ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ Ο ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ

Το τρίτο σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό - γράφει στη στήλη του γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος - διορθώνει τα περισσότερα από όσα μας ενοχλούσαν. Γιατί, λοιπόν, να πούμε όχι στη Χάγη;

3.10 Μεταβολή αντίστασης με τη θερμοκρασία

Απροόπτη συνάντηση

Τι θέλουν;

Θα μελετήσουμε πειραματικά την εξάρτηση της αντίστασης ενός αντιστάτη από τη θερμοκρασία.

Ούτε προγραμματισμένο να ήταν να βρεθούν την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος η αποστολή του Άρη και ο Αλέξης Αντωνιάδης!

ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΙΜΑΣ

Την ώρα που οι "κίτρινοι" περίμεναν να παραλάβουν τις αποσκευές τους στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" κατά την επιστροφή τους από τη Λιόν, στον πάνω όροφο, στην αίθουσα αναχωρήσεων, ήταν ο κ. Αντωνιάδης που "πετούσε" για Αθήνα. Μα τι άλλο θέλουμε; αναρωτιόταν προχθές ο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος. Το μέλος της ΓΕΝΕΣΙΣ, αποστασιοποιημένος από τότε που απολύθηκε ο Ηλίας Ζούρος, γιατί διαφώνησε με άλλα στελέχη της εταιρείας, εξέφρασε σε εκπρόσωπο του Τύπου την χαρά του για τη νίκη της ομάδας, καθώς και την πεποίθησή του ότι ο Άρης θα κατακτήσει το ULEB Cup. Το τρίτο σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό - έγραφε στην στήλη του - διορθώνει τα περισσότερα από όσα μας ενοχλούσαν.

Ήταν μυθική η απόδοση του Γιώργου Σιγάλα προχθές στο Αστρομπάλ.

Γιατί, λοιπόν, να πούμε όχι στην Χάγη;

Όλα του βγήκαν του "Ράμπο". Η επιχειρηματολογία του έγκυρου Τούρκου συναδέλφου έχει ενδιαφέρον. Μέχρι και τον δυναμικό Τσαρλς Γκέινς έβαλε πλάτη και του έβαλε καλάθι με αριστερό χουκ! Καταγράφει τις αλλαγές που έχουν γίνει με το τρίτο σχέδιο Ανάν. Ρωτήθηκε για αυτήν την προσπάθεια χθες ο Σιγάλας και απάντησε: Και σημειώνει: "Το αριστερό χουκ… το έχω! Η εγκατάσταση Ελληνοκυπρίων στον βορρά μετατίθεται κατά έξι χρόνια. Γενικώς με το αριστερό χέρι τα πάω καλά. Τα πρώτα έξι χρόνια κανείς άνθρωπος κάτω των 65 ετών δεν θα επιστρέψει στον βορρά. Πάντα είχα καλό αριστερό, αλλά μάλλον κάποιοι το έχουν ξεχάσει". Αλλά και το συνολικό ποσοστό των Ελληνοκυπρίων που μπορούν να εγκατασταθούν στον βορρά (ύστερα από μεταβατική περίοδο 15 ετών) μειώνεται από 28% σε 21%.

Θαύμα -όπως αναφέρουν οι γαλλικές εφημερίδες- θα χρειασθεί για να περάσει η Βιλερμπάν στην επόμενη φάση.

Το ποσοστό κυπριακού εδάφους που θα μείνει σε τουρκικά χέρια αυξήθηκε από 28,7% σε 29,2%, και η Καρπασία μένει και αυτή στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο.

Η "L' Equipe" μάλιστα, υποβάθμισε τόσο πολύ την ήττα της Βιλερμπάν που είχε ως βασικό θέμα την προαναγγελία γυναικείου μπάσκετ και ως δεύτερο το πατατράκ της ομάδας του Κλοντ Μπερζό.

Τέλος, και σημαντικότερο, όπως γράφει ο Μπιράντ, το τουρκοκυπριακό κρατίδιο μετονομάζεται και αναβαθμίζεται από partner state σε constituent state, από εταιρικό σε συστατικό κράτος.

"Αυτή η εφημερίδα παραδοσιακά είναι ανθελληνική", έλεγε χθες μέλος της αποστολής των "κίτρινων". Τι άλλο θέλουμε, λοιπόν; αναρωτιέται ο Τούρκος αρθρογράφος.

Σιγάλας και Χαριτόπουλος (συγκάτοικοι στο δωμάτιο σε κάθε αποστολή) δεν είχαν ύπνο το βράδυ μετά τον αγώνα, έπρεπε να ξυπνήσουν και στις 4.30 τα ξημερώματα για την αναχώρηση της ομάδας και έτσι κάθισαν και παρακολούθησαν στην τηλεόραση το παιχνίδι, που μεταδιδόταν σε μαγνητοσκόπηση από το Eurosport.

Και προτρέπει την Τουρκία να πει το "ναι" στον Κόφι Ανάν, προειδοποιώντας ότι "το κόστος ενός όχι δεν θα το καταβάλουν ο Ντενκτάς, ο Σεζέρ ή οι στρατηγοί, αλλά οι νεώτερες γενιές, στο μέλλον"…

Αμέσως μετά τη λήξη του προχθεσινού αγώνα οι υπεύθυνοι της Βιλερμπάν χάρισαν στους παράγοντες του Άρη ένα μπουκάλι σαμπάνια για να γιορτάσουν τη νίκη τους!

Η οπτική Μπιράντ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για πολλούς λόγους.

Το μπουκάλι ανοίχτηκε, όχι όμως στο γήπεδο, αλλά στο λόμπι του ξενοδοχείου. Δίνει, πρώτον, μια ρεαλιστική αποτίμηση του επίμαχου σχεδίου, με τα μάτια της άλλης πλευράς.

Ο Κόρεϊ Μπρούερ δεν έχει ξεπεράσει πλήρως το πρόβλημα τραυματισμού του στο χέρι. Προσφέρει, δεύτερον, μια ανάγλυφη εικόνα της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο διαφορετικές Τουρκίες, δύο ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις του τουρκικού συμφέροντος. Μετά τον αγώνα με τη Βιλερμπάν ήταν λίγο πρησμένο, ενώ χθες στη διάρκεια της πτήσης από Μιλάνο για Θεσσαλονίκη ζήτησε πάγο και τον τοποθέτησε στο σημείο που υπήρχε το πρήξιμο. Την παραδοσιακή αντίληψη που θέλει την Κύπρο "ζωτικής σημασίας στρατηγικό προγεφύρωμα" για την Τουρκία και εκείνη που βλέπει την κατοχή του νησιού ένα περιττό βάρος, έναν οικονομικό Γολγοθά και ένα αχρείαστο εμπόδιο στον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας.

Και, τέλος, η επιχειρηματολογία Μπιράντ μάς επιτρέπει να αναζητήσουμε πιο καθαρά τα κίνητρα μιας ενδεχόμενης αρνητικής απάντησης, μεθαύριο στην Χάγη.

Γιατί, λοιπόν, θα μπορούσε να πει "όχι" η Τουρκία;

Μια εξήγηση θα ήταν το κλασικό διπλωματικό παζάρι για την μεγιστοποίηση των κερδών - τακτική που έχει αποδώσει κάποια, έστω και όχι σπουδαία, αποτελέσματα στις "διορθώσεις" του σχεδίου του ΟΗΕ.

Μια άλλη εξήγηση θα μπορούσε να είναι η επιρροή ισχυρών, εμπεδωμένων συμφερόντων που ιδιοποιούνται την τουρκική κατοχή και πλουτίζουν από αυτήν (ο Ντενκτάς είναι ο ίδιος ένα τέτοιο παράδειγμα), επενδύοντας την ιδιοτέλεια, όπως συνήθως συμβαίνει και στα καθ' ημάς, με πατριωτική φλυαρία και εθνικά ιδεώδη.

Παράλληλα με αυτά, όμως, τα ευκαιριακά, ας συνυπολογίσουμε και μια στρατηγική μονιμότερη. Μια στρατηγική, που επιδιώκει να παρατείνει, για όσο περισσότερο χρόνο γίνεται, την ομηρεία της Κύπρου, να παρατείνει την εκκρεμότητα, και μάλιστα με όρους υπεροχής της Τουρκίας, όσο αυτή παραμένει κατοχική δύναμη, όσο ο στρατός της βρίσκεται στο νησί, και οι στρατηγοί της φέρονται ως beati possedentis. Όσο η κατάσταση αυτή συντηρείται, όσο η κατοχή παρατείνεται η Άγκυρα μπορεί να διαπραγματεύεται από θέσεως ισχύος.

Συνεπώς, το κρίσιμο για τους πασάδες θέμα δεν είναι ούτε τα ποσοστά του εδάφους, ούτε τα ποσοστά των προσφύγων που θα επιστρέψουν, ούτε οι συνταγματικές διατυπώσεις, ούτε όποια άλλη παραχώρηση του σχεδίου Ανάν. Το κρίσιμο είναι πως διά της όποιας, ακόμη και της επωφελέστερης για αυτούς λύσης, τερματίζεται η κατοχή. Αποσύρονται τα κατοχικά στρατεύματα. Και τερματίζεται η μακρά, από την δεκαετία του '60 ακόμη, "αιχμάλωτος ομηρεία" της Κύπρου - και μάλιστα με όρους οριστικής μάλλον αυτονόμησης του νησιού, ως ενιαίου κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τον στρατηγικό σχεδιασμό της Άγκυρας.

Αυτός ακριβώς είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχεται ένα κατά τα άλλα προβληματικό και από πολλές απόψεις άδικο σχέδιο λύσης του Κυπριακού προβλήματος.