• 1) Λέω κ. ξανά:
  • (Φορτουν. Γ́ 725)·
  • (με σύστ. αντικ.):
    • να μηδέν αξαναπεί τίποτες (Ασσίζ. 419⁴).
• 2) Εκ νέου κάνω λόγο για κ.:
  • να της το ξαναπώ με λόγια μερωμένα (Πανώρ. Γ́ 376)·
  • (αμτβ.):
    • (Ερωφ. Γ́ 360).
• 3) Διηγούμαι πάλι:
  • (Πανώρ. Ά 397).
• 4) Τονίζω πάλι:
  • πάλιν του ξαναλέσι: «Ετούτο το πράγμα εμάς, αυθέντη, δεν αρέσει» (Παλαμήδ., Βοηβ. 1311).
• 5) Δηλώνω, βεβαιώνω πάλι:
  • πάλιν ξαναλέσιν το: «Ήξευρε, Αβραάμη, … υιόν εσύ θες κάμει» (Χούμνου, Κοσμογ. 1033).
• 6) Παρακαλώ πάλι:
  • πάλιν ξαναλέγουν του: «Ω υψηλότατέ μας, για γροίκησέ μας των φτωχών …» (Τζάνε, Κρ. πόλ. 194³).
• 7) Ανταπαντώ, αποκρίνομαι πάλι:
  • Μάλλιος, του ξαναλέγει η κορασίδα, εμέ τυχαίνει … (Πιστ. βοσκ. V 2, 171).
• 8) Συμβουλεύω πάλι:
  • Διώξε τσι πρίκες, … σου ξαναλέγω πάλι (Ερωφ. Ά 497).
• 9) Ξανατραγουδώ:
  • τα τραγούδια του συχνιά τα ξαναλέγει (Ερωτόκρ. Ά 439).

[<ξανα‑ + λέγω. Η λ. στο Βλάχ.· τ. –λέω σήμ.]