Face off

"Σχολεία δύο ταχυτήτων"

Στην Ελλάδα η τηλεοπτική δημοκρατία εξυπακούει, για τους πολιτικούς, συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως: είτε είσαι άσχετος υπουργός είτε άριστος, ο κόσμος βαριέται να σε βλέπει μετά από ένα ορισμένο όριο στα κανάλια και πρέπει να ανασχηματιστείς, όπως γίνεται με τις εκπομπές: ανεξάρτητα από το πόσο πετυχημένη είναι μια εκπομπή, οφείλει μετά από ένα όριο να σταματάει.

Τι λένε οι καθηγητές, πώς αποδέχονται το μέτρο τα παιδιά

Το γατάκι ψόφησε.

Η εκπαιδευτική διαδικασία, που ως τώρα ήταν ενιαία, κινδυνεύει να καταλήξει ιδιαίτερο μάθημα σε καλούς ή μέτριους μαθητές, τονίζουν οι εκπαιδευτικοί. Είναι το λεγόμενο σύνδρομο του μαϊντανού: η κατάχρηση τηλεοπτικής παρουσίας, την οποία εξυπακούει κάθε υπουργική θέση, φέρνει τον κορεσμό της φάτσας του υπουργού στα μάτια του τηλεθεατή, ο οποίος ασυναίσθητα απαιτεί νέο προϊόν.

Τι ακριβώς σημαίνουν όμως τα επίπεδα και πού εφαρμόζονται;

Νέα παρουσιάστρια.

Εφαρμόζονται κυρίως στα γυμνάσια, αλλά και στην α' τάξη ορισμένων λυκείων και καθορίζουν την κατανομή των μαθητών μιας τάξης βάσει των γνώσεών τους στην αγγλική γλώσσα. Δεν είναι αντιτουριστικές κάποιες φάτσες παλιών υπουργών του ΠΑΣΟΚ, επειδή απέτυχαν στο λειτούργημά τους, αλλά γιατί εξάντλησαν τα εργοστασιακά τους (τηλεοπτικά) χιλιόμετρα. Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν εφαρμόζονται μόνο στο μάθημα των αγγλικών, όπως αρχικά είχε προβλεφθεί, αλλά εξαιτίας τεχνικών δυσκολιών και - σε αρκετές περιπτώσεις -λόγω της νοοτροπίας μιας μερίδας εκπαιδευτικών επεκτείνονται σε άλλα μαθήματα, όπως είναι η ιστορία, η φυσική, η γεωγραφία, τα θρησκευτικά, η γυμναστική. Μπούχτισε ο κόσμος να τους βλέπει, ασχέτως του τι καλό ή κακό έκαναν και τι λένε.

Από την άλλη πλευρά οι εμπνευστές και υποστηρικτές της επιπεδοποίησης στη διδασκαλίας ελπίζουν ότι, με αυτόν τον τρόπο, και ο καλός μαθητής θα γίνει ακόμη καλύτερος και ο "κακός" θα βελτιωθεί σημαντικά.

Κι εδώ η κόπωση ισχύει, όπως και στα αυτοκίνητα: δεν έχει σημασία πόσο παλιό είναι το μοντέλο αλλά πόσα χιλιόμετρα έκανε.

Ο καλός, επειδή δεν θα είναι υποχρεωμένος να ακούει τα ίδια και τα ίδια στην τάξη, κάνοντας πράγματα που ήδη κατέχει, για χάρη των αδύναμων μαθητών.

Μετά πάει για απόσυρση, για ζούληγμα.

Και ο "κακός", γιατί θα παρακολουθεί το μάθημα χωρίς να ντρέπεται αν θα κάνει λάθος, επειδή οι γνώσεις τους είναι κατώτερες από εκείνες κάποιων συμμαθητών του.

Αυτήν ή ΚΑΙ αυτήν την έννοια έχει πλέον ο εκάστοτε ανασχηματισμός: φρέσκιες φιγούρες στην TV, αφάγωτες.

Χαρακτηριστική είναι η άποψη του προέδρου της Α' ΕΛΜΕ Αθήνας, ο οποίος τονίζει ότι "δεν μπορεί κριτήριο της παρεχόμενης σχολικής γνώσης για την επίσημη δημόσια εκπαίδευση να είναι οι γλώσσες που προσφέρονται από τα κάθε λογής ιδιωτικά φροντιστήρια, ούτε στο όνομα του ρεαλισμού και της όποιας διευκόλυνσης στη διεξαγωγή του μαθήματος της ξένης γλώσσας να γίνει δεκτός ένας όχι μόνο μορφωτικός, αλλά και κοινωνικός διαχωρισμός των μαθητών".

Ανανέωση του φαίνεσθαι.

Προσέθεσε μάλιστα ότι "είναι εμφανής ο κίνδυνος γενίκευσης της ίδιας παιδαγωγικής αρχής και σε άλλα μαθήματα, στα οποία εμφανίζονται έντονες διαφορές επιδόσεων μεταξύ των μαθητών".

Καθόσον στα σημερινά δεδομένα μετρά περισσότερο η επίφαση και η επικοινωνία: ποσώς μας ενδιαφέρει αν η γυναίκα του Καίσαρος είναι παρθένος και από πού, αρκεί για λίγο καιρό να φαίνεται ότι είναι ανέγγιχτη, μέχρι να βρούμε καινούργια.

Αλλά και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) έχει εκφράσει την αντίθεσή της στην εφαρμογή του θεσμού της επιπεδοποίησης. (Γιατί ο Μπερλουσκόνι έκανε λίφτιγκ, έβαλε καινούργια μαλλιά και υποσχέθηκε να μην κάνει σεξ ως τις εκλογές; Όπως τόνισε, μάλιστα, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, η κατηγοριοποίηση αυτή, που αναπόφευκτα γίνεται και σε άλλα μαθήματα, θα οδηγήσει "στον αποκλεισμό κάποιων μαθητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση". Για να φιλοτεχνήσει την εικόνα μιας νέας παρθενίας).

"Έτσι", υπογράμμισε, "εισάγεται ένας κοινωνικός καταμερισμός στα σχολεία και υπονομεύεται η ηθική της παιδαγωγικής". Ο ανασχηματισμός είναι είδος παρθενορραφής. Χαρακτηριστική είναι η άποψη του Βαγγέλη, μαθητή της Γ' τάξης Γυμνασίου στο Περιστέρι: "Στο σχολείο μου αναγκάστηκαν να μας χωρίσουν, με αυτά τα επίπεδα που λένε, και στο μάθημα της Ιστορίας. Είναι η απαίτηση της αναγέννησης, ένα είδος πολιτικής ανάστασης, μια πρόσκαιρη προσπάθεια υπέρβασης της φθοράς - γιατί, άμα το δεις λογικά, ένας υπουργός αρχίζει να αποδίδει στα δύο χρόνια: έχει μάθει τη δουλειά, έχει κρυσταλλώσει ομάδα συνεργασίας, έχει εξοικειωθεί πώς να παίζει με τα ματσούκια της TV, έχει δείξει κάποιο έργο. Βέβαια τα επίπεδα ισχύουν για τα αγγλικά μόνο. Ε, απάνω εκεί τον αλλάζουν, γιατί η τηλεοπτική αρένα απαιτεί νέα πρόσωπα μονομάχων. Απ' ό,τι βλέπω εγώ όμως όσοι δεν ξέρουμε καλά αγγλικά ή δεν πολυδιαβάζουμε, ε……δεν είμαστε και φωστήρες στην Ιστορία! Έτσι κι αλλιώς ο πολιτικός λόγος είναι αφασικός και αυτιστικός, οι περισσότεροι πολιτικοί μιλούν με κασέτα, οπότε τι μετράει τελικά; Σκέψου τώρα το μπέρδεμα που γίνεται. Το πρόσωπο. Έπειτα δεν είναι δίκαιο, το βρίσκω λίγο ρατσιστικό αυτό το σύστημα". Η παρουσία.

Η Μαρία, στην Α' τάξη Γυμνασίου, καλή μαθήτρια και στα αγγλικά, αλλά και στα υπόλοιπα μαθήματα, όπως λέει η ίδια, δεν ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από την επιπεδοποίηση.

Οι τηλεθεατές και ψηφοφόροι απαιτούν νέες, συμπαθείς, ωραίες ή γραφικές φάτσες - κι αν μπορεί να λέει και πέντε κομματικά κλισέ και δεν μουγκρίζει, ακόμα καλύτερα.

"Νομίζω ότι είναι καλύτερο για όλους μας να κάνουμε μάθημα ανάλογα με τις γνώσεις μας. Τα αναλώσιμα πάλιωσαν, πρέπει ν' αλλαχτούν. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να μας χωρίζουν έτσι σε όλα τα μαθήματα". Απ' την άλλη, είναι και οι λοιποί βουλευτές που θέλουν κι αυτοί να παίξουν με υπουργικά κουβαδάκια, έχουν φιλοδοξίες, ζητούν την ανταμοιβή των αγώνων που έκαναν υπέρ του έθνους.

Νατάσα Ρουγγέρη (Εφημ. "Το Βήμα")

Τα λύτρα πρέπει να πληρωθούν, αλλιώς υπάρχει δυσαρέσκεια στο εκκλησίασμα, φωνασκούν οι παρεπίδημοι - πρέπει όλοι να πάρουν μια τζούρα εξουσίας, να ακούσουν τη μυθική προσφώνηση:

- Κύριε υπουργέ… Στο μεταξύ, οι καινούργιοι μέχρι να μάθουν θέλουν άλλα δύο χρόνια και μόλις μάθουν έρχονται οι εκλογές - οπότε ξαναλλάζουν. Ποιος προλαβαίνει να κάνει έργο; Να τελειώσει την παρτίδα; Αυτό δεν έχει καμιά σημασία, το είπαμε. Ο αντίπαλος έχει για σένα την εικόνα που φιλοτεχνείς εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Αυτό είναι το βασικό μυστικό. Ο ανασχηματισμός είναι ένα νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα - μ' αυτούς τους όρους σκέφτεται ένας πρωθυπουργός που θέλει να πετύχει. Το είπε ο Αξελός: "Αλληλουχία του θεατρικοποιημένου κενού". Κι η πολιτική ουσία; Γιατί είμαστε βέβαιοι πως με κάποιον τρόπο πρέπει, πλέον, οπωσδήποτε να υπάρχει;