετών, που έχει κάνει η ομοσπονδία, προκειμένου το άθλημα να αποκτήσει δυναμική και νέους -υγιώς σκεπτόμενους- φιλάθλους.

Οι Κούρδοι του Ανσάρ αλ Ισλάμ, λοιπόν, οι οποίοι μάχονται λυσσαλέα τα άλλα δύο - κοσμικά - κουρδικά κινήματα του Βορείου Ιράκ, ελέγχουν μονάχα την κοιλάδα Χαλάμπτζα, η οποία συνορεύει με το Ιράν.

β) τη θεώρηση των βαρβάρων ως «εκ φύσεως δούλων», δηλαδή ότι πέρα από εμάς υπάρχουν και κοινωνίες βαρβάρων που είναι από τη φύση τους σκλάβοι, και

ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ, όμως και από κάτι άλλο.

Και σε αυτήν την κοιλάδα, οι ριζοσπάστες Ισλαμιστές Κούρδοι υποδέχθηκαν θερμά τους εξτρεμιστές Άραβες, για τον απλό λόγο ότι τους συνδέει κοινός θρησκευτικός φανατισμός.

γ) την αντίληψη ότι η γυναίκα είναι κατώτερη από τον άνδρα.

Αναφέρομαι στην πρωτοβουλία που πήρε η Ένωση Σωματείων Θεσσαλονίκης, η οποία το Σαββατοκύριακο διοργάνωσε το πρώτο τουρνουά στη μνήμη του Θανάση Σιούλη, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγα χρόνια.

Την παρουσία των περίπου 100 Αράβων στην κοιλάδα χρησιμοποίησε όμως ο Πάουελ, σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν συνεργάζεται με την Αλ Κάιντα.

Ο Χριστιανισμός κατήργησε την ταξική και εθνική ανισότητα και την ανισότητα των φύλων.

Ο Θανάσης ήταν ο άνθρωπος που με έμπασε στον κόσμο του χάντμπολ.

Και για τον ίδιο λόγο, προετοιμάζονται οι ΗΠΑ - σύμφωνα με πληροφορίες, να βομβαρδίσουν αυτόν τον μικρό οικισμό των Ανσάρ στο Βόρειο Ιράκ. Στην Ορθοδοξία προτάθηκε ως ιδεώδες πρότυπο κοινοτικής ζωής το κοινόβιο και η ενορία.

Χάρη στις επίμονες προτροπές του ασχολήθηκα με τα της ομοσπονδίας.

Κι ας λένε όλοι - μεταξύ αυτών και οι αντίπαλοι των Ανσάρ, Κούρδοι, οι οποίοι συνεργάζονται τώρα με τις ΗΠΑ - ότι η μοναδική σχέση αυτών των ανταρτών με τον εξωτερικό κόσμο είναι με το Ιράν. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις διασώζουν τον άνθρωπο ως πρόσωπο μέσα σε μια κοινωνία αγάπης, όπως ακριβώς το πρότεινε ο Χριστός και βλέπουμε να εφαρμόζεται με τον τρόπο που συμβουλεύει ο Απ. Παύλος στο δεύτερο κείμενο στην αρχή του μαθήματος.

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ ο ίδιος, υπήρξε από τους πρωτεργάτες για την άνοδο του αθλήματος, τόσο στη Θεσσαλονίκη με όσα έκανε για τον Τρίτωνα, τον ΠΑΟΚ και την Ένωση, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα με τις θέσεις που είχε στη διοίκηση της Ομοσπονδίας.

Τα μέλη του κοινοβίου (κοινός + βίος) και της ενορίας, ανάλογα με τον τρόπο που ελεύθερα επιλέγει κανείς να ζήσει, οικοδομούν τον βίο τους μέσα σε ένα κλίμα συνδέσμου αγάπης και ειρήνης, ως ένα σώμα, με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή καθώς και απέραντη ανοχή, διακονώντας ο ένας τον άλλο.

Η παρακαταθήκη, που μας άφησε ο Θανάσης Σιούλης, έχει μεγάλη σημασία.

Είναι αυτό που λείπει από τις σύγχρονες κοινωνίες και που αποτελεί αντίδοτο στο αίσθημα της μοναξιάς και της περιθωριοποίησης που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Ευθύνη όλων μας είναι να συνεχίσουμε την υλοποίηση των οραμάτων του και να τον κάνουμε να χαμογελάει εκεί ψηλά, από όπου μας παρακολουθεί.

«Χρειάζεται καμιά φορά να μετράμε τις κουβέντες μας, γιατί εύκολα πέφτουμε θύματα της δέσμευσης που περικλείουν και παρασυρόμαστε στο ταξίδι των νοημάτων που δε θελήσαμε ή δε φανταστήκαμε ποτέ… Βρεθήκαμε στο μπαρ που τραγουδάει ο Γιάννης, ένας δασκαλάκος που του είναι αδύνατο να γίνει Δάσκαλος με την έννοια που έχει η λέξη κι όχι το νόημα που περικλείει… Δε μας χωρούσε το κορμί μας και από πάνω τα ρούχα μας στενά. Το μπαρ θλιβερό, μας έπνιγε. Θέλαμε να φύγουμε για να γλιτώσουμε και εμείς δεν ξέραμε από τι… Η αλήθεια είναι πως δεν τη βρίσκαμε με τίποτα. Κάποιος πέταξε την κουβέντα, ίσως και για πλάκα, να πάμε στο Άγιο Όρος. Όλοι τσιμπήσαμε, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και γιατί ήμασταν πιωμένοι από απόγνωση, και κατά συνέπεια, δεκτικοί στο οποιοδήποτε ταξίδι και προπαντός στο αναπάντεχο… Το σήμαντρο χτυπούσε ρυθμικά και μας καλούσε στον Εσπερινό. Ο μοναχός Μακάριος μας εξήγησε πάλι: Στην εκκλησία να έρθει όποιος θέλει, μην αναγκάζεστε επειδή βρίσκεστε στο μοναστήρι, δεν σας υποχρεώνει κανένας. Ο μοναχός δεν είναι όπως οι εκκλησιαστικοί παπάδες και δεσποτάδες. Δέχεται και σέβεται κάθε άνθρωπο έτσι όπως είναι. Δεν επιδιώκει, όπως αυτοί, να τον σώσει, ακόμα και με το στανιό. ..» Δ. Παπαχρήστου, Το μοναστήρι να'ν'καλά, εκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 1997