76 ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ - 57 ΗΡΑΚΛΗΣ

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ Αλβέρτης 8 2/2 - 2/3 - - 11 Καλαϊτζής - - - 0/1 1 1 09 Παπανικολάου 3 1/2 1/1 0/1 1 - 14 Λάκοβιτς 8 4/6 2/5 0/1 3 3 25 Μπατίστ 15 3/3 6/7 - 7 1 24 Σάκοτα 2 - 1/1 0/1 1 - 10 Χατζηβρέττας 14 1/1 5/5 1/4 1 - 26 Σπανούλης 8 2/2 - 2/3 1 3 21 Τσαρτσαρής 9 3/4 3/4 0/2 6 3 17 Διαμαντίδης 1 1/2 - - 6 5 23 Σκεπάνοβιτς 2 - 1/1 0/1 - 1 12 Χάντερ 6 - 3/4 - 2 - 08 Σύνολο 76 17/22 22/28 5/17 33 17 200

Όλα μοιάζουν να είναι…

Την εποχή αυτή χρονολογείται και η αυτοβιογραφία της πρώτης Ελληνίδας πεζογράφου, της Ελισάβετ Μουτζαν-Μαρτινέγκου (1801- 1832), αρχοντοπούλας από τη Ζάκυνθο.

ΗΡΑΚΛΗΣ Φέλτον 16 2/2 7/10 0/5 9 2 28 Παναγιωτόπουλος 3 - 0/2 1/3 - - 07 Γιαννουζάκος 9 1/2 1/3 2/6 1 - 25 Σφέικος 5 - 1/3 1/3 1 2 31 Χρήστου 7 1/2 3/4 - 3 - 12 Στεφάνοβιτς 4 - 2/5 0/2 - 1 22 Μάγλος 4 - 2/4 - 1 - 08 Δέδας 7 2/2 1/1 1/5 - 1 27 Μπέλλος - - - - 3 - 06 Κούβελας 2 - 1/6 - 9 3 33 Σύνολο 57 6/10 18/38 5/24 28 9 200

Σ. Β. ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ

Η αυτοβιογραφία της είχε ολοκληρωθεί τον Ιούνιο του 1831 αλλά δημοσιεύτηκε μισόν αιώνα μετά (1881) από το γιο της που φρόντισε να περικόψει μεγάλο μέρος του έργου της.

Έχουν γραφτεί πολλά κείμενα για την ιδιοτελή χρήση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλιώς Μέσα Μαζικής Επιδείνωσης.

Στο κείμενο αυτό εκτυλίσσεται το προσωπικό δράμα μιας νεαρής γυναίκας της αστικής τάξης που, ενώ επιθυμεί να λάβει μέρος στην πνευματική ζωή του τόπου της, αναγκάζεται να ζει έγκλειστη στο σπίτι του πατέρα της, αποκομμένη από όσα συμβαίνουν έξω από αυτό.

Αλήθεια, σε τι μορφώνει η ενημέρωση, όταν αναμεταδίδονται συνεχώς θλιβερές ειδήσεις, πόλεμοι, άνομες πράξεις δημοσίων ανδρών, εγκληματικές παρανομίες και στο επόμενο λεπτό διαφημιστικά σποτ γεμάτα γκλαμουριά πολυτελών προϊόντων και απορρυπαντικών με έντονο πορνικό αισθησιασμό;

Η Μαρτινέγκου θέλησε επίσημα να συμμετάσχει στον αγώνα για την ελευθερία που πληροφορήθηκε πως είχε αρχίσει στην Ελλάδα, αλλά μια τέτοια συμμετοχή αποκλειόταν από το «βάρβαρον ήθος της Ζακύνθου, οπού κρατά ταις κοπέλλαις κλεισμέναις» και από το γεγονός ότι «είναι γυναίκα και περιπλέον γυναίκα Ζακυνθία».

Το μόνο που κάνει, είναι να διαμορφώνει και να χειραγωγεί ανάλογα με το συμφέρον τής κάθε εξουσίας.

Έτσι το μόνο που έκανε ήταν να «παρακαλέσει τον Ουρανόν δια να ήθελε τους βοηθήσει να νικήσουν», ώστε να αξιωθεί και η ίδια «να ιδή εις την Ελλάδα επιστρεμμένην την ελευθερίαν και μαζί με αυτήν επιστραμμένας εις τας καθέδρας τους τας σεμνάς μούσας…».

Οι ισχυροί καταστρέφουν το περιβάλλον, προσβάλλουν την ηθική, τσακίζουν την ευαισθησία, υποτιμούν τη νοημοσύνη και, τέλος, απομακρύνονται με πόδια στεγνά σαν να μη συνέβη τίποτα, καθώς όλοι μας συνεχίζουμε να τους αποδεχόμαστε αλλοτριωμένοι από την υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό και την αδυναμία να αντιστεκόμαστε στη δύναμη της θλιβερής επιβίωσης.

Φωτογραφία της Μαρτινέγκου, Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)

Καθημερινά βιώνουμε τη βία του φόβου για επιβίωση.

Και είναι ψευδεπίγραφη, γιατί στο τέλος της λιγοστής ζωής μας διαπιστώνουμε πως δεν είχε κανένα νόημα η επιβίωσή μας με κάθε μέσο, με άλλα λόγια, που σταθήκαμε οπορτουνιστές ή ωφελιμιστές. ***

Παρακολουθώ εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής και γλυπτικής. Στις περισσότερες συναντώ σχολές και θεωρίες δίχως συγκίνηση.

Έχουμε καλούς φωτογράφους, ζωγράφους, γλύπτες ισότιμους άλλων χωρών, αλλά φτάνει μονάχα αυτό;

Ίσως και να φτάνει, αφού το "αίτημα" της εποχής, όπως θα έλεγε ο Πάουντ, είναι των Trends και του Life style.

Ό,τι υποχωρεί στον πνευματικό τόπο παράλληλα υποχωρεί και στην κοινωνία και στη φύση.

Και ο άνθρωπος καταντά ανασφαλής και οργισμένος, καταπιεσμένος από αόρατους εισβολείς. ***

Ο Τάκιτος είπε: "Απεχθανόμαστε περισσότερο από όλους εκείνον που μπορέσαμε να του κάναμε κακό". Στο βάθος απεχθανόμαστε εκείνο που είμαστε, αλλά δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να το αποδεχτεί και, τέλος, δεν το μαθαίνουμε ποτέ κρατώντας την αλήθεια μας κρυπτή. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη φωτογραφία, με την τέχνη και με τα Μ.Μ.Ε.; Ποτέ άλλοτε τα παραπάνω δεν ήταν ταυτισμένα με εκείνο, και μόνο με εκείνο, που μπορούν να παράγουν, δημιουργώντας έτσι μια ψευδή κατάσταση στις κοινωνίες και μια νωθρότητα στην ιδιωτική ζωή.

Απουσιάζει ο άνθρωπος πίσω από κάθε μέσον και έτσι όλα μοιάζουν να είναι αληθινά, αλλά δεν μιλά η αλήθεια μέσα από το στόμα της. Εμείς την στομώνουμε με δικά μας εφήμερα λόγια και πράξεις

Σαν να ζούμε τη φωτογραφική αναπαράστασή μας και η τέχνη επαναλαμβάνει τον εαυτό της μέσα στον κερδοσκοπικό κορβανά. Πρέπει να επαναφέρουμε το " αίτημα" "Ξανά ο Άνθρωπος".

Ο άνθρωπος και το όραμά του μέσα από το ήθος, τη συγκίνηση και την άδολη καλοσύνη.