• Α´ Αμτβ.
  • 1) Προσβάλλομαι από χτικιό, από φθίση:
    • να με ’γαπήσει ο Ρήγας μου μην πέσω και χτικιάσω (Ευγέν. 318).
  • 2) (Μεταφ.) για δήλ. έντονης στενοχώριας, αγανάκτησης:
    • μὄρχεται να κτικιάσω (Στάθ. Α´ 70)·
    • είμαι μοναχός και στέκω να χτικιάσω (Φορτουν. Ε´ 52).
• Β´ (Μτβ.) κάνω κάπ. να πάθει φθίση·
  • «λειώνω», εξαντλώ κάπ.:
    • να τον εύρουν αρρωστιές ή να τονε κτικιάσουν (Σαχλ. Α´ M 91 κριτ. υπ. (έκδ. τον εκτ‑)).

[<*εκτικιάζω <μτγν. επίθ. εκτικός (πυρετός) ή ουσ. εκτικός (= φυματικός, ΕΜ 323, 56) + κατάλ. ‑ιάζω. Η λ. στο Βλάχ. (κτη‑). Ο τ. και σήμ.]