Παράλληλη Αναζήτηση
ΝΑΙ
Α. ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τραγωδία με ρώσικη ρουλέτα
Η προτεραιότητα των λεωφορείων είναι πιο σημαντική
Σχέση εμπιστοσύνης με το Θεό
Το ότι δύο αστυνομικοί υπέπεσαν σε παραλείψεις και αφοπλίστηκαν δεν σημαίνει ότι στο σύνολό της η αστυνομία είναι μπάχαλο
Συχνά στην εποχή μας θεωρούμε ότι πίστη είναι η θεωρητική γνώση ή η αποδοχή κάποιων αφηρημένων θρησκευτικών αληθειών.
Περισσότερο από μία εβδομάδα μονοπωλεί τη δημοσιότητα αλλά και το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας των πολιτών η τραγική υπόθεση της δολοφονίας των δύο αστυνομικών.
Οι λεωφορειολωρίδες στη Χαριλάου Τρικούπη και την Ιπποκράτους εφ' όσον λειτουργήσουν σωστά - με αστυνόμευση της παράνομης στάθμευσης - θα μειώσουν στο μισό τον χρόνο των δρομολογίων των λεωφορείων και θα δώσουν προτεραιότητα στα μέσα μαζικής μεταφοράς από το κέντρο έως το Χαλάνδρι. Γι' αυτό και ακούμε ότι η πίστη βρίσκεται σε αντίθεση με την επιστήμη.
Ένα δράμα, με τελευταία πράξη και επίλογο την αυτοκτονία του ίδιου του δολοφόνου, ο οποίος, πιστός στην παράδοση της ρώσικης ρουλέτας, κράτησε την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό του. Και στους δύο δρόμους περνούν περίπου 40 λεωφορεία ανά ώρα, αριθμός - προϋπόθεση για τη δημιουργία λεωφορειολωρίδας.
Όμως, η πίστη πριν απ' όλα είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος και μια συνάντηση με το Θεό που μας αποκαλύπτεται και μας καλεί σε μια προσωπική σχέση μαζί του.
Το θέμα ήταν σοβαρό σε όλη την τραγικότητά του και δικαιολογημένα δεν μπορούσε παρά να απασχολήσει την κοινή γνώμη.
Πρέπει να σταματήσουμε να «τιμωρούμε» τους επιβάτες των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Είναι μια συνάντηση που άλλοτε γίνεται αιφνιδιαστικά σαν αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο και άλλοτε βαθμιαία σαν επίπονη και οδυνηρή αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο.
Αλλά η επισκίαση όλων των άλλων γεγονότων και ειδήσεων, το μονοδιάστατο και το μοναδικό της υπόθεσης οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες.
Η προτεραιότητα των λεωφορείων είναι πιο σημαντική από των Ι.Χ.
Η σχέση που δημιουργείται με τη συνάντηση αυτή είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, παρόμοια με αυτή που έχει κάθε μικρό παιδί προς τους γονείς του.
Αντιλαμβάνεστε ότι υπαινίσσομαι τη δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας.
Για παράδειγμα στη Χαριλάου Τρικούπη τα λεωφορεία εξυπηρετούν περίπου 4.000 ανθρώπους ανά ώρα, ενώ σήμερα στον δρόμο σταθμεύουν περίπου 500 - 600 άτομα.
Ο ίδιος ο Χριστός μας έμαθε να προσευχόμαστε στον Θεό ονομάζοντάς τον "Πατέρα μας" ("Πάτερ ημών").
Δεν αναφέρομαι στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ που υπηρετεί την ανάγκη της ενημέρωσης και την απαίτηση του πολίτη να πάρει τις αναγκαίες πληροφορίες.
Συνεπώς, το όφελος είναι για πολύ περισσότερους.
Αυτή η σχέση για να είναι πραγματική και υγιής, προϋποθέτει πάντα την ελευθερία του ανθρώπου και τη διάθεση για ταπείνωσή του μπροστά στο Θεό, ώστε να μπορεί να αφήσει ολόκληρο τον εαυτό του και τη ζωή του στα χέρια του.
Μιλάω για τη δύναμη που αποκτάει η τηλεοπτική εικόνα όταν ορισμένοι αποφασίζουν να μετατρέψουν την είδηση σε εμπορευματοποιημένη τηλεοπτική παραγωγή.
Επιπλέον θα αυξηθούν κατά 20 τα λεωφορεία που θα διέρχονται των οδών.
Μια τέτοια στάση από την πλευρά του ανθρώπου μεταμορφώνει σταδιακά όλη την ύπαρξη και τη ζωή του και έχει άμεσο αντίκτυπο στην εξωτερική του συμπεριφορά: η πίστη εκδηλώνεται πάντα με έργα αγάπης, αλλιώς είναι νεκρή.
Τότε το παραγόμενο προϊόν δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες του απαιτητικού πολίτη που αποζητά την ενημέρωση, αλλά πλέον έχουμε ένα τηλεοπτικό προϊόν που απευθύνεται στη χειραγωγημένη μάζα, η οποία παρακολουθεί την εξέλιξη των γεγονότων με αναλογίες τηλεοπτικού σίριαλ. Ωστόσο, έπρεπε να υπήρχε πρόβλεψη και για τη στάθμευση των κατοίκων. Το υλικό είναι εκρηκτικό. Λύση είναι η ελεγχόμενη στάθμευση, ενώ κάποιοι μπορούν να παρκάρουν και λίγο πιο μακριά. Υπάρχει το αρχικό σενάριο με την ανάλογη πλοκή, αλλά η αβεβαιότητα και το απρόβλεπτο ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Διακρίνουμε πρωταγωνιστές και κομπάρσους.
Οι πολίτες, ως απλοί θεατές, ταυτίζονται με το δράμα των οικογενειών που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, κάποιοι άλλοι, πιο κοντά στη λογική του αστυνομικού ρεπόρτερ, κάνουν τις δικές τους εικασίες και τα δικά τους σενάρια. Και ξαφνικά, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, το άφθονο ζωντανό τηλεοπτικό υλικό που υποτίθεται μας φέρνει πιο κοντά στην πραγματικότητα στην ουσία μας απομακρύνει, αφού σχεδόν χάνονται τα ευδιάκριτα όρια ανάμεσα στο συγκεκριμένο γεγονός και στη χολιγουντιανή κινηματογραφική παραγωγή.
Ακριβώς την ώρα που εξελίσσονται αυτά τα δραματικά γεγονότα, αποσιωπούνται ή επισκιάζονται ειδήσεις κοινωνικού, οικονομικού ή πολιτικού περιεχομένου, που σαφώς μας αφορούν και επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Βεβαίως και δεν υιοθετώ την ακραία υπόθεση που υποστηρίζει ότι όλη αυτή η τηλεοπτική υπερβολή οφείλεται σε κυβερνητικό δάκτυλο, για να αποσιωπηθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και η χώρα μας. Σαφώς η συγκεκριμένη υπόθεση έχει και την πολιτική της διάσταση, αλλά ειλικρινά δεν νομίζω πως οφείλουμε να ερμηνεύουμε τα πάντα με πολιτικούς όρους. Το γεγονός ότι δύο άτυχοι αστυνομικοί υπέπεσαν σε παραλείψεις και αφοπλίστηκαν από τον Ρώσο δεν σημαίνει ακαριαία ότι στο σύνολό της η αστυνομία είναι μπάχαλο. Πολύ περισσότερο δεν αντιλαμβάνομαι τη σκοπιμότητα ορισμένων πολιτικών αναλυτών που αξιοποιούν το γεγονός για να επιτεθούν λαύροι στους συνδικαλιστές και στο συνδικαλισμό που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στα σώματα ασφαλείας. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε μια δημοκρατική αστυνομία με αβλεψίες και παραλείψεις και στο τέλειο FBI ή τη Σκότλαντ Γιαρντ, που πολλές φορές δολοφονούν αθώους πολίτες, θα προτιμούσα την πρώτη.
