• 1)
  • α) Πάσχω από λύσσα· (σε μεταφ.):
    • ελυσσίασες κι εκρυφοδάκησές με (Διγ. Esc. 1460)·
  • β) (μεταφ.) γίνομαι παράφορος, μανιακός, αγριεύω:
    • (Σαχλ., Αφήγ. 551).
• 2) (Με την πρόθ. εις και αντων. σε αιτιατ.) οργίζομαι, ξεσπώ με μανία εναντίον κάπ.:
  • ελυσσιάσαν εις εμέ (Σαχλ. Β́ PM 333).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = λυσσασμένος· προκ. για άνθρωπο μανιακό, παράφορο, οργισμένο, κακό:
  • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 190²⁸)·
  • σκύλα λυσσιασμένη (Συναξ. γυν. 261)·
  • (υβριστ.):
    • λέ’ του: «Ω λυσσιασμένε» (Διγ. O 2757).

[<ουσ. λύσσα + κατάλ. ‑ιάζω. Η λ. στο Βλάχ. (‑σ‑) και σήμ.]