Ο "Βεροιώτης", Δημήτριος Βικέλας, ο πρωτεργάτης της αναβιώσεως (το 1896) των Ολυμπιακών αγώνων ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ

2.3 Περιγραφή και αναπαράσταση αλγορίθμων

Κ. Ζόννε,

Η δήλωση και η διαδήλωση

Στη βιβλιογραφία συναντώνται διάφοροι τρόποι αναπαράστασης ενός αλγορίθμου: - με ελεύθερο κείμενο (free text), που αποτελεί τον πιο ανεπεξέργαστο και αδόμητο τρόπο παρουσίασης αλγορίθμου.

Διάβασα στη "Μ" (Κυριακή, 21.2.1999, σελ. 92) το ενδιαφέρον άρθρο του κ. Γιώργου Λυσαρίδη (για τους Ολυμπιακούς αγώνες στην υπηρεσία της διπλωματίας), όπου δημοσιεύεται και φωτογραφία του Πιέρ ντε Κουμπερτέν ("εμπνευστής της σύγχρονης αναβίωσης των Ολυμπιακών αγώνων") και θεωρώ αναγκαίο ή έστω χρήσιμο να προσθέσω τα εξής, δεδομένου ότι πολλά άτομα θα τα αγνοούν ή τα ξεχνούν:

Υπάρχουν πλάι στους διαδηλωτές και οι ποιητές. Δεν βρίσκονται επιτόπου

Έτσι εγκυμονεί τον κίνδυνο ότι μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μη εκτελέσιμη παρουσίαση παραβιάζοντας το τελευταίο χαρακτηριστικό των αλγορίθμων, δηλαδή την αποτελεσματικότητα. - με διαγραμματικές τεχνικές (diagramming techniques), που συνιστούν ένα γραφικό τρόπο παρουσίασης του αλγορίθμου.

1. Ο οραματιστής Γάλλος Κουμπερτέν δεν θα κατόρθωνε, μάλλον, να επιτύχει την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων (του 1896), πριν 103 χρόνια, ασφαλώς δε αποκλειόταν, πιθανότατα, να γίνουν τούτοι στην Αθήνα, αν δεν υπήρχε η θερμουργός, ήρεμη αλλά μεθοδική και οργανωμένη ψυχική δύναμη του Δημητρίου Βικέλα (1835-1908).

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ

Από τις διάφορες διαγραμματικές τεχνικές που έχουν επινοηθεί, η πιο παλιά και η πιο γνωστή ίσως, είναι το διάγραμμα ροής (flow chart).

Δεν παρασύρομαι από εθνικισμόν (ελληνοκεντρισμόν) ή τοπικισμόν (αγάπη για τη Βέροια, όπως θα διευκρινίσω πιο κάτω), υποστηρίζοντας αυτήν την άποψη…

Δεν είναι μόνον οι αγώνες, κοινωνικοί και όπου γης.

Ωστόσο η χρήση διαγραμμάτων ροής για την παρουσίαση αλγορίθμων δεν αποτελεί την καλύτερη λύση, γι’ αυτό και εμφανίζονται όλο και σπανιότερα στη βιβλιογραφία και στην πράξη. - με φυσική γλώσσα (natural language) κατά βήματα.

Για την πλήρη απόδειξη αυτής της γνώμης έχουμε πλέον τη συνθετική μονογραφία του πρυτάνεως των Ελλήνων αθλητικογράφων και συγγραφέα του αθλητισμού μας κ. Πέτρου Ν. Λινάρδου, ο οποίος διαφώτισε επαρκέστατα και αυτό το θέμα (βλ. το βιβλίο του "Από το όραμα στην πράξη, Δ. Βικέλας", έκδοση της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, Αθήνα 1996, 271 μεγάλες σελίδες, 4ου σχήματος).

Και οι ποιητές, ακίνητοι, τοποθετούν κι εμάς στο άπειρο από την κάμαρά τους, με τον δικό τους αγώνα, όταν το πανό (το ποίημα) προσχωρεί στη δοκιμή και μάχεται όσους το εξολοθρεύουν.

Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί να παραβιασθεί το τρίτο βασικό χαρακτηριστικό ενός αλγορίθμου, όπως προσδιορίσθηκε προηγουμένως, δηλαδή το κριτήριο του καθορισμού. - με κωδικοποίηση (coding), δηλαδή με ένα πρόγραμμα που όταν εκτελεσθεί θα δώσει τα ίδια αποτελέσματα με τον αλγόριθμο.

Στο πρώτο μέρος (σελίδες 6-167) εξιστορούνται, τεκμηριωμένα και με σχετικές βιβλιογραφικές παραπομπές και φωτοτυπίες εγγράφων ή δημοσιευμάτων, με λεπτομέρεια όλα τα διαδραματισθέντα γεγονότα, ώστε να μη χωρά καμιά αμφιβολία στον αναγνώστη ή στην αναγνώστρια της περιεκτικότατης ιστορικής μελέτης τούτης, ότι η αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων ήτο έργο κυρίως, του Δημητρίου Βικέλα.

Οι ποιητές. Όλοι οι αλγόριθμοι του βιβλίου αυτού είναι κωδικοποιημένοι σε μία υποθετική δομημένη ψευδογλώσσα, ωστόσο οι περισσότεροι από αυτούς μπορούν εύκολα σχετικά να προγραμματισθούν σε οποιαδήποτε γλώσσα προγραμματισμού.

Άλλωστε το κατέγραψε επανειλημμένα, ακόμα δε το ομολόγησε και ο ίδιος ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν και μετά τη διατάραξη των σχέσεών του με τον Βικέλα.

Οι γέροντες: ο Φωκάς, ο Σαχτούρης, ο Κακναβάτος, η Δημουλά, ο Λεοντάρης, ο Πατρίκιος.

Πράγματι, έγραψε ότι το έργο τούτο (δηλαδή η αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων και δη στην Αθήνα) είναι επίτευγμα, το οποίο πέτυχαν "Εκείνος" (ο Δ. Βικέλας) "και Εγώ", προτάσσοντας μάλιστα, τον Έλληνα, Μακεδόνα και "Βεροιώτη" επιχειρηματία, λογοτέχνη και εθνικό ευεργέτη.

Οι νέοι: ο Λιοντάκης και ο Πασχάλης, η Μαστοράκη και η Κυρτζάκη, ο Ζέρβας και ο Ζέρβας.

Νομίζω δεν πρέπει να παραλείπεται, αντιθέτως δε χρειάζεται να αναγράφεται, να αναφέρεται, να μνημονεύεται ρητά, από το γεγονός, πολύ περισσότερον διότι ο Δ. Βικέλας (όπως και ο Γάλλος ευπατρίδης) ήταν αντιπροσωπευτικός τύπος αγνού, τιμιότατου ανθρώπου, που επάξια εκλέχτηκε, κατά τα άλλα, και πρώτος πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων.

Και προσθέστε παρακαλώ τους συγγραφείς: τη Ζατέλη και τον Δημητριάδη.

Ακόμα ο Δ. Βικέλας εντυπωσιάζει και η περίπτωση ενός πνευματικού ανθρώπου (με πανελλήνια, αλλά και διεθνή προβολή), που, αν και τυχαία αναμείχθηκε με τον αθλητισμόν (ως αντιπρόσωπος του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου της Αθήνας, στο αθλητικό συνέδριο της Σορβόνης, του 1894), κατόρθωσε να προσαρμοστεί αμέσως και να προωθήσει την Ολυμπιακή ιδέα, να ξανανάψει την Ολυμπιακή φλόγα, χωρίς να έχει εμπορευματική κτλ. κατεύθυνση, όπως κατέληξε, δυστυχώς…

Προσθέστε τους σκηνοθέτες: τον Λιβαθινό και τη Θεοδώρου.

2. Ως προς την πατρογονική ρίζα του είναι γνωστό (έγραψε και η ταπεινότητά μου, από το 1966, στον Ζ΄ τόμο του επιστημονικού περιοδικού "Μακεδονικά" της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και ύστερα αλλού), ότι ο Βικέλας (γεννημένος, "εκ περιστάσεων" στην Σύρο) ήταν από τη Βέροια.

Τους ηθοποιούς: την Τσιριγκούλη και τον Λογοθέτη (πατέρα και γιο), τον Ρέτσο και την Παπαδημητρίου.

Η οικογένειά του ήταν διάσημη (όσο και η συγγενική της, των Ρακτιβάν), πλούσια και αρχοντική, τελευταία δε απέδειξα ότι υπήρχε και τον 16ον - 17ον αιώνα, στη Βέροια, εντοπίζοντας τον πρώτον, γνωστό σήμερα, αρχηγέτη της.

Τους ζωγράφους: τον Ρόρη και τον Μποκόρο.

Από τη μεριά της μητέρας, ο Δ. Βικέλας, καταγόταν από τα Ιωάννινα (από την περίφημη οικογένεια των Μελάδων).

Βάλτε τους όλους, όσους κλείνονται, αγανακτούν, μετανιώνουν, θυμώνουν, δεν πολιτεύονται.

"Αντί άλλων, πολλών", αντιγράφω, όσα έγραψε (βλ. στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Η ζωή μου"…, Αθήνα 1908, με πάμπολλές επανεκδόσεις από τον "Σύλλογον προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων", ένα από τα δημιουργήματά του, που επανεκδόθηκε και από τις δραστήριες εκδόσεις "Περίπλους", Αθήνα 1947 και συμπεριλήφθηκε στους οκτώ τόμους των "Απάντων" του Δ. Βικέλα, έκδοση του αυτού Σ.Π.Δ.Ω.Β., με επιμέλεια του πανεπιστημιακού καθηγητή κ. Άλκη Αγγέλου, τομ. Α΄, σελίδες 6-7) ο ίδιος, δηλαδή ο Δημήτριος Βικέλας, σχετικά με την καταγωγή του."…

Συμπεριλάβετε και τους είρωνες, τους θεωρητικούς: τον Φαράκλα και τον Καββαθά.

Αλλ' αισθάνομαι ότι, εάν ήτο δυνατόν και σήμερον έτι να στήσω την σκηνήν μου εις Βέροιαν, εκεί ήθελα ανεύρει την πατρίδα, καθόσον εκεί συγκεντρούνται αι οικογενειακαί μου παραδόσεις.

Τέλος, λογαριάστε και όσους τιμούν τα ελληνικά γράμματα: τον Λορεντζάτο και τον Μαρωνίτη.

Δεν λησμονούμεν ότι εκείθεν καταγόμεθα.

Και ιδού, μπροστά σας, το πλήθος.

Επί του τάφου του πατρός μου, εις το νεκροταφείον των Αθηνών, υπό το όνομά του εχαράξαμεν την λέξην "εκ Βεροίας".

Ιδού το δικαίωμα στην επανιδιοποίηση.

Ο αδελφός μου ενέγραψεν εις το σχολείον τον πρωτότοκόν του ως Μακεδόνα την καταγωγήν, και εγώ δε μεταξύ των Μακεδόνων πάντοτε συγκαταλέγομαι…".

Ιδού η δημιουργία!

Νομίζω ότι και ο αρθρογράφος της "Μ" θα συμφωνεί με την αναγκαιότητα της γραφής -δημοσιεύσεως αυτής της επιστολιμαίας συμπληρώσεώς μου για τον Δ. Βικέλα (που παλιότερα, το επίθετο, γραφόταν Μπικέλας, Μπεκέλας, συχνά δε με δύο λ).

"Δεν μας λείπει η επικοινωνία, αντίθετα έχουμε πολλή από δαύτη.

Φιλικά

Μας λείπει η δημιουργία.

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ

Μας λείπει η αντίσταση απέναντι στο παρόν".

Βέροια

(Μότο των Ντελέζ, Γκαταρί, στην Αυτοκρατορία τού Τόνι Νέγκρι).

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε οι λούμπεν πλούσιοι με τα Αρμάνι ούτε οι λούμπεν λαμόγιες με τα Αρμάνι, αλλά εκείνο το "νικηφόρο σύννεφο στο σούρουπο" που υποβαστάζει, όπως λέει ο Ρίτσος, "μια φωταγωγημένη πολιτεία στα ύψη".

Προχθές, στην παράσταση της Πειραματικής του Εθνικού για τους Έλληνες ποιητές, ένιωσα κι εγώ πολίτης αυτής της ουράνιας πολιτείας. Ρώτησα κι εγώ μέσα από τους στίχους του Σεφέρη που άκουσα από τον Δημήτρη Ήμελλο: "Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα; Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;". Διότι το νόημα - η ζωή ως νόημα - δεν σταματά να θέτει το "άλλο πράγμα" του ανθρώπου. Και, βέβαια, δεν παύει να το αθετεί, "καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες".

Κι όσο δεν είναι δυνατό παρά να υπάρχουμε εντός του νοήματός μας, άλλο τόσο είναι δυνατό να ζήσουμε μία ζωή ανόητα, μ' ένα: "ζήσαμε, δηλαδή γλεντήσαμε" του Αναγνωστάκη.

Θέλω να γράψω μια ιστορία των ορίων που μας βάζει αυτή η άρχουσα κουλτούρα - σελοφάν για να τυλίξει έξυπνα τους ποιητές. Και τη γράφω, εδώ, στα "ΝΕΑ" επί είκοσι επτά χρόνια συναπτά, πριν άλλοι, εδώ, δείξουν την ιστορία του περιτυλίγματος και των τάπερ. Δηλώνω πως θέλω να αντισταθώ στην ευκολία, στοιχηματίζοντας υπέρβαση με τον Πασκάλ, παρ' ότι τίποτα να ξεπεράσεις δεν υπάρχει, πλην των αντιφάσεων και των δαφνών σου, που με άλλες δάφνες και αντιφάσεις τις αντικαθιστάς. Κι είμαι αποφασισμένος να στέλνω εφεξής μόνον "καρτ-ποστάλ" μιας παλαιάς Μυκόνου σαν σκιά, μπερδεύοντας προσωπική ζωή, ταπείνωση και κύρος, έτσι που τίποτα να μην κυριαρχεί εκ της υπογραφής, να μη με δέχεται κανείς ως αυθεντία. Κι όποιος σε μένα αναγνωρίσει κάτι - εάν δεν αυταπατάται - να είναι από ιδιοσυγκρασία ή από δικαιοσύνη.

Αφήστε λοιπόν τον Ζαρατούστρα να λέει αινιγματικά: "Μερικές ψυχές δεν αποκαλύπτονται ποτέ, παρά μόνον όταν επινοηθούν πρώτα". Ό,τι έχουμε κάνει φαίνεται εδώ, μπροστά σε Έναν κόσμο. "Οι δύο τούτοι κόσμοι, ζωντανός και γραμμένος, από 'δώ και μπρος θα υπάρχουν σαν Ένα". Φαντάζομαι αυτούς που είναι κάτι καινούργιο, αλλά είναι κι αυτοί που υπάρχουν πάντα, με όρους νιτσεϊκούς. Τους φαντάζομαι να θέλουν τη δύναμη όχι για να εξουσιάσουν, αλλά για να ζήσουν. Στο "επιθυμώ τη δύναμη" υπάρχει λιγότερος παραλογισμός από το "θέλω να ζήσω";

Η βούληση για δύναμη, η συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων μαζί, στη βροχή, στο Ναύπλιο είναι δωρήτρια. Δεν επιζητεί, προσφέρει και υπόσχεται. Και η Αριστερά τώρα δεν πρέπει να ευγνωμονεί μονάχα την παγκοσμιοποίηση (Νέγκρι), αλλά και τον Νίτσε. Στο "Γίνε αυτό που είσαι" του φιλόσοφου, να δει ότι το "είσαι" σημαίνει πως "δεν μπορεί να είσαι αλλιώς", γιατί "αυτό που είναι κανείς, είναι ακριβώς αυτό που γίνεται". Γίνε αυτό που είσαι, διότι είσαι ό,τι γίνεσαι. Γίνε το σώμα σου πρωτίστως, εκτεθειμένο, εναντιωμένο, όρθιο ή καθιστό στο γραφείο. Η ένδειξή του, γίνε, μια που "η ένδειξη του σώματος αποκαλύπτει μια τεράστια πολλαπλότητα" (Θέληση για δύναμη, § 518).

Ποιος θα το 'λεγε πως πρώτος ο Νίτσε αποκαλεί το σώμα "πολιτική δομή"; "Μη μου δείχνεις τα δόντια σου σε μένανε, αυτά πεθαίνουν τελευταία", μου γράφει ο Μισέλ Φάις στο Η πόλη στα γόνατα, τιμής ένεκεν.