• I. Ενεργ.
  • 1) Ωθώ, ωθώ βίαια, σπρώχνω, σκουντώ:
    • Κουντώ τον συψωμίτην μου, σύρνω τον εκ το ιμάτιν (Προδρ. IV 383 χφφ PK κριτ. υπ.· Διγ. Άνδρ. 391¹⁶), (Ερωτοπ. 418).
  • 2) Σείω, κινώ:
    • φύλλο κοντημένο (Πεντ. Λευιτ. XXVI 36).
  • 3) Διεγείρω, ανακινώ, προκαλώ:
    • με την ευσπλαγχνιάν σ’ εσέ δεν ασκοντήθη χάρις κι ευγενικότητα (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ´ [1363]).
  • 4)
    • α) Αποτρέπω· απομακρύνω· εκτρέπω:
      • εγύρεψεν να σε κουντήσει από τον Κύριο τον Θεό σου (Πεντ. Δευτ. XIII 11)·
    • β) παραπλανώ, εξαπατώ:
      • (Πεντ. Δευτ. XIII 14).
• II. Μέσ.
  • 1) Παρασύρομαι, παρεκτρέπομαι:
    • τον ήλιο και το φεγγάρι … να κουντηθείς και να προσκυνήσεις (Πεντ. Δευτ. IV 19).
  • 2) Aποπλανώμαι, παραστρατίζω:
    • (Πεντ. Δευτ. XXII 1).

[<ακοντίζω. Μτχ. κουντημένος στο Somav. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ.]