Μία από τις λιγότερο γνωστές διατάξεις του νομοσχεδίου για το φάρμακο με τίτλο "μεταρρύθμιση του συστήματος φαρμακευτικής περίθαλψης", αυτή που αφορά τους όρους χορήγησης αδειών φαρμακείων συναντά απρόβλεπτα προσκόμματα, τα οποία προκαλούν την αμηχανία του υπουργείου και του πανελλήνιου φαρμακευτικού συλλόγου.

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ

α. Η Αθήνα.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν περίπου 10.000 φαρμακεία και οι φαρμακοποιοί συγκροτούν ένα από τα πλέον "κλειστά" επαγγέλματα.

Ο θρίαμβος της διχοτόμησης;

Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου εξαρτήθηκε από την πολιτική των βασιλέων της Μακεδονίας. Με τους όρους που εισάγει το νέο νομοσχέδιο, το επάγγελμα γίνεται ακόμη πιο "κλειστό" με αυστηρά κριτήρια που αφορούν την αναλογία φαρμακείων - πληθυσμού και τον καθορισμό της μικρότερης δυνατής απόστασης που πρέπει να έχουν μεταξύ τους τα φαρμακευτικά καταστήματα, πληθυσμιακές και χωροταξικές ρυθμίσεις που καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη την έκδοση νέας άδειας στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Η επόμενη ημέρα στο Κυπριακό μετά την εκλογή του Τ. Παπαδόπουλου

Αρχικά ο Κάσσανδρος, διόρισε κυβερνήτη της πόλης το Δημήτριο Φαληρέα ο οποίος κυβέρνησε (317-307 π.Χ.) ως τύραννος και διώχθηκε στη συνέχεια από το Δημήτριο Πολιορκητή.

Ωστόσο, μετά την προσφυγή φαρμακοποιού στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το ΣτΕ έκρινε ως αντισυνταγματική τη διάταξη που προβλέπει πληθυσμιακά κριτήρια για τη χορήγηση άδειας ίδρυσης φαρμακείου.

ΑΛΕΞΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ

Η Αθήνα επιχείρησε απελευθερωτικό αγώνα, όταν βασιλιάς της Μακεδονίας ήταν ο Αντίγονος Γονατάς.

Έκτοτε, κι ενώ το νομοσχέδιο βρίσκεται στην τελική ευθεία για την συζήτηση στη Βουλή, υπουργείο Υγείας και πανελλήνιος φαρμακευτικός σύλλογος απλώς ανταλλάσσουν επιστολές, αγοράζοντας χρόνο και αποφεύγοντας να πάρουν μια απόφαση που θα ξεκαθαρίζει τα πράγματα, γνωρίζοντας ότι είναι υποχρεωμένοι να λάβουν υπόψη τους την απόφαση του ΣτΕ.

Η ετυμηγορία του ελληνοκυπριακού λαού να επιλέξει ως πρόεδρο τον κ. Τάσσο Παπαδόπουλο αποτελεί, εκ πρώτης όψεως, δυσάρεστη εξέλιξη για την επίλυση του Κυπριακού.

Στον αγώνα αυτό (267-261 π.Χ.) ηγήθηκε ο Αθηναίος στωικός φιλόσοφος Χρεμωνίδης.

Με επιστολή του υπουργείου Υγείας προς όλες τις νομαρχίες της χώρας, τις διευθύνσεις υγείας και Δημόσιας Υγιεινής και κοινοποίηση στον πανελλήνιο φαρμακευτικό σύλλογο απλώς διαβιβάζεται η απόφαση του ΣτΕ.

Ο κ. Παπαδόπουλος εγγράφεται εδώ και δεκαετίες στους απορριπτικούς τής προσέγγισης μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Εξεγέρσεις επιχείρησαν και άλλες πόλεις αλλά η προσπάθεια τους απέτυχε.

Ακολούθως, παίρνει το μπαλάκι ο σύλλογος και με επιστολή προς το υπουργείο ζητά να ενημερωθεί εάν η δικαστική απόφαση "έχει εφαρμογή μόνο για την προσφεύγουσα φαρμακοποιό ή για το σύνολο των αιτούντων στις διευθύνσεις υγιεινής των νομαρχιών" και καλεί τη νομική υπηρεσία του υπουργείου να ενημερώσει τους φαρμακευτικούς συλλόγους.

Δεν είναι τυχαίο ότι η εκλογή του εκλαμβάνεται από τους απορριπτικούς (σε Ελλάδα και Κύπρο) ως θρίαμβος των απόψεών τους και ράπισμα στο σχέδιο Άναν και στη γραμμή Κληρίδη - Σημίτη.

Ο Αντίγονος Γονατάς νίκησε τους συνασπισμένους Έλληνες και κατέλαβε την Αθήνα, ενώ ο Χρεμωνίδης κατέφυγε στην αυλή των Πτολεμαίων.

Υπό αυτά τα δεδομένα αποτελεί ερωτηματικό το τι θα ισχύσει τελικά από το δεύτερο κεφάλαιο του νομοσχεδίου που συντάχθηκε ακριβώς με το αιτιολογικό της "βιωσιμότητας των φαρμακείων".

Δηλαδή Σίσυφος: κατρακύλισμα πάλι στη μυωπική "μη λύση ως λύση".

Έκτοτε και μέχρι την υποταγή της στους Ρωμαίους (86 π.Χ.), ο ρόλος της Αθήνας υποβαθμίστηκε πολιτικά, πολιτιστικά ωστόσο εξακολούθησε να είναι πρωταγωνιστικός.

Όπως αναφέρεται, η ενδεχόμενη ύπαρξη μη ισόρροπης χωροταξικής κατανομής των φαρμακείων έχει ως αποτέλεσμα τον αθέμιτο ανταγωνισμό που προκαλεί:

Όχι απαραιτήτως.

Φαινόμενα αθέμιτων συναλλαγών με προκλητή ζήτηση υγείας.

Η ελπίδα για επίλυση και είσοδο ολόκληρης της Κύπρου στην Ε.Ε. δεν έχει εκλείψει τελείως.

Ανάπτυξη κατευθυνόμενης συνταγογραφίας σε βάρος των συμφερόντων του δημοσίου και των ασφαλιστικών οργανισμών.

Κατ' αρχήν, οι μισοί τουλάχιστον των ψηφοφόρων του κ. Παπαδόπουλου δεν είναι απορριπτικοί, ειδικά οι ΑΚΕΛικοί.

Αύξηση των ιατρογενών νοσημάτων.

Το ΑΚΕΛ έκανε το λάθος να υποστηρίξει τον κ. Παπαδόπουλο, μάλλον με κριτήρια Αριστεράς - Δεξιάς και με βάση ένα quid pro quo (Προεδρία Βουλής - Προεδρία κράτους) αντί με κριτήριο το εθνικό θέμα, όπως θα έπρεπε.

Μεγάλη αύξηση του αριθμού των φαρμακείων στα μεγάλα αστικά κέντρα, σε βάρος της περιφέρειας και ιδιαίτερα των ακριτικών περιοχών.

Ο μόνος τρόπος για να αποδείξει το ΑΚΕΛ ότι με την επιλογή του δεν έκαψε το Κυπριακό είναι να μην επιτρέψει στον κ. Παπαδόπουλο να επανέλθει στην παραδοσιακή του απορριπτική γραμμή.

Άνιση μεταχείριση των φαρμακοποιών σε σχέση με τους συναδέλφους τους σε χώρες της Ε.Ε., στις οποίες ισχύουν αυστηρότατες πληθυσμιακές και χωροταξικές ρυθμίσεις.

Το ΑΚΕΛ πρέπει εκείνο τώρα να βγάλει "τα κάστανα από τη φωτιά".

Ετήσια αύξηση της "πίτας" κατά 20%

Αναμφίβολα έχει τη θέληση να το κάνει, έχει όμως τη δύναμη;

Σήμερα στη διεύθυνση υγείας της νομαρχίας Θεσσαλονίκης εκκρεμούν περίπου 30 αιτήσεις για έκδοση νέας άδειας φαρμακείου, κάτι που έχει να συμβεί από το 1997, με αποτέλεσμα η -με ρυθμούς 20%- ετήσια αύξηση της "πίτας" της φαρμακευτικής δαπάνης να απορροφάται από τα περίπου 1.000 φαρμακεία που λειτουργούν στην πόλη.

Δεύτερον, ο ίδιος ο κ. Παπαδόπουλος, με την προσεκτική στάση του κατά την προεκλογική εκστρατεία και με τις πρώτες δηλώσεις τους, έδειξε, φραστικά τουλάχιστον, να άλλαξε απόψεις. Αυτή η στροφή 180 μοιρών δεν θα πρέπει να αποκλειστεί εντελώς για έναν πολύπειρο πολιτικό, ο οποίος ίσως έχει αντιληφθεί τα σημεία των καιρών. Μπορεί σ' αυτή την ιστορική για το Κυπριακό καμπή, να θέλει να γίνει σαν τον Ράμπιν, ο οποίος μεταλλάχθηκε από ιέραξ σε σχεδόν περιστερά (βλ. σχετικά συνέντευξη του γράφοντος στην κυπριακή εφημερίδα, "Η Αλήθεια", 24-11-2002, σελ.21) ή σαν τον Ντε Γκωλ που απεγκλώβισε τη Γαλλία από τον βραχνά της Αλγερίας. Η ουσιαστική στροφή ενός ιέρακος διαθέτει το γνωστό προσόν ότι περνάει ευκολότερα στους εθνικιστές-απορριπτικούς που δυσκολότερα την εκλαμβάνουν ως εθνική μειοδοσία. Το πρόβλημα όμως εδώ είναι ότι δεν τον εμπιστεύονται οι Τουρκοκύπριοι, ούτε αυτοί που με θάρρος και παρρησία αντιστρατεύονται την αδιαλλαξία Ντενκτάς. Μέχρι ότου τους πείσει ότι μεταμορφώθηκε, αν όντως αυτό ισχύει, ίσως έχει παρέλθει πολύτιμος χρόνος.

Τρίτον, είναι σαφές ότι η Αθήνα, η Ε.Ε., ο ΟΗΕ κλπ. θέλουν να μη χαθεί αυτή η ιστορική ευκαιρία επανένωσης - λύσης. Δεν επιζητούν την οριστικοποίηση της διχοτόμησης, με την Κύπρο να εισέρχεται κολοβή στην Ε.Ε., με αποσκευή το ακανθώδες Κυπριακό και μάλιστα με έναν πρόεδρο που δεν εμπιστεύονται.

Πάντως, για πρώτη φορά από τις αρχές του 2002, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να επικρατήσει η ακραία θέση των Νέων Οριζόντων (αρχηγός και υποψήφιος για την Προεδρία κ. Νίκος Κουτσού), με λιγότερο από 3% των ψήφων, που επιζητούν μία Κύπρο ελληνική και δεν θέλουν να βλέπουν Τουρκοκύπριους ούτε ζωγραφιστούς, τοποθέτηση που βέβαια οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην οριστική διχοτόμηση. Αυτό θέλουν οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο: τώρα που ήρθε η στιγμή του Μεγάλου Ναι ή του Μεγάλου Όχι, έχουν μουδιάσει και, κατά βάθος, προτιμούν την παγίωση της διχοτόμησης; Μήπως αυτό ήταν το μήνυμα της καταψήφισης του κ. Κληρίδη; Πάντως, αυτή τη φορά η Αθήνα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, οπότε τώρα μπορεί να έχει ήσυχη τη συνείδησή της. Στο κάτω κάτω, η απόφαση είναι των Ελληνοκυπρίων. Και σε τελική ανάλυση το διαζύγιο είναι λύση, μια και "γάμος με το ζόρι" ή "με το πιστόλι στον κρόταφο" δεν νοείται και είναι και αβίωτος.