• Ά Μτβ.
  • 1) Τελειώνω, αποτελειώνω:
    • να ξετελέψεις τη δουλειά, σαν πεθυμώ (Φορτουν. Γ́ 354).
  • 2) Αποπερατώνω:
    • εξετέλεψέν το (ενν. το λουτρόν) (Αχιλλ. L 522).
  • 3) (Προκ. για γάμο) συμφωνώ οριστικά, «τελειώνω»:
    • (Φορτουν. Γ́ 98)·
    • ξετελεμένες και ακριβές χαρές (Φορτουν. Έ 172).
• Β́ Αμτβ.
  • 1) Τελειώνω:
    • με θάνατο η μαλιά έχει να ξετελέψει (Ερωτόκρ. Δ́ 1840).
  • 2) Φτάνω, σταματώ:
    • φθάνει (ενν. η άλυσις) έως κάτω και ξετελεύ’ η άκρα της στου καλικιού τον πάτον (Γεωργηλ., Θαν. 145 (έκδ. ξετελεύει άκρατα 'ς· διόρθ. Πολίτης Λ.))

[<επιτ. ξε‑ + τελεύω. Ο τ. ‑γω και σήμ. κρητ. Η λ. στο Βλάχ. (λ. ξετελειώνω)]