Παράλληλη Αναζήτηση
Ο δήμαρχος, ο λήσταρχος και η ιστορία
ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΕΣ
γ. Η πολιτική οργάνωση της Κρήτης
Αποκτά πλέον απειλητικά βαθιές ρίζες η άποψη της εγκαταλειμμένης Θεσσαλονίκης από το αθηνοκεντρικό κράτος
Δύο χρυσά στο Βαλκανικό
Από την αρχή του αγώνα κατέστη φανερή η ανάγκη πολιτικής οργάνωσης και συντονισμού των πολεμικών και πολιτικών ενεργειών προς τις γενικές αρχές του Αγώνα στην άλλη Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά τις αποφάσεις της Α' Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 είναι πλέον ανάμνηση.
Σημαντικές ήταν οι επιτυχίες των Ελλήνων χιονοδρόμων που έλαβαν μέρος στο Βαλκανικό Κύπελλο δρόμων αντοχής, το οποίο διεξήχθη στο Παμπόροβο της Βουλγαρίας. Η απουσία γενικού αρχηγού στην Κρήτη και οι φιλοδοξίες των τοπικών αρχηγών και οπλαρχηγών έβλαπταν τα πολεμικά πράγματα και ο συντονισμός του αγώνα ήταν αδύνατος.
Για πολλούς ανάμνηση εποποιίας. Ο Νίκος Καλοφίρης του ΕΟΣ Μετσόβου πήρε το χρυσό μετάλλιο στα 50 χιλιόμετρα, ενώ ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο πήρε στην κατηγορία των νέων ο Θανάσης Παππάς.
Ζητήθηκε λοιπόν από τον Δημήτριο Υψηλάντη, που εκπροσωπούσε την υπέρτατη επαναστατική αρχή στην Ελλάδα, να διορίσει στην Κρήτη ένα Γενικό Αρχηγό «εις τον οποίον να υποταχθούν οι μεταξύ των ερίζοντες και ουδένα υπέρτερον τον άλλον αναγνωρίζοντες Κρήτες οπλαρχηγοί».
Για κάποιους ελάχιστους ανάμνηση ιεροσυλίας. Ο αθλητής του ΕΟΣ Νάουσας πήρε την πρώτη θέση στα 30 χιλιόμετρα.
Ο Υψηλάντης διόρισε ως Γενικό Διοικητή Κρήτης τον Μιχαήλ Κομνηνό Αφεντουλη (ή Αφεντουλιεφ), ο οποίος αποδέχθηκε πρόθυμα το διορισμό και κατέβηκε στην Κρήτη (Νοέμβριος 1821) με τον ηχηρό και ενοχλητικό για πολλούς οπλαρχηγούς τίτλο του «Γενικού Επαρχου και Αντιστράτηγου της Κρήτης».
Η ουσία είναι ότι, για χάρη τους, οι Έλληνες δέχτηκαν να υποστούν τις όποιες θυσίες.
Στις γυναίκες, η Κατερίνα Ταούλα πήρε την πέμπτη θέση στην τελική κατάταξη.
Ο Αφεντούλης παρέμεινε στην Κρήτη έναν ακριβώς χρόνο, ως το Νοέμβριο του 1822.
Και η Αθήνα άλλαξε όψη.
Κατόρθωσε να ανασυντάξει τις επαναστατικές δυνάμεις και να κρατήσει την επανάσταση ζωντανή σε όλο το νησί.
Χαλάλι της!
Το πιο σημαντικό είναι ότι φρόντισε να συγκροτηθεί Γενική Συνέλευση των Κρητών στους Αρμένους Αποκορώνου (11-22 Μαΐου 1822) και να ψηφιστεί το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Κρήτης», καθώς και «Σχέδιον Προσωρινής Διοικήσεως της νήσου Κρήτης», με πρότυπο τις αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου.
Η Αθήνα αποτελεί συστατικό τού είναι μας και όλοι τη θέλουμε ακόμη ομορφότερη.
Ο αγώνας στην Κρήτη φάνηκε να εξελίσσεται παράλληλα με τον αγώνα της άλλης Ελλάδας.
Διαβάζοντας στη «Μακεδονία» της πρωτοχρονιάς πώς οι Θεσσαλονικείς θα ήθελαν τον επόμενο δήμαρχό τους, διαπιστώνει κανείς ότι αποκτά πλέον απειλητικά βαθιές ρίζες η άποψη της εγκαταλειμμένης Θεσσαλονίκης από το αθηνοκεντρικό κράτος: Οι τόσοι συντοπίτες πολιτικοί που κατά καιρούς συνδιαχειρίζονται το αθηνοκεντρικό κράτος φαίνεται πως όχι μόνο δεν το συνδιαχειρίζονται, αλλά το θεριό γίνεται Κίρκη και τους επιτάσσει να αφήσουν εγκαταλειμμένη την πόλη τους, τη Θεσσαλονίκη. Απίστευτο, για να είναι αλήθεια. Εξαιρετικά επικίνδυνο αν δεν είναι αληθινό.
Το πολίτευμά μας θέλει οι πολιτικοί να διαχειρίζονται, σε μεγάλο βαθμό, την αξιοπρέπειά μας. Όταν το συνειδητοποιεί κανείς τον πιάνει ίλιγγος. Όχι τόσο για το μέγεθος της ευθύνης των πολιτικών όσο για την έκταση της αλληλεξάρτησής μας, ειδικά στις μέρες μας, που οι κλίμακες του κόσμου επαναπροσδιορίζονται και οι εμβέλειες λόγων και έργων μεγεθύνονται. Και το βάρος της ιστορίας μας, όσο διαστρεβλωμένα και αν διαβαστεί, λες και μας κατάντησε νάνους. Ποιος Ρωμιός ανέχεται να αναμετριέται σπιθαμιαίος με όποιον νοητό, νοήμονα ή ανόητο εχθρό; Το καταφύγιο είναι γνωστό και οι θρυλικοί τσαρλατάνοι πάντα πλουσιοπάροχοι σε λεοντές.
Μένουν οκτώ μήνες ως την επόμενη Διεθνή Έκθεση και κάπου έξι χρόνια ως τη συμπλήρωση αιώνα ελεύθερης Θεσσαλονίκης. Και για μεν τη Διεθνή Έκθεση οι συμπολίτες, μαζί με όλους τους συμπατριώτες, ετοιμάζουν ήδη το στομάχι, για να υποστούν ακόμη μία φορά το γνωστό πια σκηνικό. Για τη μεγάλη, όμως, επέτειο τα πράγματα αρχίζουν να στοιχειώνουν. Όταν συνδαιτυμόνας και αξιολογητής πρόκειται να είναι η ίδια η ιστορία σου, το ξέρεις καλά πως δεν έχεις περιθώρια να στρώσεις το τραπέζι με αέρα, έστω και κοπανιστό.
Η συγκυρία είναι μοναδική. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε νέους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η αξιολόγησή μας από την ιστορία είναι απείρως σημαντικότερη όσο δεν μας εγκαταλείπει το φιλότιμο. Τώρα λοιπόν που όλα επανασχεδιάζονται και ανασχηματίζονται, όλοι και ιδιαίτερα οι συμπολίτες πολιτικοί, σύσσωμοι και σύμψυχοι να στηρίξουν τις κυβερνήσεις ως την επέτειο να κάνουν την ιστορική κίνηση: Να μεταφέρουν καίριους αναπτυξιακούς οργανισμούς, δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά και γενικές γραμματείες και διευθύνσεις υπουργείων στη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα ίσως των υπουργείων Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού. Δεν θέλει να ξέρεις πολλά από νεοελληνική ιστορία ή γεωστρατηγική ή να ζεις τον πολιτισμικό παλμό της πόλης, για να υποψιαστείς τι σημαίνει μια τέτοια κίνηση. Τι έκπληξη και τι δυναμική μπορεί να κρύβει η διαχείριση των πολιτισμικών μας πραγμάτων από την πόλη, που η ιστορία τη θέλει αιώνια, πολυπολιτισμική μητρόπολη και συμβασιλεύουσα. Τι χαρακτήρα τότε μπορεί να αποκτήσει ένα σύγχρονο διεθνές πανεπιστήμιο ή ένα σοβαρό κάποτε κέντρο του απόδημου ελληνισμού. Τι διαχρονικό και οικουμενικό μήνυμα μπορεί να εκπέμψει στην επέτειό της αυτή η άλλη Θεσσαλονίκη. Και τι ελπίδα μπορεί να γεννήσει σε όλη την ελληνική περιφέρεια, όταν αισθανθεί ότι η χώρα αρχίζει να αναπνέει και με τα δυο της πνευμόνια, να βλέπει και με τα δυο της μάτια. Άλλη μία ουτοπία; Δεν θέλω να σκεφτώ τον αντίλογο ούτε να αφήσω το όνειρο. Αν όμως η ελληνική πραγματικότητα αποδειχθεί σκληρή, σκοπεύω να εμπιστευθώ το μυστικό σε όσους συντοπίτες μεγαλουργούν στις γειτονικές μας χώρες και όπου Γης, ζώντες και τεθνεώτες. Με έχει γοητεύσει η γενναιότητα και η ευαισθησία τους, καθώς παλεύουν με πειρατές και λήσταρχους και κρατούν την ελπίδα ζωντανή.
