Παράλληλη Αναζήτηση
Αλήθεια, επιτρέπεται να ελπίζουμε;
2.3.1 Η κωδικοποίηση των δεδομένων
Για την κωδικοποίηση των δεδομένων στον υπολογιστή, χρησιμοποιούμε ως μονάδα αναπαράστασης το δυαδικό ψηφίο ή bit -ονομασία που προέρχεται από τη σύντμηση των αγγλικών λέξεων binary digit- το οποίο μπορεί να πάρει μόνο δύο τιμές, το 0 και το 1.
Η κωδικοποίηση είναι η αντιστοίχιση καθενός συμβόλου που θέλουμε να παραστήσουμε -π.χ. το γράμμα Α, το θαυμαστικό "!" ή το σύμβολο του αριθμού 8- με μια ακολουθία από 0 και 1.
Ένα σύνολο αντιστοιχίσεων μεταξύ συμβόλων και ακολουθιών δυαδικών ψηφίων λέγεται κώδικας.
Στην προηγούμενη "ΜτΚ" (8/1/2006), προσπαθώντας για άλλη μια φορά να δικαιολογήσω το δίπολο κοινωνία - εξουσία, που έχει πια στοιχειώσει στα σχόλιά μου, κατέληγα στο συμπέρασμα: Στην αρχή οι κατασκευαστές υπολογιστών ήταν λίγοι και ο καθένας ανέπτυσσε και τηρούσε το δικό του κώδικα. "Η εξουσία, σαν σύνολο πολιτικών και κοινωνικών ρόλων, φτάνει σήμερα να στραγγαλίζει την κοινωνία". Όμως, με την ανεξάρτητη ανάπτυξη της τεχνολογίας από διάφορους κατασκευαστές και την παράλληλη ανάγκη διασύνδεσης και ανταλλαγής δεδομένων μεταξύ των υπολογιστικών συστημάτων, γινόταν ολοένα και πιο επιτακτική η ανάγκη τυποποίησης των μεθόδων και των συστημάτων κωδικοποίησης, σε διεθνές επίπεδο. Μερικές σελίδες πιο κάτω, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο: Έτσι αναπτύχθηκαν διάφορα -εθνικά ή διεθνή- πρότυπα κωδικοποίησης και πρότυποι κώδικες. "Εκείνοι κι εμείς στη νέα τάξη πραγμάτων", ο καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου, σε μια οξύτατη και ολόπλευρη κριτική στον αγοραίο δήθεν πολιτισμό της νέας τάξης πραγμάτων, κατέληγε σε ένα άλλο δίπολο: Οι κώδικες αυτοί μπορούν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: - τους κώδικες αριθμών και - τους κώδικες χαρακτήρων. Εκείνοι, για το συμφέρον τους και με πρόσχημα αυτόν τον πολιτισμό, υψώνουν γύρω μας θεόρατα τείχη. Εμείς, από έλλειψη γενναιότητας, κάνουμε πως δεν βλέπουμε, αφήνουμε τα τείχη να χτίζονται, κληροδοτώντας έτσι στα παιδία μας το καθήκον να τα γκρεμίσουν πάλι.
Η σύμπτωση της δημοσίευσης του σχολίου μου με αυτήν του ωραίου άρθρου του κ. Χατζηκωνσταντίνου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Νόμιζα πως μόνον εγώ θεωρώ ότι υπάρχει ένα συνολικό ζήτημα με την πολιτική της νέας τάξης και τον πολιτισμό της αγοράς που μας κατακλύζει. Χάρηκα που βρέθηκε κάποιος άλλος, και μάλιστα ένας ακαδημαϊκός, να ασχολείται με αυτόν τον πολιτισμό. Αμέσως μετά μου γεννήθηκε ένα ερώτημα:
Αν εκείνοι και εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι, άρα συνεργοί, στο έγκλημα που προωθείται, δεν υπάρχει κανείς που εξαιρείται απ' αυτήν την άτυπη συνομωσία; Πώς προσδιορίζονται εκείνοι και πώς εμείς; Και, τέλος, η μόνη ελπίδα είναι ο αγώνας που θα κάνουν τα παιδιά μας και μάλιστα αυτά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη; Γιατί αυτά που έχουν γεννηθεί είναι ήδη ή μπαίνουν σε λίγο στην κατηγορία εκείνων ή στην κατηγορία ημών! Μα τότε, αλίμονο, δεν υπάρχει ελπίδα!
Μήπως όμως ο καθένας μας, και μάλιστα εύκολα, μπορεί να προσδιορίσει ποιοι είναι εκείνοι που χτίζουν τα θεόρατα τείχη; Μήπως αυτοί που χτίζουν τα τείχη και αυτοί που τα ανέχονται είναι οι ίδιοι; Μήπως τα τείχη χτίζονται δίπλα μας; Από τους γείτονές μας, από τους συναδέλφους μας, από τους συνεργάτες μας, από τους κομματικούς συντρόφους μας, από τους ομοϊδεάτες μας; Μήπως τα τείχη άρχισαν να χτίζονται, από χρόνια, αμέσως μετά τον πόλεμο, στη δεκαετία του '40; Μήπως έχουν μια ιστορία επισκευών και προσθηκών σε όλες τις δεκαετίες που πέρασαν από τότε; Μήπως στις τελευταίες τρεις δεκαετίες, της μεταπολίτευσης, απλώς τελειοποιήθηκαν τεχνολογικά μέσα στην αποθέωση της "επαναστατικής" υποκρισίας;
Αν προσέξουμε λίγο, θα δούμε ότι αυτά τα τείχη τα θεόρατα σήμερα δεν χτίζονται αλλά γκρεμίζονται ανεπαίσθητα από εκείνους που τα έχτισαν. Είναι λάθος να λέμε πως τάχα όλα γκρεμίζονται, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αντίθετα, όλα γκρεμίζονται, αλλά η ελπίδα γεννιέται πρώτη! Σήμερα πια η ελπίδα μας πολιορκεί αδυσώπητα.
