ΕΠΑΛΕ Περιμένουμε τις βόμβες

Β. Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΟΥΣ

Από… χασογκόλης στον Άρη και παροπλισμένος στον Παναθηναϊκό μετατράπηκε σε ηγέτη του Ηρακλή και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.

«Ψυχολογικά έτοιμοι για όλα» δηλώνουν οι κάτοικοι της Βαγδάτης

Στην εποχή μας οι σχέσεις των νέων με συνομήλικά τους άτομα, δυστυχώς δεν μπορούν να οικοδομηθούν σε σταθερές βάσεις και να ευδοκιμήσουν γιατί: Για μία ακόμη φορά, χθες ο Καμερουνέζος… έβγαζε μάτια και οδήγησε τους "κυανόλευκους" σε μία επιβλητική επικράτηση.

ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

α) Ο ανταγωνισμός στο επίπεδο της εξωτερικής εμφάνισης και της μόδας που προωθεί η καταναλωτική κοινωνία δημιουργεί αισθήματα μειονεκτικότητας και ζηλοφθονίας.

ΚΛΕΪΤΟΝ

Παρά τη συσσώρευση αμερικανοβρετανικών στρατευμάτων στην περιοχή, το ερώτημα που πλανάται στη Βαγδάτη είναι «αν οι ΗΠΑ θα διαταράξουν το παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών, εάν θα προχωρήσουν σε πόλεμο και εάν ναι, τελικώς πότε»…

β) Ο σαρκολατρικός τρόπος ζωής, η εναλλαγή ερωτικών συντρόφων, με απώτερο σκοπό μόνο την ηδονή, δημιουργεί τραυματισμούς για τη μετέπειτα ζωή τους. Επί 88 λεπτά πραγματοποιούσε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του.

Η Βαγδάτη. Σφύζει καθημερινά από φιλειρηνικές διαδηλώσεις (γυναικών, μαθητών, παιδιών, ξένων ακτιβιστών)

γ) Το συμφέρον, οι προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες του ενός ή του άλλου φύλου καταστρέφουν φιλίες και γεμίζουν θλίψη και απογοήτευση τους νέους, οι οποίοι αναγκάζονται να στραφούν σε περιστασιακές και τυπικές σχέσεις και έτσι δεν μπορούν να μιλάνε για τη φιλία σαν πηγή χαράς.

Ε, και;

Ο Αμπντούλ Χασίμι συνεργάτης του Σαντάμ Χουσεΐν και πρόεδρος του ιρακινού Οργανισμού για την Ειρήνη και την Φιλία των Λαών, σημειώνει στα «ΝΕΑ» πως «κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει σ' έναν πόλεμο».

Στο σημείο εκείνο ο Βραζιλιάνος με εκπληκτική εκτέλεση φάουλ βρήκε τον δρόμο προς τα δίχτυα και χάρισε τη νίκη στην Καλαμαριά απέναντι στον Ιωνικό, που αποτελούσε τον κακό της δαίμονα.

Και προσθέτει:

ΚΑΖΑΚΗΣ

«Νομίζω όμως ότι ορισμένοι κάνουν λάθος στον λογαριασμό.

Στο προηγούμενο εντός έδρας παιχνίδι της Ξάνθης, με αντίπαλο το Αιγάλεω, φρόντισε να δείξει πτυχή του ταλέντου του, έστω κι αν έχασε καλές ευκαιρίες.

Καθημερινά η περιοχή της Βασόρας εδώ και χρόνια δέχεται τόνους βομβών: σκοτώνονται άνθρωποι, γκρεμίζονται σπίτια, καταστρέφονται εγκαταστάσεις.

Απέναντι στον Ολυμπιακό όμως, έπεισε και στο σκοράρισμα.

Έχουμε πλέον συνηθίσει να είμαστε σε πόλεμο.

Το γκολ που πέτυχε ήταν για σεμινάριο, πώς να συγχρονίζει ο επιθετικός τον βηματισμό με το άλμα του.

Γι' αυτό και ψυχολογικά είμαστε έτοιμοι.

ΒΑΖΑΚΑΣ

Είναι ένας παράγων που ίσως αποδειχθεί ισχυρότερος από τα Β - 52».

Ανέλαβε πριν από έναν μήνα την Καλλιθέα και μετά την βαριά ήττα από την ΑΕΚ δημοσιοποίησε το σοβαρό αμυντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ομάδα του, από την αρχή του πρωταθλήματος.

Για τον ψυχολογικό παράγοντα ενός λαού που περιμένει πια το αν και πότε θα χτυπήσουν οι Αμερικανοί, μιλάει στα «ΝΕΑ» ο Αλγερινός Ντζελούλ Μπενκίκχ - ζει στη Γαλλία - ιστορικό πρόσωπο του διεθνούς κινήματος των ακτιβιστών, ο οποίος για 11η μέρα κάνει απεργία πείνας στη Βαγδάτη.

Άραγε, προσπάθησε να "ξεμπροστιάσει" τη διοίκηση ή ήταν ένα καλό τέχνασμα για να αποποιηθεί των ευθυνών του;

«Έχω κάνει απεργία πείνας για 33 μέρες στο Αλγέρι κατά του ισλαμικού φανατισμού» μας λέει.

ΤΖΕΝΑΜΟ

«Εδώ με τράβηξε ο πόνος της Βαγδάτης.

Δεν φέρει ευθύνη για τα περισσότερα γκολ που δέχτηκε, ευθύνεται όμως για το δεύτερο γκολ του Ηρακλή που ουσιαστικά έκρινε και το παιχνίδι.

Τι βλέπω τόσο καιρό που είμαι στο Ιράκ;

Είναι ανεπίτρεπτο για έναν τερματοφύλακα να τον παίζουν οι αντίπαλοι "βόλεϊ" μέσα στην μικρή περιοχή και ο ίδιος απλώς να παρακολουθεί την μπάλα.

Κάθε μέρα που περνάει χωρίς πόλεμο είναι και μια νίκη της ειρήνης.

ΠΑΡΑΣΧΟΣ

Αν παρατηρήσεις τον κόσμο, μπορεί να κάνει προμήθειες, όσες μπορεί με τη φτώχεια που έχει, μπορεί να σιωπήσουν με νόημα κάποιοι αν τους ρωτήσεις για τον Σαντάμ.

Ο Ατρόμητος έπαιζε ένα από τα τελευταία του χαρτιά για έξοδο στην Ευρώπη, όμως δεν έδειξε ότι είναι ικανός για να πετύχει έναν τέτοιο στόχο.

Ωστόσο, δεν θα βρεις ούτε έναν να σου πει καλή κουβέντα για την αμερικανική διοίκηση.

Αν και έπαιξε τη Λάρισα στο μισό γήπεδο στο μεγαλύτερο διάστημα, το μόνο που κατάφερε ήταν να παραδώσει μαθήματα "φλυαρίας" και να μείνει στο μηδέν.

Όλοι θα σου προβάλουν ότι αυτός ο πόλεμος είναι άδικος και πως σε καμία περίπτωση δεν θα δεχθούν μία ξένη διοίκηση, είτε αμερικανική είτε κάποια ιρακινή μαριονέτα».

Όμως - «είτε γίνεται πόλεμος, είτε όχι» - τα προβλήματα για τους καταταλαιπωρημένους Ιρακινούς παραμένουν.

«Ποιος θα μου δώσει εμένα πίσω τις γνώσεις που έχω χάσει λόγω αυτής της κατάστασης του εμπάργκο και του συνεχούς φόβου ότι μπορεί να μας βομβαρδίσουν», λέει στα «ΝΕΑ», ο Γιάσερ Αλ - Σαρμπάτι, τεταρτοετής φοιτητής της Σχολής Μηχανολόγων - Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου της Βαγδάτης.

«Βιβλία σπανίως έχουμε» σημειώνει. «Οι καθηγητές μάς δίνουν σημειώσεις. Ασκήσεις γίνονται καθημερινά μήπως και έχουμε πόλεμο. Κι εάν γίνει θα σταματήσουν τα μαθήματα και ή θα χάσουμε τη χρονιά ή θα μας πουν ότι την περάσαμε. Και στις δύο περιπτώσεις θα είμαστε χαμένοι».

Στις πρεσβείες

Κι ενώ η χώρα περνάει από φάσεις αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας για το αν θα γίνει τελικώς και πότε ο πόλεμος, στις πρεσβείες της Ε.Ε. (γαλλική, γερμανική και ελληνική) συνεχίζονται οι συσκέψεις και προετοιμασίες. Χθες μάλιστα το μεσημέρι συγκεντρώθηκαν οι υπήκοοι των χωρών αυτών (κυρίως δημοσιογράφων) στις πρεσβείες, όπου και έγινε ευρεία ανταλλαγή απόψεων για τις εξελίξεις.

Και οι τρεις επιτετραμμένοι, πάντως, έχουν «αμπαλάρει» τα πράγματά τους, έτοιμοι αν τους δοθεί εντολή να εγκαταλείψουν με κομβόι τη Βαγδάτη, παίρνοντας μαζί τους και τους σκληρούς δίσκους των ηλεκτρονικών υπολογιστών τους. Όσο για τα αρχεία τους, έχουν ήδη εξασφαλιστεί στις πρεσβείες του Αμμάν και του Καΐρου.

Θεατρικές παραστάσεις στις όχθες του Τίγρη

«Ναι, ελπίζουμε στην ειρήνη, γιατί μπορούμε και παίζουμε ακόμα θέατρο», ήταν η χαρακτηριστική φράση του μεγάλου Ιρακινού μουσικού και ζωγράφου Νταούντ Αλ Καΐσι, πρόεδρου της ιρακινής Ένωσης Καλλιτεχνών, όταν τον ρώτησα αν αισιοδοξεί. Συγκινημένος, όπως και όλοι, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές που παρακολουθήσαμε μια «θεατρική παράσταση του δρόμου», στην όχθη του Τίγρη, είπε ακόμα χαμογελώντας: «Όταν ο καλλιτέχνης μπορεί ακόμα να εκφράζεται, ίσως αντέξει περισσότερο τις βόμβες απ' όσο νομίζουν κάποιοι "φίλοι" μας».

Το έργο ήταν λίγο «απλωμένο» στα «χωράφια» του Ομήρου και του Μπεχτ. Η Βαγδάτη, που την ενσάρκωνε μια γυναίκα ηθοποιός, έγινε το μήλον της Έριδος πολλών. Κι αυτή, σε μια προσπάθεια να διασωθεί αλλά και να δείξει την οικουμενικότητά της, δεν «δόθηκε» σε κανέναν, περιμένοντας τη σωτηρία της.

Ο κόσμος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό τους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν έπαιξαν άμεσα ή έμμεσα κάποιες σκηνές που αφορούσαν το καθεστώς ή τον Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά την ίδια τη χώρα της Μεσοποταμίας και στην πρωτεύουσά της. Στο τέλος, όλοι οι ηθοποιοί με πολύχρωμες σημαίες κατηφόρισαν τον δρόμο και έφτασαν ως τα νερά του Τίγρη, όπου και εναπόθεσαν πλεούμενα αναμμένα κεριά.