Δημογραφικός εφιάλτης Τα παίζουν όλα για όλα

Η εκκλησιαστική ρητορική

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Τρεις Ευρωπαίοι ηγέτες αψηφούν τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις

3. Μετά το 1669 στις βενετοκρατούμενες περιοχές αναπτύσσεται η έντεχνη πεζογραφία που γράφεται στη λαϊκή γλώσσα και εκπροσωπείται κυρίως από έργα που ανήκουν στην εκκλησιαστική ρητορική.

Το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα είναι απείρως εφιαλτικότερο από αυτό που έχουν άλλες χώρες της Ε.Ε. των "15" και απείρως ανατριχιαστικότερο από αυτό που καταγράφουν η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία και η Eurostat που την αντιγράφει.

Τόνι Μπλερ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Τρεις Ευρωπαίοι ηγέτες που ευθυγραμμίζονται με τη θέση της Ουάσιγκτον όσον αφορά το Ιράκ, αψηφώντας την κοινή γνώμη, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, το λαϊκό φιλειρηνικό μήνυμα. Η συνδρομή τους, όμως, στη «Συμμαχία των Προθύμων» μπορεί να αποδειχθεί ασύμφορη.

Οι εκκλησιαστικοί ρήτορες είναι συνήθως ανώτεροι κληρικοί και προτιμούν για τα κηρύγματα τους τη λαϊκή γλώσσα, ώστε να έχουν απήχηση στο λαό και να αφυπνίζουν την εθνική συνείδηση.

Περί τίνος πράγματι πρόκειται;

ΤΟΝΙ ΜΠΛΕΡ

Ο λαός ονόμασε τους εκκλησιαστικούς ρήτορες διδασκάλους του γένους.

Οι στατιστικές επιφανειακά μετρούν σε "τυφλούς" αριθμούς τη γονιμότητα και βγάζουν ένα πηλίκο 1,29 παιδιά ανά Ελληνίδα, με μια αισιόδοξη μάλιστα προοπτική για τις δεκαετίες ως το 2050 το ποσοστό να φτάσει το 1,5%.

Το τίμημα ίσως να είναι πολύ υψηλό

Σημαντικότεροι από αυτούς ήταν:

Η εικόνα αυτή είναι πλασματική.

Επιμένει ότι το Ιράκ πρέπει να αφοπλιστεί με κάθε τρόπο και βλέπει τη δημοτικότητά του να σημειώνει κατακόρυφη πτώση.

Ο Φραγκίσκος Σκούφος (1644-1697), επίσης από την Κρήτη, ο οποίος μετά την πτώση των Χανίων στους Τούρκους έφυγε για την Ιταλία και σπούδασε στο Κολέγιο της Ρώμης.

Στις κάπου 100.000 γεννήσεις ετησίως των τελευταίων ετών είναι ζήτημα αν οι 70.000 είναι Ελληνόπουλα.

Το 52% των Βρετανών αντιτίθενται στη χρήση βίας για την απομάκρυνση του Σαντάμ.

Ο Σκούφος, που δίδαξε στη Φλαγγινιανή Σχολή, έγραψε το έργο Τέχνη ρητορικής (1681), ένα εγχειρίδιο με όλα τα ρητορικά σχήματα, που παρατίθενται ένα ένα με παραδείγματα παρμένα από δικούς του λόγους.

Άρα ο δείκτης γονιμότητας στη χώρα μας έχει προ πολλού υπερβεί το "κόκκινο".

Και παρότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ένας πόλεμος με την εξουσιοδότηση του ΟΗΕ βρίσκει διστακτική υποστήριξη, η βεβαιότητα του Μπλερ πως το Συμβούλιο Ασφαλείας θα υιοθετήσει ένα δεύτερο ψήφισμα, είναι παρακινδυνευμένη.

Ο Σκούφος έμαθε την τέχνη της ρητορικής στην Ιταλία, όπου ήταν πολύ διαδεδομένη η εκκλησιαστική ρητορική.

Είναι κάτω από τη μονάδα, κάπου στο 0,9 του παιδιού!

300.000 φωνές διαμαρτυρίας. Κύριος λόγος της διαδήλωσης ήταν το ναυάγιο του Prestige. Η λαϊκή οργή εναντίον του Αθνάρ, ωστόσο, ενισχύεται από τη φιλοπόλεμη στάση του έναντι του Ιράκ

Τα κείμενα του έχουν ύφος περίτεχνο και διανθισμένο, όπως ακριβώς των Ιταλών δασκάλων του.

Ο αριθμός είναι αμείλικτος και με ενέργεια και παρενέργειες απασφαλισμένης χειροβομβίδας.

Ένας πόλεμος χωρίς τον ΟΗΕ θα προκαλέσει, σύμφωνα με την «Γκάρντιαν», την εξέγερση περισσοτέρων από 100 βουλευτών των Εργατικών και θα κάνει πολλά μέλη του κόμματος να σκίσουν τις κάρτες τους.

Τη γραμμή που χάραξε ο Σκούφος ακολούθησε και ο Ηλίας Μηνιάτης

Ελλαδικές ελίτ, διανόηση και πολιτικός κόσμος δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν τη δραματική σοβαρότητα του προβλήματος.

Αν μάλιστα ο πόλεμος δεν εξελιχθεί όπως ο Μπους και ο Μπλερ θέλουν να εξελιχθεί, τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός πιθανότατα θα απομακρυνθεί.

(1669-1714) από την Κεφαλλονιά, ιεροκήρυκας και αργότερα επίσκοπος

Οι Ευρωπαίοι συζητούν τις επιπτώσεις της υπογεννητικότητας στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα και το κράτος πρόνοιας.

Ακόμη όμως και αν στεφθεί με «επιτυχία», ο Μπλερ θα υποχρεωθεί να αναθεωρήσει τη σχέση του με την Ευρώπη.

Καλαβρύτων.

Εδώ είμαστε ομοιοπαθείς.

Η Βρετανία έχει την πολυτέλεια να διαφωνεί με τη Γερμανία πάνω σ' αυτό το θέμα - αλλά μία σοβαρή σύγκρουση με τη Γαλλία θα ήταν καταστροφική.

Μαθητής και αυτός της Φλαγγινιανής Σχολής απόκτησε μεγάλη φήμη για τη θέρμη του χριστιανικού λόγου του που αντανακλούσε τη θερμότητα της θρησκευτικής πίστης του.

Αλλά εμείς έχουμε επιπλέον το μείζον πρόβλημα της εθνικής μας ασφάλειας.

Η Ευρώπη θα χωριζόταν σε δύο στρατόπεδα, το ένα με επικεφαλής τη Γαλλία και τη Γερμανία, το άλλο με επικεφαλής τη Βρετανία, τη μεσογειακή Δεξιά και τις υπό ένταξη χώρες.

Τα σύνορά μας ποιοι θα τα φυλάξουν;

Για έναν ηγέτη όπως ο Μπλερ, ο οποίος θέλει τη Βρετανία να λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, το τίμημα μπορεί να αποδειχθεί υπερβολικά υψηλό.

Από τη μια ένας ολοένα γηραιότερος και πολυπληθέστερα γηραιότερος πληθυσμός, με καθοριστική συρρίκνωση του ενεργού πληθυσμού και αυτονόητη την αδυναμία του να άρει το βάρος ενός αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους, και από την άλλη μία διαρκής απομείωση των νέων ηλικιών μάς καταντούν ακάθεκτα κοινωνικά και εθνικά ανοχύρωτη πολιτεία.

ΧΟΣΕ ΜΑΡΙΑ ΑΘΝΑΡ

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εσχάτως και κάπως ο Τύπος αφήνουν να διαφαίνονται κάποια αρχόμενα σημεία αφύπνισης.

«Το πετρέλαιο σκοτώνει στη Γαλικία και στο Ιράκ»

Ως το 2005, αν συνεχιστούν οι παρούσες δυναμικές, η μεγαλύτερη ηλικιακή ομάδα στην Ευρώπη θα είναι οι άνω των 65 ετών.

ΠΑΝΩ από 300.000 άνθρωποι κατέκλυσαν χθες τους δρόμους της Μαδρίτης, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την πολιτική της ισπανικής κυβέρνησης.

Ο μισός πληθυσμός της θα είναι άνω των 50 ετών.

Κύριος λόγος της διαδήλωσης ήταν το ναυάγιο του «Prestige», η πρωτοφανής οικολογική καταστροφή που προκάλεσε στις ακτές της Γαλικίας, το γεγονός ότι «ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη και, το χειρότερο, υπάρχει συστηματική άρνηση να συγκροτηθεί μια διερευνητική επιτροπή».

Μία τέτοια ηλικιακή κατανομή, σχολίαζε ο συντηρητικός "Economist" (20/10/2005), θα είναι ιστορικά ανεπανάληπτη.

Η λαϊκή οργή εναντίον του Αθνάρ, ωστόσο, ενισχύεται από τη φιλοπολεμική του στάση έναντι του Ιράκ.

Από την ανάποδη βεβαίως.

«Το πετρέλαιο σκοτώνει στη Γαλικία και στο Ιράκ», έγραφε ένα από τα χιλιάδες πανό.

Εννοείται ότι εμείς είμαστε πολύ πολύ χειρότερα από τον ευρωπαϊκό κακό μέσο όρο.

Το Σαββατοκύριακο, ο Ισπανός πρωθυπουργός απήλαυσε, για δεύτερη φορά μέσα στους τελευταίους δύο μήνες, τη φιλοξενία του Τζορτζ Μπους.

Προτείνουμε: α) την άνευ αναβολής επικαιροποίηση του ομόφωνου πορίσματος της Βουλής του 1992 για το δημογραφικό, β) τη συγκρότηση μιας Διαρκούς Ειδικής Επιτροπής της Βουλής για το πρόβλημα και γ) τη λήψη άμεσων σοβαρών μέτρων αναστροφής της σημερινής παρακμιακής πορείας.

Πίσω στην πατρίδα του, ωστόσο, δημοσκόπηση της «Ελ Μούντο» δείχνει πως το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα θα συγκέντρωνε, αν γίνονταν σήμερα εκλογές, το 40,2% των ψήφων έναντι 38,5% του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος.

Χρειάζονται μέτρα ουσιαστικά και αποτελεσματικά, όχι ημίμετρα, ενίσχυσης των γεννήσεων.

Οι Ισπανοί αντιτίθενται στον πόλεμο σε ποσοστό 85%, έναντι 74% τον περασμένο μήνα. Δεν πάει άλλο! Και ακόμα και η συντηρητική «Ελ Μούντο», που κάποτε υποστήριζε σταθερά τον Αθνάρ, τώρα ενώνει τη φωνή της με τους επικριτές του προειδοποιώντας πως «… η Ισπανία θα πληρώσει για την ξεκάθαρη και άνευ όρων ευθυγράμμισή της με τις ΗΠΑ».

ΣΙΛΒΙΟ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ

Κολυμπά ενάντια στο ρεύμα της κοινής γνώμης

Το συνδικάτο που εκπροσωπεί το 90% των λιμενεργατών της Ιταλίας ανακοίνωσε χθες την απόφασή του να μποϊκοτάρει τη διακίνηση του αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού μέσω των λιμανιών της χώρας. Το αντιπολεμικό κίνημα της Ιταλίας αποφάσισε να παρεμποδίσει τη σιδηροδρομική διακίνηση αμερικανικών όπλων από και προς τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το 80% των Ιταλών λένε «όχι» στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ και επτά στους δέκα επιμένουν στο «όχι», ακόμη και αν δώσει το πράσινο φως ο ΟΗΕ. Συντασσόμενος με το φιλοπολεμικό στρατόπεδο, ο Ιταλός πρωθυπουργός κολυμπά ενάντια στο ρεύμα της κοινής γνώμης για πρώτη φορά από τότε που εξελέγη, τον Ιούνιο του 2001. Και όπως επισημαίνει η «Ρεπούμπλικα», αυτά είναι αχαρτογράφητα ύδατα για έναν άνθρωπο που συνήθιζε πάντα να «συμβουλεύεται τις δημοσκοπήσεις, προκειμένου να αποφασίσει τι πολιτική θα ακολουθήσει».

Μέχρι πρόσφατα, και παρά την οικονομική ύφεση και τις κατηγορίες για διαφθορά, το 50% και πλέον των Ιταλών εξακολουθούσε να στηρίζει τον Μπερλουσκόνι. Όπως επισημαίνουν, ωστόσο, οι αναλυτές, η λαϊκή αντιπολεμική θέση, που έχει μετονομαστεί πλέον σε «κοινή λογική», μπορεί να αποδειχθεί το σημείο καμπής.