• I. Ενεργ.
  • Ά Μτβ.
    • 1) Κάνω κ. λαμπρό, διακοσμώ με πολυτέλεια, στολίζω:
      • (Διγ. A 3988)·
      • περιβόλιν … τό ελάμπρυνεν ο Πόθος (Λίβ. Esc. 619).
    • 2) Προσδίδω αίγλη, λαμπρότητα, κάνω κ. πασίγνωστο, δοξάζω:
      • (Διγ. Z 1376).
    • 3) Φωτίζω, καθοδηγώ:
      • τούτη (ενν. η Αρετή) το νου του ελάμπρυνε (Πρόλ. εις έπαινον Κεφαλλην. 38).
  • Β́ (Αμτβ.) γίνομαι λαμπρός, φωτεινός:
    • Άλλοι φωτιές ανάφτανε κι ελάμπρυνεν η νύκτα (Τζάνε, Κρ. πόλ. 360²⁰).
• II. (Μέσ.) φωτίζομαι·
  • (μεταφ.):
    • ως ουρανός κατάστερος είσαι λελαμπρυσμένη (ενν. συ η Παναγία) (Διακρούσ., Πένθος 198).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • 1) Λαμπερός, φωτεινός, αστραφτερός:
    • λελαμπρυσμένη νύκταν (Αχιλλ. O 510)·
    • άρματα λαμπρυσμένα (Ιμπ. 387)·
    • (μεταφ.):
      • πρόσωπον λαμπρυσμένον (Ιμπ. (Legr.) 834).
  • 2) (Μεταφ.) διαπρεπής, ένδοξος, ξακουσμένος:
    • άνδρες λελαμπρυσμένοι (Ριμ. Βελ. ρ 702).
  • 3) (Προκ. για πυρ) λαμπερός, «δυνατός»:
    • (Θησ. Í [72³]).

[αρχ. λαμπρύνω. Η μτχ. λαμπρυσμένος (πβ. λαμπρίζω) στο Βλάχ. Η λ. και σήμ.]