Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 1 εγγραφή | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- συνίζηση η [sinízisi] Ο33 : 1α.(γραμμ.) φαινόμενο κατά το οποίο, όταν σε μια λέξη ακολουθεί φωνήεν ύστερα από το φθόγγο ι (η, υ, ει, οι) ή το φθόγγο ε (αι), τα δύο φωνήεντα μπορούν να προφέρονται μαζί σε μία συλλαβή, π.χ. βοήθεια [voíθia & voíθ(ia)] · πολλές λέξεις λέγονται μόνο με συνίζηση, π.χ. αδειάζω [aδjázo], ήλιος [í
os], όποιος [óp os] κτλ. β. (μετρ.) η συνεκφώνηση γειτονικών φωνηέντων είτε στη συμπροφορά είτε μέσα σε λέξη, ενώ ταυτόχρονα κρατιέται ο ρυθμός του στίχου, π.χ. η μαύρη πέτρα)ολόχρυση. 2. (γεωλ.) κατακόρυφη μετακίνηση τμημάτων του γήινου φλοιού προς το κέντρο της γης. [λόγ.: 1: ελνστ. συνίζη(σις) -ση· 2: αρχ. σημ.]
