ΨΥΧΗ φρουμάζει, κόκκινη ψυχὴ σὰν αἱμοστάτης!
στρῶμα ζητάει τοῦ ὕπνου τῆς τὴ μυροφόρ' ἀγκάλη
κρίνου, ποὺ περιλάμπιζε μὲ τἀναφτέριασμά της,
κρίνου πὄχει γι' αὐτὴν κλειστὰ τἀνέσυρτά του κάλλη.

Τέτοιος καὶ μὲς στὴ σιγαλιὰ τῆς νύχτας τῆς δροσάτης
σὲ Σὲ πετάει ὁλόψυχος κι ὁ λογισμός μου πάλι·
μὴ σοῦ ταράζει τὰ ὄνειρα; κ' ἴσως θαρρεῖς ὁ μπάτης
πῶς σοῦ χαϊδεύει ἀνάλαφρα τ' ὡραῖο σου τὸ κεφάλι;

Θὰ σ' ἀνανοιώσῃ ἡ φλόγα του στὸ πιὸ γλυκό σου βύθος
ποὺ ἡ μαγιωμένη ξάπλωσε βραδιὰ στὸ ἁγνό σου στῆθος
κάτω ἀπ' τὰ πεῦκα τὰ παλιὰ ἢ κάπου σ' ἔρμο βράχο.

Κι ἂν κάτι μάθῃς γύρω σου θερμὰ νὰ φτερουγίζῃ,
Μὲ οὐδ' ὅσον ἦχο θἄκουες σὰν ξένο αὐτὶ βουΐζῃ−
θὰ πῇς τὸ χέρι φέρνοντας στὸ μέτωπο: «Τί νἄχω;»