Ο "χρυσός" Στ. Δεσποτάκης, ο "χάλκινος" Ρ. Καραμιχάλης και ο Κ. Λαμπρίδης της Α' λυκείου που προκρίθηκε στον τελικό αλλά δεν βραβεύτηκε.

Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Η' Έξοδος, τ. 1: Μαρτυρίες από τις επαρχίες των δυτικών παραλίων της Μικρασίας, επιμ. Φ. Δ. Αποστολόπουλου, Αθ. 1980, σ. 72-73.

23η ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Όλη τη νύχτα ακούαμε το κανόνι και το κακό που έπεφτε.

Πρωτιά για το Ενιαίο Λύκειο Πεύκων

Εκεί ήρθε κι ένας από τα Βουρλά.

Μπορεί να κάνουν μάθημα σε κτίριο που κάθε άλλο παρά σε σχολείο παραπέμπει, μπορεί το σχολείο τους να μη διαθέτει πιστοποιημένο από το υπουργείο Παιδείας εργαστήριο πληροφορικής, πολλώ δε μάλλον χώρο άθλησης, ωστόσο τρεις μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Πεύκων αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, αφού κατάφεραν να αποσπάσουν δύο μετάλλια (ένα χρυσό και ένα χάλκινο) και έναν έπαινο κατά τη διάρκεια της 23ης Μαθηματικής Ολυμπιάδας.

- Τι είδες, Μάρκο, στα Βουρλά;

Πρόκειται για τον "χρυσό" Στυλιανό Δεσποτάκη και τον "χάλκινο" Ράλλη Καραμιχάλη μαθητές της Γ' λυκείου αλλά και τον Κωνσταντίνο Λαμπρίδη μαθητή Α' λυκείου που προκρίθηκε μεν στον τελικό, αλλά δεν βραβεύτηκε.

- Τι να δω, φωτιά και μαχαίρι.

Υπενθυμίζεται πως στο πρώτο στάδιο της διαδικασίας συμμετείχαν 15 χιλιάδες μαθητές, από τους οποίους στο δεύτερο στάδιο προκρίθηκαν οι 330.

Το πρωί παίρνουμε το δρόμο για τ' Αλάτσατα.

Στην τελική διαδικασία συμμετείχαν 40 μαθητές, 20 από τους οποίους είχαν ηλικία μαθητές κάτω των 15,5 ετών και ακόμη 20 άνω των 15,5.

Εγώ είχα την κόρη κρεμασμένη στην πλάτη κι ένα μποξά στο χέρι· η συχωρεμένη η μαμά μου κουβάλησε μια στάμνα νερό για τα παιδιά.

Οι νικητές

Το βράδυ μείναμε στ' Αλάτσατα, σ' ένα συγγενή μας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο 17χρονος Στυλιανός Δεσποτάκης συμμετέχει αλλά και διακρίνεται στον εν λόγω διαγωνισμό.

Όλη νύχτα κι εκεί το κανόνι δε σταμάτησε.

Όπως αναφέρει, μιλώντας στη "Μ", πέρυσι, στον ίδιο διαγωνισμό, κατέκτησε την τρίτη θέση, αποσπώντας το χάλκινο μετάλλιο.

Το πρωί περνούσανε στρατιώτες, μας είπανε πως οι Τούρκοι φθάσανε στο Πυργί.

"Περίμενα το διαγωνισμό αρκετά πιο δύσκολο" τονίζει, συμπληρώνοντας πως "η φετινή διοργάνωση ήταν πιο οργανωμένη από την περσινή".

Τα μαζέψαμε κι από τ' Αλάτσατα και πήγαμε στα Λίτζια, στου Βίτελ τα λουτρά· εκεί είχε καΐκια πολλά.

Προσθέτει τέλος πως το χόμπι του στον περιορισμένο ομολογουμένως ελεύθερο χρόνο του είναι να λύνει ασκήσεις που βρίσκει τόσο σε σχολικά βιβλία όσο και σε αντίστοιχες δοκιμασίες που αναζητά στο Ίντερνετ.

Μπήκαμε σ' ένα καΐκι, μαζί και λίγοι χωριανοί, και βγήκαμε στη Χίο.

Από τη μεριά του ο χάλκινος Ράλλης Καραμιχάλης στη μέχρι τώρα συλλογή του μετράει τρία χάλκινα μετάλλια.

Στην αρχή μείναμε στο λιμάνι.

Μιλώντας στη "Μ" δηλώνει χαρούμενος και δικαιωμένος για το αποτέλεσμα, ενώ τονίζει ιδιαίτερα τη συμβολή των δασκάλων του.

Χάμω στα χώματα κοιμόμαστε.

Δ. Σ. ΠΡΑΜΠΡΟΜΗΣ

Μια μέρα ο άντρας μου μου λέει: "Μαρία, να σηκωθούμε να φύγουμε, βλέπω τους αξιωματικούς χωρίς εξαρτύσεις, φοβάμαι μη γίνει κανένα κίνημα". Νύχτα μας εσήκωσε. Παίρνουμε πάλι τα έχοντά μας στον ώμο και τραβούμε νότια και πάμε σ' ένα περιβόλι. Ο νοικοκύρης μάς διώχνει, φοβήθηκε μη φάμε τα μανταρίνια. Πάμε σ' ένα ελαιώνα. Μας διώχνουν κι από κει. Εμείς δε φύγαμε. Του λέει ο άντρας μου "εμείς είμαστε διωγμένοι, πού θες να πάμε; Κάναμε σπιτάκια με τσι πέτρες, σαν τα παιδιά, και κάτσαμε. Πήγαμε σ' ένα σπίτι, κάτω από τα σκαλοπάτια, το πρωί, ανοίγει ο νοικοκύρης την πόρτα, μας βλέπει, την ξανακλείνει. Σε λιγάκι ξαναβγαίνει, κρατούσε τρεις φέτες ψωμί και τυρί για τα παιδιά. "Εμείς" του είπαμε "ήρθαμε για να προφυλαχτούμε, δεν ήρθαμε για ελεημοσύνη". Ένα μήνα μείναμε στη Χίο, ούτε παράθυρο ούτε πόρτα χιώτικη είδαμε ανοιχτή. Μετά σπάσαμε μια αποθήκη και πήγαμε και καθίσαμε. Από κει δα ξεκινήσαμε και φύγαμε. Πρώτη του Σεπτέμβρη πήγαμε στη Χίο, δύο του Οκτώβρη ήμαστε στην Κρήτη, στα Χανιά. Εκεί ήρθε ένας και μας πήρε να μαζέψουμε ελιές στην Παλιοχώρα. Ένα μερόνυχτο και μια μέρα κάναμε, για να φθάσουμε. Ανάμεσα στα βουνά και στα λαγκάδια περπατούσαμε. Σα φθάσαμε στο χωριό, ήθελε να μας βάλει σ' ένα κουμάσι να κοιμηθούμε. "Εγώ" του λέω "δεν μπαίνω μέσα, άμα ήθελα να μείνω αιχμάλωτη έμενα στη Μικρασία". Ήρθε μετά ο πρόεδρος της κοινότητας και μας έβαλε σ' ένα κελί. Εκεί ήτανε τα μεγάλα, ούτε στρώμα όμως, ούτε πάπλωμα είχαμε να πλαγιάσουμε. Μαζεύτηκε ο κόσμος και μας κοίταζε περίεργα, σα να ήμαστε άλλη φυλή. - Ξέρετε ελληνικά; μας ρωτούσανε· είχατε εκκλησίες στον τόπο σας; - Ευρωπαϊκά είναι ντυμένοι, λέγανε.