• I. Ενεργ.
  • 1)
    • α) Κάνω κ. λεπτό:
      • (Ιερακοσ. 501²⁷)·
    • β) κάνω κάπ. ή κ. ισχνό, αδύνατο:
      • τον υπό τρυφής υπερσαρκήσαντα (ενν. ιέρακα) … λεπτυνείς ούτως (Ιερακοσ. 447¹²)·
    • γ) (μεταφ.) αποδυναμώνω:
      • κουράζουσι (ενν. αι εναντίαι δυνάμεις) και λεπτύνουσιν αυτούς (ενν. τους ανθρώπους) (Φυσιολ. (Zur.) XX 3b²⁰).
  • 2) Ξεφλουδίζω:
    • λεπτύνουσιν (ενν. αι μύρμηκες) αυτούς (ενν. τους κόκκους) ίνα μη φυτρώσουσιν (Φυσιολ. (Zur.) XX 3b¹²).
  • 3) Διαλύω, συντρίβω:
    • τα βαβυλώνια τείχη ως χουν λεπτυνεί η παρά της χωνείας της εμής αφεθείσα (ενν. πέτρα) (Δούκ. 309¹²).
  • 4) Εξευγενίζω:
    • Ω Χριστέ … κάθαρον και λέπτυνον όλον τον λογισμόν μου (Βίος Δημ. Μοσχ. 80).
  • 5) Αναλύω, ερμηνεύω:
    • ει μη είχον (ενν. οι πατέρες) λεπτύνειν … τα άγια δόγματα (Μάρκ., Βουλκ. 341¹⁹).
• II. Μέσ.
  • 1)
    • α) Γίνομαι λεπτός:
      • (Διγ. Gr. 2403)·
    • β) γίνομαι ισχνός, αδυνατίζω· εξασθενώ:
      • εάν λεπτύνηται το όρνεον και ῃ ανόρεκτον … (Ιερακοσ. 445²⁹).
  • 2) (Μεταφ.) διαλύομαι, εξανεμίζομαι:
    • ως κόνις λεπτυνθήσεται βαρβάρων άπαν θράσος (Προδρ. IV 283 χφφ ΡΚ κριτ. υπ).

[αρχ. λεπτύνω. Λ. ‑αίνω στο Βλάχ. και σήμ.]