• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1)
      • α) Κατευοδώνω κάπ.:
        • η ευκή μου μετά σας να ’ναι να σας βγοδώνει (Φορτουν. Ιντ. δ´ 177)·
      • β) στέλνω κ.:
        • απήτις την απόγραψε (ενν. την επιστολή), … προς τον Δάρειον γλήγορα την βγοδώνει (Αλεξ. 762).
    • 2)
      • α) Πετυχαίνω κ.:
        • για να μπορούν τό θέλουσι καλά να το βοδώσου (Δεφ., Σωσ. 90)·
      • β) κατορθώνω, καταφέρνω· μπορώ:
        • και ουκ ευόδωσεν ποσώς τίποτα να ποιήσει ωσότου εβαρέθηκεν (Χρον. Τόκκων 3272).
    • 3)
      • α) Ετοιμάζω, τακτοποιώ:
        • ανίσως κι εκατάστεσε κι εβγόδωσε τα ρούχα, να ξεγνοιαστώ από λόγου τως (Φορτουν. Ε´ 5)·
      • β) (μεταφ.):
        • καλά την έχω βγοδωμένη (ενν. την πεθυμιά σου) (Ιντ. κρ. θεάτρ. Β´ 113).
  • Β´ (Αμτβ.) προφταίνω:
    • Αλέξανδρος εβιάζετον ως διά να βοδώσει, ηθέλησε τον Δάρειον στη χώρα να τον σώσει (Αλεξ. 1331).
• II. Μέσ.
  • 1) Φτάνω με το καλό:
    • τότες ευγοδώθηκεν ο νιος αρματωμένος (Ch. pop. 712 κριτ. υπ. (χφ ‑κει)).
  • 2) Είμαι τακτοποιημένος, ευημερώ:
    • την Βαβυλωνιά χώρα τη βοδωμένη (Αλεξ. 2859).
  • 3) (Απρόσ.) «βγαίνει» κ. αληθινό, επαληθεύεται κ.:
    • τάσσω σου κι εβγοδώθη (Πανώρ. Β´ 14).

[αρχ. ευοδόω. Οι τ. και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]