ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1 - 2

Τέρμα τα αφεντικά, τέρμα οι κατώτεροι υπάλληλοι! Πολύ καλό για να είναι αληθινό; Όχι απαραίτητα

Ρακοσυλλέκτες

Υπολογισμός του δείκτη διάθλασης στο εσωτερικό του ανθρώπινου ματιού:

Φανταστείτε να δουλεύετε σε μια εταιρία όπου δεν υπάρχει ιεραρχία.

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Φωτεινή ακτίνα μήκους κύματος λ0=589nm, που παράγεται από λυχνία νατρίου, προσπίπτει από τον αέρα σε ανθρώπινο μάτι.

Να μην υπάρχει κανένα από τα τυπικά συστήματα, ξεκινώντας για παράδειγμα από τα ιδιωτικά γραφεία με τους καναπέδες μόνο για τα υψηλά πρόσωπα και καταλήγοντας στους ανθρώπους που ετοιμάζουν καφέδες γι' αυτούς. Περνώντας δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών, ρίχνουν μια ματιά μέσα.

Στο υδατοειδές υγρό μέσα στο βολβό του ματιού το μήκος κύματος έχει τιμή λ=439nm.

Πράγματα που ισχύουν σε κάθε οργανισμό. Προσπαθούν μάλιστα να την κάνουν αδιάφορη τη ματιά, σαν να μη νοιάζονται και τόσο, αλλά δεν παύει να είναι ματιά ερευνητική προς σκουπίδια.

Να υπολογίσετε το δείκτη διάθλασης του υδατοειδούς υγρού, καθώς και την ταχύτητα και τη συχνότητα της φωτεινής ακτίνας στο υγρό αυτό.

Αντίθετα, θα περνάτε τη μέρα σας σε ένα περιβάλλον όπου ο χώρος εργασίας είναι κοινός για όλους, όλοι έχουν το ίδιο αίσθημα ευθύνης και την ίδια ελευθερία κατά την ώρα εργασίας. Ίσως δεν είναι καν ρακοσυλλέκτες, ίσως είναι περιπατητές που τους κατέχει μελαγχολική περιέργεια για το τι οι συνάνθρωποί τους πετούν, ίσως είναι φιλόσοφοι που ψάχνουν το νόημα του κόσμου σε ό,τι απορρίπτει.

Μήπως πρόκειται για όνειρο;

Δεν είναι κακο-ντυμένοι συνήθως.

Όχι απαραίτητα.

Δεν έχουν σκυμμένο κεφάλι τουλάχιστον ή ύφος ταπεινό.

Καθώς αυξάνεται ο αριθμός των επιχειρήσεων, οι ιδεαλιστές αναζητούν ποικίλες εκδοχές για τα γραφεία Νέας Εποχής (New Age).

Ούτως ή άλλως, το άνοιγμα του κάδου είναι ψηλά, άρα πρέπει να σηκώνονται ενίοτε στις μύτες των ποδιών.

Το βρετανικό διαφημιστικό γραφείο St.

Είναι ένα είδος ανόδου του επιπέδου κι αυτό.

Luke είναι μια τέτοια εταιρία.

Να συλλέγεις ράκη.

"Κανείς εδώ δεν έχει δικό του γραφείο", εξηγεί η διευθύντρια marketing της εταιρίας, Juliet Soskice.

Μπορεί να μην είναι συστηματικοί ρακοσυλλέκτες, να το κάνουν σαν χόμπι, να το έχουν σαν παραξενιά.

"Εργαζόμαστε σε ένα χώρο φωτεινό, γεμάτο χρώμα, και ο καθένας δουλεύει εκεί που νιώθει άνετα.

Αναρωτιέμαι αν βρίσκουν ποτέ τίποτε αξιόλογο.

Πρόκειται για ένα σύστημα που κάνει τον καθένα να νιώθει ίσης αξίας με τους υπόλοιπους.

Χτες βράδυ είδα έναν να τραβάει από μια σακούλα δυο κουτιά από τούρτες δεμένα με την ωραία τους κορδέλα ζαχαροπλαστείου και να τη λύνει, να δει τι έχουν μέσα.

Σαν αποτέλεσμα αυξάνεται η δημιουργικότητά μας", προσθέτει.

Φυσικά βρήκε ένα μόνο σωρό από φλούδες φρούτων και πλαστικά πιάτα με φαγωμένο το γλυκό.

Επιπλέον η παραπάνω εταιρία ακολουθεί την εξής τακτική: δε χρησιμοποιεί γραμματέα και οι μισθοί επιθεωρούνται από ανθρώπους που οι εργαζόμενοι μπορούν να προτείνουν.

Τα ξανάριξε θυμωμένος μέσα στον κάδο, έτσι ανοιχτά αυτή τη φορά, χωρίς να τα ξαναδέσει.

Και δεν είναι μόνο οι μικρές εταιρίες που ακολουθούν αυτό το σύστημα.

Μα τι φανταζόταν ότι θα έβρισκε μέσα στα πεταμένα κουτιά; σκεφτόμουν καθώς γρήγορα απομακρύνθηκα, για να μην καταλάβει πως τον παρατηρούσα.

Για παράδειγμα, κάποιος που εργάζεται για το Χριστιανικό Φιλανθρωπικό ίδρυμα Pecan παίρνει τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από το εάν πρόκειται για την καθαρίστρια ή το διευθύνοντα σύμβουλο.

Σαν παιδί που του έχουν κάνει δώρο και βιάζεται να το ανοίξει, να λύσει τους φιόγκους, να σκίσει το χαρτί.

Αποτελεί αυτό μια λύση για τους σημερινούς απόφοιτους;

Λες και δεν τα είχε βρει στα σκουπίδια τα κουτιά, θύμωσε κιόλας, σα να τον είχαν ξεγελάσει.

Η Soskice πιστεύει πως πρόκειται για μια ελκυστική επιλογή.

Τόσων χρόνων ρακοσυλλέκτης κι ακόμα τον ξεγελούν τα περιτυλίγματα.

"Από πολλές απόψεις μοιάζει σαν να βρίσκεσαι στο πανεπιστήμιο όταν είσαι εδώ. Δημιουργούνται συνεχώς φιλικοί δεσμοί, γεγονός που εμείς θεωρούμε βασικό για την επιτυχία μας. Επίσης νιώθουμε πως έχουμε καταφέρει να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στο σπίτι και την εργασία, επιτρέποντας στο προσωπικό να χειρίζεται ορισμένες δουλειές από το σπίτι", υποστηρίζει η Andrea Ramsey του Χριστιανικού ιδρύματος Pecan, και προσθέτει, "οι απόφοιτοι αγαπούν αυτό το χώρο. Δεν τους συμπεριφέρονται σαν νέους εκπαιδευόμενους, αλλά όπως οποιονδήποτε άλλο εδώ μέσα".

Πράγματι, η Angela Edwards από το Ινστιτούτο Προσωπικού και Ανάπτυξης υποστηρίζει ότι, παρόλο που αρκετές εταιρίες δεν ακολουθούν την τακτική της ίδιας μισθοδοσίας, όλο και περισσότερες προσπαθούν να απαλλαχθούν από παραδοσιακές αντιλήψεις που θέλουν τους απόφοιτους να είναι κατώτεροι από το υπόλοιπο προσωπικό. "Οι επαγγελματικές υπηρεσίες και η συμβουλευτική εργασία, ειδικά, είναι αρκετά τυποποιημένες", εξηγεί, "έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος ώστε οι απόφοιτοι να μην είναι περισσότερο αυτόνομοι και σεβαστοί από το παρελθόν. Για τις εταιρίες που εφαρμόζουν αυτή την τακτική, οι παραδοσιακές ιεραρχικές απόψεις αρχίζουν να εξαλείφονται". Οπωσδήποτε όμως δεν πιστεύει ο καθένας ότι η ολική ισότητα στο χώρο εργασίας μπορεί να βοηθήσει τους απόφοιτους. "Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να ενεργήσουν χωρίς βαθμούς ταξινόμησης στην εργασία τους", ισχυρίζεται ο Ben Williams, ψυχολόγος, και προσθέτει: "αυτοί οι 'ιεραρχικοί τύποι' χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ' εκείνους που θέλουν να τους υποδεικνύουν τι να κάνουν και σ' εκείνους που είναι αρκετά αυταρχικοί και πιστεύουν ότι θα είναι οι αυριανοί αρχηγοί της εταιρίας. Και οι δύο βρίσκονται ανάμεσα στους αποφοίτους". Παρ' όλα αυτά οι απόφοιτοι είναι σε πολλές περιπτώσεις περισσότερο εξοικειωμένοι με τις διαταγές των ανωτέρων από ανθρώπους που βρίσκονται στο χώρο εργασίας ήδη για κάποιο χρονικό διάστημα. Άλλωστε στο πανεπιστήμιο υπάρχουν οι καθηγητές και οι φοιτητές και είναι δύσκολο να βρεις μεγαλύτερη ιεραρχία απ' ό,τι εκεί.

Σύμφωνα με τον Stefan Stern του οργανισμού "Industrial Society", οι απόφοιτοι δεν έχουν ακόμη την εμπειρία να αντιληφθούν εκείνες τις εταιρίες που απλά ισχυρίζονται ότι υπάρχει ισότητα για κανένα άλλο λόγο παρά για να παρουσιάζουν καλή εικόνα. Έτσι κινδυνεύουν να μπουν σε μπελάδες. "Ψάξτε για περισσότερο έμμεσες εκδηλώσεις της ιεραρχίας", συμβουλεύει ο Stern, "όπως τον τρόπο που ντύνεται το προσωπικό, τον τρόπο που φέρνουν τα γεύματα στους λίγους ευνοημένους και τον τρόπο διάταξης στις σημαντικές συνεδριάσεις".

Ο Bridget Hogg, ψυχολόγος για θέματα εργασίας, έχει μια διαφορετική ανησυχία. "Αυτή η μέθοδος ακούγεται καλή στη θεωρία, αλλά εάν δεν είναι επιλογή των εργαζομένων να απαλλαχθούν από τα γραφεία τους, ίσως νιώσουν ότι δεν έχουν το δικό τους χώρο, πράγμα που τους κάνει να αισθάνονται υποτιμημένοι".

Ανεξάρτητα απ' αυτές τις κριτικές, οι εταιρίες Νέας Εποχής (New Age) αυξάνονται σε αριθμό. Η Angela Edwards υπογραμμίζει πως πριν οι απόφοιτοι μπουν στην ουρά για τέτοιες δουλειές, είναι ουσιώδες να δουν εάν και κατά πόσο αυτές ταιριάζουν με την προσωπικότητά τους, τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες και τις ικανότητές τους. Πρέπει επίσης να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν πόσο γνήσιο είναι το ήθος της εταιρίας. Διαφορετικά, αυτό που μοιάζει ως δουλειά των ονείρων τους μπορεί πολύ γρήγορα να εξελιχθεί σε εφιάλτη.