Ο Θέμης Λιβεριάδης γράφει

ΧΑΒΙΕ ΣΟΛΑΝΑ

Κωνσταντίνος Χρηστομάνος

ΟΚΛΑΔΟΝ

"Απέτυχα!"

Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος (1867-1911), από την Αθήνα, σπούδασε στη Βιέννη και δίδαξε ελληνικά στην αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστρίας, τη θλιμμένη πριγκίπισσα, όπως την αποκαλούσαν.

Προς Θεσσαλονικείς 1η (διευκρινιστική)

ΦΙΛΙΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Φύση ανήσυχη, ο Χρηστομάνος επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωτοστάτησε στην πνευματική ζωή, ιδιαίτερα στο χώρο του θεάτρου (βλ. παρακάτω).

Φίλοι μου αγαπημένοι, όπως έλεγε ο αξέχαστος Γιώργος Οικονομίδης (αν και εκείνη την εποχή μερικοί από εμάς τον είχαμε σε μαύρη λίστα, μαζί με Μαστοράκη και τα άλλα της… "αμύνης τα παιδιά").

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Τα σημαντικότερα πεζογραφικά του έργα είναι η Κερένια Κούκλα (1911) και Το βιβλίο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ, μια λυρική βιογραφία.

Ξεκινώντας πάλι μετά από έξι χρόνια, δέκα μήνες και δέκα μέρες (για ώρες δε θυμάμαι) αυτή τη στήλη με τον ίδιο τίτλο, θεωρώ σαν καθαρόαιμος γραφειοκράτης (με την καλή όμως έννοια) να διευκρινίσω για τους αναγνώστες μας τι… περίπου υπαινίσσομαι με το "Οκλαδόν" και το επέλεξα σαν "στέγη", για να φωλιάσουν προσωρινά μερικές σκέψεις μου.

Χαβιέ Σολάνα. Ο ύπατος αρμοστής για τις εξωτερικές υποθέσεις της Ε.Ε.

Στο πρώτο αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού που ζει σε μια φτωχή γειτονιά της Αθήνας με πολλές δυσκολίες και χωρίς όνειρα για το μέλλον.

Αυτό θα το έκαμνα ούτως ή άλλως, πολύ περισσότερο που στα επτά αυτά χρόνια που μεσολάβησαν άλλοι πεθάνανε κι άλλοι γεννήθηκαν, που σημαίνει ότι ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να με διαβάσουν. Στην ανάγκη να εντατικοποιηθούν οι διεθνείς προσπάθειες για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος στρέφει την προσοχή της η Ε.Ε., καθώς τα χρονικά περιθώρια ειρηνικής λύσης στο ζήτημα του αφοπλισμού του Ιράκ στενεύουν επικίνδυνα.

Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές καταστάσεις.

Διότι με τους νεκρούς "καλά" -δεν το συζητάμε… Από την άλλη μεριά ένα παιδί που γεννήθηκε ας πούμε το Μάρτιο του 1998 τι να διαβάσει στο Οκλαδόν. Την ανησυχία της Ευρώπης για τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει για την ευρύτερη περιοχή μια πιθανή μονομερής επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, εάν μάλιστα συνεχίσουν να αγνοούν την εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, θα μεταφέρει ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου στις επαφές που θα έχει την ερχόμενη Πέμπτη στην Ουάσιγκτον με τον Αμερικανό ομόλογό του Κόλιν Πάουελ και τη Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του προέδρου Μπους, Κοντολίζα Ράις.

Τον απασχολεί κυρίως πώς θα περιγράψει τους χώρους στους οποίους κινούνται τα πρόσωπα και γι' αυτό οι περιγραφές του είναι εκτεταμένες και διανθίζονται από πολλές λεπτομέρειες.

Αυτό ακόμα δεν πρόλαβε να προβληματιστεί με το τι γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου και τι στις 28 Οκτωβρίου.

Η χθεσινή Σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών των "15" στις Βρυξέλλες έληξε με την ομολογία "προσωπικής αποτυχίας" του ύπατου εκπροσώπου της Ε.Ε., Χαβιέ Σολάνα, να πετύχει τον "απόλυτο συντονισμό της στάσης των χωρών - μελών" στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απέναντι στην κρίση του Ιράκ.

Για να μην πιάσουμε στενάχωρες χρονολογίες, λ.χ. το Μάη του 1453, γιατί μπορεί να το ζορίσουμε υπέρμετρα και στην καλύτερη εκδοχή να μας πει πως κάπου τότε ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική.

Στην πρώτη τους συνάντηση μετά την κοινή απόφαση της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της προπερασμένης Δευτέρας, οι εκπρόσωποι των "15" συζήτησαν για όλα εκτός από τη σκοπιμότητα της υποβολής ενός δεύτερου σχεδίου ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα ανοίγει τον δρόμο για ένοπλη επέμβαση στο Ιράκ. Το "οκλαδόν" λοιπόν είναι κυρίως στρατιωτικό παράγγελμα για στάση "χαλάρωσης", που δίνεται στους νεοσύλλεκτους ανάμεσα στις ασκήσεις. Στα λεξικά η παράθεση, όπου υπάρχει, ετυμολογίας, δημιουργεί περίεργους και ανησυχητικούς συσχετισμούς, λ.χ. σταυροπόδι, ανακούκορδα, με λυγισμένα τα σκέλη ή "αλά Τούρκα"… Αλλά δυστυχώς λένε ότι υπάρχει συγγενής ρίζα και με "οκνεύω"-χαλαρώνω-τεμπελιάζω και άλλα τρομερότερα, όπως όκνος, απροθυμία, βραδύτης και βαριεστιμάρα.

Αντίθετο του οκλαδόν σκέπτομαι ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί λ.χ. το δυτικότροπο και δη αμερικανικής "τερατογέννησης"… jogging, που το πρωτοκαθιέρωσαν οι "επιτυχημένοι" Αμερικανοί (ξέρετε, αυτοί που ψηφίζουν κιόλας). Διότι σκέφθηκαν προφανώς: Οκέι! Τώρα έχομεν πολλά λεφτά. Πρέπει να ζήσουμε λοιπόν και πολλά πολλά χρόνια, για να τα χαρούμε… Αλλά δεν τους βγήκε! Γενικώς ποτέ δε βγαίνει αυτή η προσπάθεια. Άρχισαν λοιπόν μεταξύ πτήσεων, συμβουλίων, χρηματιστηρίου, συσκέψεων και οικογενειακής ευτυχίας να τρέχουν με φόρμες κτλ., ώσπου άρχισαν να ξεραίνονται "πριν την ώρα τους" και το… υπαναχώρησαν αρκετά. Μπορεί να τους σφύριξε και κανένας από τη μεριά του… οκλαδόν, που λέγαμε, και γενικώς της καθ' ημάς Ανατολής εκείνο το θυμοσοφικό ότι "τα σάβανα δεν έχουν τσέπες".

Ωστόσο κι εμείς οι νεοέλληνες συχνά πυκνά τη "βρίσκουμε" οκλαδόν. Πρέπει ίσως κάποτε, όταν τελειώσει η βασική μας εκπαίδευση (ως έθνος εννοώ…) και αφού έχουμε μάθει καλά τις "ασκήσεις", να σηκωνόμαστε καμιά φορά και να φωνάζουμε "Αέρα"! Πού ξέρεις… Αέρας πάντα πιάνει… Αν είναι και βαρδάρης, ακόμα καλύτερα. Καθαρίζουν τα πάντα.

Αυτά τα διευκρινιστικά για σήμερα… Κι απ' το επόμενο "οκλαδόν"… πιάνουμε δουλειά.