• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1) Γεννώ σε κάπ. το αίσθημα της γλυκύτητας:
      • ούτε με ζαχαρόμελα ποσώς να τον γλυκάνουν (Περί ξεν. 531).
    • 2)
      • α) Προξενώ ευχαρίστηση, ευφραίνω:
        • προς καιρόν … γλυκάνει σε (ενν. η πόρνη), ύστερον σε πικραίνει (Φυσιολ. (Legr.) 1016)·
      • β) μαγεύω, γοητεύω, τέρπω:
        • της ρίμης ομνοστιά γλυκαίνει του το ους του (Κυπρ. ερωτ. 141¹¹).
    • 3)
      • α) Ανακουφίζω, καταπραΰνω, απαλύνω:
        • Κύριε …, γλύκανε την καρδιά μου και κίνησε παρηγοριά (Φαλιέρ., Ρίμ. 299)·
      • β) δίνω σε κάπ. χαρά, του διώχνω τις έγνοιες:
        • να δείξει (ενν. η βασίλισσα Ευδοκία) … αγάπην εις την χώραν, να γλυκανθούν οι άνθρωποι (Χρον. Τόκκων 1270).
  • Β´ Αμτβ.
    • 1) Αποκτώ γλυκιά γεύση, γίνομαι γλυκός:
      • Πώς είν’ εμποριζάμενο η σφάκα να γλυκάνει …; (Κυπρ. ερωτ. 153²⁷).
    • 2)
      • α) (Προκ. για πρόσωπο) γίνομαι ήπιος, πράος:
        • (Ερωτόκρ. Γ´ 892)·
      • β) (προκ. για τη θάλασσα) ησυχάζω, γαληνεύω:
        • (Ριμ. κόρ. 600).
    • 3) Ανακουφίζομαι, καταπραΰνομαι:
      • γλυκαίνου … τα κριτήρια σου κι οι πόνοι σου αλαφραίνου (Ιντ. κρ. θέατρ. Α´ 153).
• II. (Μέσ.) νιώθω ευχαρίστηση από κ. και το επιδιώκω συχνά, καλοσυνηθίζω σε κ.:
  • (Σαχλ. A´ PM 197).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = γλυκός, ήπιος, ήρεμος:
  • (Φαλιέρ., Ιστ. 572).

[αρχ. γλυκαίνω. Η λ. και σήμ.]