Το ιερατείο είναι βαθιά συντηρητικό. Ο Χριστόδουλος έχει καταραστεί τη μεγάλη αστική γαλλική επανάσταση και κάθε επανάσταση.

ΡΙΠΕΣ

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

H πολιτική όμηρος του ιερατείου;

Στενόμυαλα

- Η σύγχρονη ελληνική ποίηση και πεζογραφία μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα παρουσιάζει ένα πανόραμα πλούσιο σε έργα και εκδοτικές επιτυχίες.

Του ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΓΑΛΑΝΟΥ*

ΑΣΦΑΛΩΣ χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα… Ενώ όμως στενεύουν τα περιθώρια για τη δημιουργία μιας πρωτότυπης ποίησης, η πεζογραφία παρουσιάζει αναπάντεχη ανάπτυξη ειδικότερα μετά τη δεκαετία του '80.

Η εκκλησία στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και σχέσεις με το κράτος, ακόμη από την εποχή του Βυζαντίου, την οθωμανική κατοχή, καθώς και με νεοσύστατο κράτος το 1830.

ΑΣΦΑΛΩΣ χρειάζονται πιο ουσιαστικά και πιο αποτελεσματικά μέτρα… - Το ελληνικό αφήγημα, ωστόσο, εκτός από τις ξεχωριστές περιπτώσεις του Καζαντζάκη και του Βασιλικού, δεν κατόρθωσε, σύμφωνα με τη γνώμη της κριτικής, να αποκτήσει διεθνές κοινό.

Όμως κράτος σημαίνει πολιτική εξουσία.

ΚΑΙ ασφαλώς είναι πρόωρο να βγάζει κανείς συμπεράσματα από τα στοιχεία μιας και μόνο χρονιάς. - Μόνο μετά το 1990 δείχνει να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, καθώς τα θέματα που επιλέγονται μπορούν να ενδιαφέρουν ένα μεγάλο, διεθνές κοινό, ενώ παράλληλα μεταφράζονται και εκδίδονται στο εξωτερικό.

Εδώ, σε μας, εθνικό, κρατικό και θρησκευτικό αλληλοπλέκονται και επηρεάζονται.

ΚΑΝΕΙΣ ωστόσο δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η μείωση των θανάτων από ναρκωτικά…

Και η εκκλησία, δηλαδή η ηγεσία της, για λόγους καθαρά αυτοσυντήρησης, συμμετοχής στην εξουσία, σαν μία μορφή δύναμης και πλουτισμού βρίσκεται σε συνεχή συσχετισμό και συνάφεια με το κράτος. ΓΙΑ πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια…

Αυτή η κατάσταση -με την παρουσία του Χριστόδουλου- έχει αναχθεί σε μία "απειλητική" μηχανή για την ίδια την έκφραση της πολιτικής ιδεολογίας με πολύ μεγάλη μαεστρία. ΕΙΝΑΙ μία ιδιαίτερα ενθαρρυντική εξέλιξη που επιβάλλει να συνεχιστούν και να επεκταθούν τα προγράμματα μεθαδόνης και τα κέντρα θεραπείας των τοξικομανών.

Και αυτό στηρίζεται σε δύο αξιώματα: α) πως δήθεν ορθοδοξία και ελληνισμός ταυτίζονται και β) πως η εκκλησία -δηλαδή ο παπάς, ο μητροπολίτης και ο Χριστόδουλος- έχουν δικαίωμα να λένε τη γνώμη, τις απόψεις και τις ιδέες τους σε όλα όσα συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν. ΕΙΝΑΙ άλλωστε καιρός να παραμεριστούν οι προκαταλήψεις και οι φτηνές δημαγωγίες…

Όμως το ιερατείο είναι βαθιά συντηρητικό. ΚΑΙ να γίνει πράξη αυτό για το οποίο όλοι, στα λόγια, συμφωνούν… Ο Χριστόδουλος έχει καταραστεί τη μεγάλη αστική γαλλική επανάσταση και κάθε επανάσταση.

ΟΤΙ δηλαδή οι τοξικομανείς δεν θα πρέπει να κλείνονται στη φυλακή αλλά να τους δίδεται η ευκαιρία…

Και θεωρεί πως η θρησκευτική ιδεολογία είναι ανώτερη από τον ορθολογισμό, που τον καταδικάζει απερίφραστα.

ΜΕ τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους χωρίς να σπρώχνονται στο έγκλημα και την παρανομία.

Αλλά ο ορθολογισμός αποτελεί τη βάση κάθε επιστημονικής έρευνας και του κάθε επιστημονικού αξιώματος.

ΚΑΙ είναι γι' αυτόν τον λόγο ιδιαίτερα ανησυχητική η στάση του Δήμου και της Νομαρχίας της Θεσσαλονίκης…

Βέβαια ο ελληνισμός -που σημαίνει το θαύμα της ελληνικής φιλοσοφίας, δημοκρατίας και ελεύθερης πνευματικής έρευνας- δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις παραπάνω αξιωματικές θέσεις και τα αμετακίνητα δόγματα της ορθοδοξίας.

ΠΟΥ τόσο καιρό αντιδρούν στη δημιουργία της μονάδας απεξάρτησης στην πόλη τους…

Η δεύτερη θέση στηρίζεται "στο δικαίωμα" -το οποίο βέβαια υπάρχει σε κάθε πολίτη δημοκρατικού πολιτεύματος, το ζήτημα όμως είναι το περιεχόμενο των εκφραζόμενων.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ δεκάδες νέους να μένουν χωρίς την παραμικρή βοήθεια και περίθαλψη.

Που είναι διχαστικό, αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό, ακροδεξιό, παρεμβατικό, αντιορθολογικό, αντεπιστημονικό.

ΜΕ τη στενόμυαλη στάση τους όμως διογκώνουν αντί να περιορίζουν ένα πρόβλημα…

Πρόκειται για προσπάθεια χαλιναγώγησης μιας πολιτικής εξέλιξης, σύμφωνης με τις αναπότρεπτες οικουμενικές εξελίξεις της πορείας της ανθρωπότητας.

ΠΟΥ αφορά πριν απ' όλους τους άλλους τους ίδιους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης!

Όπως η επιστημονική επέλαση, η παγκοσμιοποίηση, η κλωνοποίηση, οι λαϊκές επαναστάσεις, ο σοσιαλισμός κτλ.

Και τελευταίο παράδειγμα, η σκοταδιστική παραχώρηση από τη συντηρητική δεξιά για τη δημιουργία δύο "πανεπιστημιακών"(!) σχολών κάτω από την ηγεμόνευση της εκκλησίας, με πρύτανη (;) τον Χριστόδουλο… Στόχος τους είναι να βγάζουν εκατοντάδες "δασκάλους" ενός χομεϊνικού τύπου χριστιανισμού για ηγεμόνευση θρησκευτική, "πνευματική"(!) και βέβαια και πολιτική του "έθνους" ως τελικό στόχο…

Το ζήτημα όμως δεν είναι οι στόχοι του ιερατείου, αλλά πώς αντιδρά ο πολιτικός κόσμος.

Γιατί είναι ολοφάνερο πως ο Χριστόδουλος διακατέχεται από δίψα για εξουσία, δύναμη και προβολή. "Κάπου το πάει", για ένα κάποιο μοντέλο χριστιανικού φονταμενταλισμού, χομεϊνικού ή ταλιμπανικού τύπου.

Η δύναμή τους βρίσκεται στη λαϊκή πίστη, που τη διαχειρίζονται με μαεστρία και τη βυζαντινή πανουργία. Ονειρεύονται μία Ελλάδα αποστειρωμένη από τα νέα ρεύματα (τα καλά) της παγκοσμιοποίησης, της κοινωνιολογίας, της ηθικής και της ψυχολογίας.

Εδώ ο μητροπολίτης το είπε καθαρά. Να κάνετε "σαρκικό" έρωτα, δηλαδή μία φορά το χρόνο, υποβιβάζοντας τις γυναίκες στα επίπεδα της κατσίκας, που "την πάνε στον τράγο", για να αποκτήσουν "απογόνους"…

Βέβαια, η λαϊκή πίστη αγνοεί τη δογματική της ορθοδοξίας -και η δύναμή της βρίσκεται στις ταυτοποιήσεις του Θεανθρώπου με τα βάσανα του λαού (σταύρωση)- έχει εθνοφυλετικές ρίζες και εθνικιστικές κατευθύνσεις. Αλλά ακόμη και ταξικές. Όπου συναντάται η χριστιανική οικουμενικότητα με τη φιλοσοφική των "Ελλήνων ειδωλολατρών" και τη μαρξιστική κομμουνιστική. Και το ιερατείο σέρνει από τη μύτη τους πολιτικούς, τρομοκρατώντας τους με τους ψηφοφόρους που επηρεάζει. Και έτσι ψηφίζουν συνταγματικές διατάξεις που διαιωνίζουν το σφιχταγκάλιασμα εκκλησίας - κράτους.

Πρέπει κάποτε, επιτέλους, το ιερατείο να αποτελέσει τη θρησκευτική -και όχι την "πνευματική"- ηγεσία (όπως την αποκάλεσε ο πρόεδρος της προηγούμενης Βουλής) των πιστών που τους ακολουθούν.