• 1)
  • α) Φυτρώνω, βλαστάνω:
    • εξεβλάστωσαν … πάσα χόρτον και πάσα δένδρον (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 53^v)·
  • β) (μεταφ.):
    • ο νους ξεβλαστώνει από την ψυχήν (αυτ. φ. 63^v)·
  • γ) (προκ. για άνθος) βγαίνω, ανθίζω:
    • εις την μέσην … του ρόδου εξεβλάστωσεν ένα μπουμπούκι (αυτ. φ. 235^v).
• 2) Βγάζω, αποκτώ βλαστούς:
  • (αυτ. φ. 234^r)·
  • ηύρε (ενν. ο Λωτ) τους δαυλούς ξεβλαστωμένους (αυτ. φ. 133^r).
• 3) (Προκ. για τη γη) αποκτώ βλάστηση:
  • (αυτ. φ. 46^v).
• 4) (Μεταφ.) «ξεφυτρώνω», παρουσιάζομαι:
  • λέγει (ενν. ο Χρυσόστομος) διά τους … αιρετικούς οπού μεταταύτα ήθελαν ξεβλαστώσει (αυτ. φ. 46^v).

[<ξεβλαστάνω κατά το βλαστώνω (βλ. ά.). Η λ. στο Somav.]