Ἀπ' ὄξω ἀπὸ τὴν πόρτα σου ἡ χαρὰ
νυχτερινὸ σοῦ ἀργόστησε καρτέρι.
Ὁ πόθος στὸ τραγοῦδι σπαρταρᾶ
καὶ τὰ δοξάρια τρέμουνε στὸ χέρι.

Ξενύχτηδες περνοῦν περαστικοὶ
καὶ προσκυνοῦν τῆς ὠμορφιᾶς τὸ θρόνο.
Τὰ λόγια τους, ἀγάπης προσευχή,
κ' οἱ μελωδίες τους ξόρκι γιὰ τὸν πόνο.

Καὶ σύ, γλυκειὰ κοπέλλα, ἐκεῖ κρυφά,
καμαρωτὴ στῆς δόξας τὸ θρονί σου,
ἀφήνεις τὴν ψυχή σου νὰ ρουφᾶ
τὰ μύρα τοῦ ἐρωτιάρη παραδείσου.

Καὶ μόνον ὁ φτωχὸς τραγουδιστής,
ποὺ πλάϊ σου τόνε σκλάβωσεν ἡ μοῖρα,
− μὴν τύχη τὸν καημό του ἀφουγκρασθῆς, −
σπάζει βουβὸς τοῦ πόνου του τὴ λύρα…