Ἡ Ρούμελ' εἶναι μιὰ κορών' ἀπὸ ρουμπίνι
Κ' εἶν' ὁ Μοριᾶς μιὰ σμαραγδένια λαμπυράδα,
Κ' ἐφτάδιπλο τὰ Ἑφτάνησα εἶναι μπουγαρίνι,
Νεράϊδα εἶν' ἀφρογέννητη κάθε Κυκλάδα.

Κομματιασμένη κ' ἡ Ἤπειρο γελάει καὶ κείνη,
Κ' ἡ Θεσσαλία σκορπίζει μιὰ ξανθὴ ὀμορφάδα·
Κρυμμένη στὴν πολύπαθη τὴ Ρωμιοσύνη
Σὰ νὰ ξανοίγω τὴ βασίλισσαν Ἑλλάδα.

Ἀκόμα τὸ ἔλατο τῆς λεβεντιᾶς φουντώνει,
Κι ἀπ' τῶν αἰώνων τοὺς καημοὺς κι ἀπὸ τὰ πάθη
Τοῦ Διγενῆ ἡ πνοὴ παντοῦ χυμένη πλάθει

Κανάρη, Καραϊσκάκη καὶ Κολοκοτρώνη·
Καὶ μέσ' στῆς χρυσοπράσινης νυχτιᾶς τὰ βάθη
Ἀκόμ' ἀργολαλεῖ τοῦ Κολωνοῦ τἀηδόνι.

Από τη συλλογή Η Ασάλευτη Ζωή