Παράλληλη Αναζήτηση
ΑΝΝΑ ΒΕΡΟΥΛΗ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ
ΛΥΣΗ
Μια μεγάλη κυρία
"Ό,τι μου βγει"
(α) Η ενέργεια που απαιτείται, για να απομακρυνθεί το ηλεκτρόνιο του ατόμου από τη θεμελιώδη κατάσταση στην κατάσταση n, είναι: E = E - E 1
Στη Βούλα είδα τον εαυτό μου
Οι νέοι και η αβεβαιότητά τους
Αντικαθιστώντας Ε-=0 και Ε1=13,6eV, βρίσκουμε: E=13,6 eV
"Όταν κάθομαι και αναπολώ η χρονιά του 1982, όταν στέφθηκα πρωταθλήτρια Ευρώπης μέσα στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο, είναι μια ολόκληρη διαδρομή για μένα.
Η ενέργεια Ε που απαιτείται, για να ιονιστεί το άτομο, είναι ίση με την ενέργεια hf του φωτονίου, που προκαλεί τον ιονισμό.
Δε σκέφτομαι μόνο τη στιγμή του αγώνα, αλλά όλη την προετοιμασία που είχα κάνει εκείνη τη χρονιά.
Αν ρωτήσετε σήμερα έναν νέο "ποια είναι η κλίση σου;", το πιο πιθανό είναι να τον δείτε αμήχανο. Άρα: Ε=hf .
Το ίδιο ισχύει και για το 1983, όταν ετοιμαζόμουνα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Τι πάει να πει κλίση; Αντικαθιστώντας f=c/λ, βρίσκουμε:
Οι στόχοι όταν είναι υψηλοί είναι πάντα ίδιοι.
Δεν έχει τον χρόνο να ψάξει για να βρει μέσα του αυτό που του ταιριάζει, αφού απέξω τον καλούν να αποφασίσει στα γρήγορα.
(β) Η ενέργεια που απαιτείται, για να ιονιστεί το άτομο, είναι ίση με την κινητική ενέργεια ƒmυ2 του ηλεκτρονίου: Αυτό όμως που μου λείπει περισσότερο είναι η ιεροτελεστία, που έκανα για να ετοιμάσω τη τσάντα μου, πριν βγω στο στάδιο, για να αγωνιστώ.
Πρέπει να πάρει έναν δρόμο, όποιον κι αν είναι, προτού τα φράγματα μπροστά του πολλαπλασιαστούν.
Έτρεμαν τα χέρια μου τότε ", θυμάται μια από τις δυο πρέσβειρες του κλασικού αθλητισμού, Άννα Βερούλη. Το αν η επιλογή του αυτή στις σπουδές και στο κατοπινό επάγγελμα ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη επιθυμία του ή αν του είναι αδιάφορη ή ξένη, θα κριθεί αργότερα.
Μέσα στη τσάντα σας είχατε και τα γούρια σας;
Ίσως και όταν είναι πια πολύ αργά!
"Κουβαλούσα πάντα μαζί μου ένα κουκλάκι πάνινο, δώρο της αδερφής μου, ένα μικρό σνούπι, που μου είχε χαρίσει ο προπονητής μου κ. Κοκκώλης, καθώς και το σταυρό μου".
Αυτή φαίνεται πως είναι η σκυθρωπή κατάληξη μιας απελευθέρωσης που πριν από λίγες δεκαετίες είχε ζωογονήσει τη νεολαία.
Πρόκειται για τον περιβόητο σταυρό, που είχατε δώσει και στην άλλη πρέσβειρα του κλασικού αθλητισμού, Βούλα Πατουλίδου, στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης;
Ήταν η εποχή όπου το τι θα κάνει κάποιος στη ζωή του δεν το όριζαν πλέον κατηγορηματικά οι γονείς.
"Ναι.
Δεν θα απαιτούσαν αυτοί να δουν το γιο ή την κόρη τους οπωσδήποτε γιατρό, μηχανικό ή οτιδήποτε άλλο.
Μέσα από τον αγώνα της Βούλας έβλεπα τον εαυτό μου, πριν από μερικά χρόνια.
Με μια κίνηση που σε μερικούς νέους κόστισε τότε αρκετά σε συγκρούσεις, αποκόπηκε η φιλοδοξία του παιδιού από τη φιλοδοξία των κηδεμόνων του.
Δεν μπορώ να πω, πως ήξερα ότι η Βούλα θα πάει καλά τότε.
Βρισκόμαστε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του '70.
Αλλά κάποιος αθλητής που έχει ζήσει επιτυχίες, μπορεί να καταλάβει ποτέ κάποιος συναθλητής του είναι έτοιμος να κάνει το μπαμ".
Τότε που ο νέος αρχίζει μια προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού μέσα από την οποία ελπίζει πως θα βρει τον εαυτό του και ταυτόχρονα την απασχόληση που τον αντιπροσωπεύει καλύτερα.
Τώρα σε ποιον θα δίνατε το σταυρό σας;
Ήταν μια σύντομη περίοδος αναζητήσεων σε συνθήκες σχετικά ευνοϊκές για δοκιμές και διορθώσεις.
"Ο σταυρός είναι κάτι πολύτιμο για μένα, μια και συμβολίζει πολλά πράγματα.
Με μια αγορά εργασίας ανοικτή ακόμη, με την αυτοπεποίθηση των νεώτερων να ενισχύεται, το παιγνίδι "βρες αυτό που σου αξίζει" μπορούσε να παιχθεί από τους περισσότερους.
Αυτόν τον δίνεις σ' έναν σωστό άνθρωπο.
Ίσχυε εξάλλου ακόμη η χαρακτηριστική για την ελληνική κοινωνία κινητικότητα προς τα πάνω.
Τη νέα γενιά του στίβου δεν την έχω ζήσει.
Άτομα με προέλευση από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα μπορούσαν (και το πίστευαν αυτό από νωρίς) να βρεθούν μ' ένα άλμα στο επίπεδο το οποίο προσδοκούσαν.
Δεν έκανα παρέα μαζί τους και κατά συνέπεια δε γνωρίζω σε ποιον θα μπορούσα να τον χαρίσω.
Και το πιο σημαντικό, μερικοί ανακάλυπταν εκεί αυτό που πάντα διαισθάνονταν πως είναι "δικό τους".
Στη Βούλα πάνω απ' όλα είχα εκτιμήσει την ανθρωπιά της".
Ο ένας μια έφεση για τα νομικά, ο άλλος για τα μαθηματικά, ένας τρίτος για τη βιολογία κ.τ.λ.
Το ακόντιο είναι η ψυχή μου
Μέχρι που η αγορά άρχισε να κλείνει επικίνδυνα.
"Το ακόντιο ήταν η ψυχή μου.
Μέσα σε λίγα χρόνια εξουδετερώθηκαν τόσο οι οικογενειακές νουθεσίες όσο και τα σχέδια που εκκολάπτονται σε τάξεις και αμφιθέατρα.
Δηλαδή πρώτα έφευγε η ψυχή μου και μετά αυτό.
Κανένας γονιός πλέον δεν μπορεί να συμβουλέψει με ασφάλεια το παιδί του και κανένα παιδί δεν μπορεί να ευχαριστηθεί κάνοντας του κεφαλιού του.
Ήμουν εγώ που εκσφενδονιζόμουν".
Είναι τόσο στενά τα περιθώρια για λάθη ώστε ακόμη και οι πιο ευκίνητοι και τολμηροί να νιώθουν ένα μούδιασμα, σαν να 'ναι κατάκοποι πριν ακόμη τρέξουν.
Αλήθεια πώς επιλέξατε το ακόντιο ως αγώνισμα;
Τι πρόκειται λοιπόν να κάνουν;
"Αυτό μου άρεσε σαν άθλημα από μικρή.
Τους ακούμε να λένε: "σκέπτομαι να πάω για αρχιτεκτονική, αλλά αν δεν μου βγει, θα στραφώ στο θέατρο".
Είχα την τύχη, ο πατέρας μου να με πηγαίνει στο στάδιο για οποιουσδήποτε αγώνες στίβου.
Δεν είναι ακραία η περίπτωση.
Και επειδή εγώ ήμουν λάτρης της αρχαίας ιστορίας και αυτή έκανε συχνή αναφορά στο ακόντιο, το επέλεξα.
Στις καφετέριες το πρωί, στα μπαρ το βράδυ, μπορεί κανείς να συναντήσει κορίτσια και αγόρια που δεν φαίνεται να το βρίσκουν καθόλου παράξενο ότι κινούνται σε κατευθύνσεις παράλληλες.
Αργότερα όμως έμαθα ότι όταν κάποιος έχει ταλέντο σε κάτι, τότε από μόνος του πάει εκεί.
Σπουδές με μισή καρδιά σε επιστήμες και τέχνες, διπλώματα που περιμένουν την ώρα τους για να φτουρήσουν.
Αυτό σε τραβάει στο τέλος".
Το ποιο απ' αυτά θα φανεί πιο χρήσιμο το καθορίζει αποκλειστικά η συγκυρία.
Εσείς κάνατε αθλητισμό σε μια δύσκολη περίοδο. Εκείνα τα χρόνια λίγες ήταν οι γυναίκες από την επαρχία, που ασχολούνταν με τον αθλητισμό.
Θα κάνει συνεπώς κανείς "ό,τι του βγει".
"Εντάξει, δεν είμαι και αρχαία, λέει και γελάει δυνατά.
Ιδού το νέο αξίωμα, το απόσταγμα της αβεβαιότητας.
Στην επαρχία πάντως, όντως ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα.
Άραγε έχουμε μπει σε μια περίοδο αναγκαστικού τυχοδιωκτισμού;
Υπήρχε η νοοτροπία του ότι αν θα πας στο στάδιο είσαι αγοροκόριτσο ή αλήτισσα και όχι η νοοτροπία του ότι, ενώ η κόρη τους έφευγε από το σπίτι το πρωί και γυρνούσε το βράδυ, αυτή πηδούσε παλούκια!
Αυτό δεν το ξέρουμε ακόμη.
Αυτά ευτυχώς έχουν αλλάξει".
Παρατηρούμε μόνο ορισμένες ενδείξεις και συσχετίσεις.
Δεν άντεξα το κλίμα της τηλεόρασης
Χαρακτηριστικό του τυχοδιώκτη είναι η συχνή απομόνωσή του, η συσπείρωσή του μέσα σ' ένα προσωπικό μυστικό που δεν περιέχει παρά μόνο τις επιδιώξεις του.
"Τηλεόραση έκανα καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, γιατί εμείς τότε δεν πληρωνόμασταν, ενώ τώρα είναι διαφορετικά για τους αθλητές του στίβου.
Καιροφυλακτεί, ψάχνει, και φυσικά αποφεύγει να ανακοινώνει τις σκέψεις του.
Εγώ με την τηλεόραση έκανα κάτι που δε με εξέθετε, μια και δεν έβγαινα με τα κορμάκια, για να μου κάνουν γκρο πλαν στο στήθος ή στον κώλο.
Μήπως έτσι δεν ψάχνουν πολλοί μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή τους;
Αναφερόμουν σε γυναίκες, οι οποίες δεν είχαν κάνει ποτέ γυμναστική και σε μικρά παιδιά, πράγμα το οποίο είχε τελικά πέραση.
Στη διάθεσή τους τα γνωστά μέσα.
Τώρα όλα αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση, δύο ή τρία όμορφα κορίτσια να χοροπηδάνε συνέχεια και να λένε αυτή είναι γυμναστική κάντε την, έχουν ως αποτέλεσμα μια γυναίκα που δεν έχει ξανακάνει στη ζωή της γυμναστική να τραυματιστεί.
Ειδικές μνήμες, πληροφορίες με συνδρομές, εντοπισμός επαγγελματικών ευκαιριών.
Εγώ έδινα διάφορες μορφές και συμβουλές άσκησης για κάθε ηλικία.
Μπροστά στις οθόνες γεννιέται μια καινούργια νοημοσύνη που ξεκινά για να μάθει και καταλήγει να περιμαζεύει στοιχεία, διευθύνσεις, κωδικούς.
Πάντως, ενώ πήγαινα καλά στην τηλεόραση, δεν μπόρεσα να αντέξω το κλίμα της, γιατί δεν είμαι οσφυοκάμπτισσα.
Στο τέλος μερικοί απαυδούν και παραιτούνται.
Είμαι ντόμπρα".
Σε μια κοινωνία εξωστρεφή η κλεισούρα είναι ανυπόφορη, ακόμη κι αν είναι για να δώσει κέρδος.
Ωστόσο μήπως αυτή σας βοήθησε να έρθετε πιο κοντά στον κόσμο;
Ας ευχηθούμε να αυξηθεί ο αριθμός αυτών που δραπετεύουν.
"Όχι.
Γιατί βγαίνοντας από το δωμάτιό του ο φορτωμένος με πληροφορίες υποψήφιος για σπουδές ή για δουλειά, μπορεί τουλάχιστον να αναπνεύσει τον αέρα της κοινωνικής συναναστροφής.
Ο κόσμος ήταν πάντα κοντά μου από τους Πανευρωπαϊκούς του 1982. Στην τηλεόραση δούλεψα το '94, ενώ ήμουν ήδη γνωστή.
Καλύτερα να μιλάει σ' έναν γνωστό του για τα κοινά τους προβλήματα, παρά να καταστρώνει σχέδια με σύμμαχο τον υπολογιστή του.
Απλά, αυτή με βοήθησε να διατηρηθώ ένα χρόνο ακόμη.
Καλύτερα να εκφράζεται ανοιχτά (ακόμη και βίαια) η δυσαρέσκεια παρά να τοξινώνει εγκεφάλους που μονολογούν και ανακυκλώνονται στα κρυφά.
Μ' αρέσει, που είμαι γνωστή και μ' αγαπάει ο κόσμος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνω και μαϊντανός και να αρχίσω να λέω του κόσμου τις βλακείες, μόνο και μόνο για να είμαι στο γυαλί. Αν πρέπει να πω κάτι θα το κάνω. Δεν μπορώ να μιλάω για όλα τα θέματα. Σήμερα, όμως, όλοι έχουν άποψη! ".
Δεν πουλάω την ιδεολογία μου!
"Οι αθλητές όταν κάνουν πρωταθλητισμό αφήνουν πολλά πράγματα πίσω τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θυσιάζονται, γιατί κάνουν αυτό που θέλουν. Μόλις σταματήσουν τον πρωταθλητισμό μένουν ξαφνικά ξεκρέμαστοι και λένε, 'τώρα τι κάνουμε'; Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με την τοπική αυτοδιοίκηση. Το πέρασμά μου από τον αθλητισμό σ' αυτήν ήταν πολύ γλυκό. Είχα και έχω να δώσω πολλά. Δεν μπορώ να ρίξω το ακόντιο μακριά, μπορώ όμως να προσελκύσω τα νέα παιδιά στον αθλητισμό και να κάνω αθλητικές εγκαταστάσεις για τον κόσμο. Ακούω όλα τα παράπονά τους, χωρίς να δίνω όμως ψεύτικες ελπίδες ή υποσχέσεις. Δεν μπορώ να πω ψέματα σε κάποιον. Όπως ήμουν αληθινή την ώρα που αγωνιζόμουν, έτσι είμαι και τώρα. Μπορεί στην αρχή η ειλικρίνεια να πονάει, αλλά στο τέλος ο κόσμος την εκτιμά".
Σκεφτήκατε ποτέ το ενδεχόμενο να μπείτε και στο κοινοβούλιο;
"Δε μ' ενδιαφέρει το κοινοβούλιο αν και είχα προτάσεις στις εκλογές. Είχα διαβάσει κάπου: "Εξουσία που παρακαλάς να στη δώσουν, είναι Εξουσία της πλάκας". Έτσι και 'γω προεκλογικό αγώνα δεν κάνω, γιατί δε μ' αρέσει. Δε θέλω να πετάξω την ιδεολογία μέσα σ' ένα συρτάρι και να τη βγάλω ή να τη θυμάμαι κάθε τέσσερα χρόνια. Υπάρχει τόση δυστυχία, που δεν ήθελα να είμαι και εγώ ένας απ' αυτούς που θα κάνουν τον κόσμο πιο δυστυχισμένο. Δε μου ταιριάζουν τα ψέματα".
Μεγάλοι αθλητές είναι οι συνταξιούχοι
Τελικά, μεγάλοι αθλητές είναι αυτοί, που είναι παλικαριά στον αγώνα;
"Μεγάλοι αθλητές είναι οι συνταξιούχοι. Δες πώς ζουν και θα το καταλάβεις. Δε θεωρώ ότι οι αθλητές κάνουν κάτι ξεχωριστό, σε οποιοδήποτε χώρο και αν βρίσκονται. Πρώτον, γιατί αυτό που κάνουμε έχει ξαναγίνει και θα συνεχίζει να γίνεται, δεύτερον, έχουμε όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω μας για κάτι που γουστάρουμε και κάνουμε, πράγμα το οποίο αποτελεί είδος πολυτελείας. Ακόμα, πληρωνόμαστε τελικά πολύ καλά για να κάνουμε ουσιαστικά αυτό που μας γουστάρει. Από την αλλή πλευρά, αυτή τη στιγμή κάποιος κάνει εγχείριση καρδιάς, σώζει ζωές και κανένας δεν τον ξέρει ή άλλος εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ για να θρέψει την οικογένεια του και είναι πάλι άγνωστος. Γι' αυτούς τους λόγους εμείς δεν κάνουμε κάτι το σπουδαίο. Είμαστε προνομιούχοι εμείς οι φτασμένοι αθλητές.
"Ο προπονητής μου με δίδαξε πως όσο μακριά και αν ρίξω το ακόντιο, αν δεν είμαι άνθρωπος ή δεν έχω μόρφωση, τότε είμαι ένα τίποτα. Δεν μπορούν όλοι να κερδίσουν μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό το πράγμα προσπαθώ να περάσω και στα μικρά παιδιά, μαζί με τη Βούλα ως πρέσβειρες του κλασικού αθλητισμού".
Δεν υπάρχουν ιδανικοί άνδρες και γυναίκες
"Όταν έκανα πρωταθλητισμό δεν είχα κοσμική ζωή. Ήμουν αντικοσμική, όχι αντικοινωνική. Τώρα, μαζί με το Νίκο (ο άνδρας της) κάνουμε πολλά περισσότερα πράγματα. Αυτός είναι το άλλο μισό μου. Είμαι ανασφαλής ως άτομο, αλλά όταν είμαι κοντά του νιώθω σιγουριά. Αισθάνομαι γαλήνη, ηρεμία και δουλεύω με πιο πολύ κέφι".
Είναι ο ιδανικός άντρας;
"Είναι ένας παρά πολύ καλός άνδρας. Δεν υπάρχουν ιδανικοί άνδρες και γυναίκες. Αλλά και εγώ δε θα ήθελα να είναι ο 'Μr. Perfect', γιατί τότε θα ήταν μια αηδία! ".
