Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 4 εγγραφές [1 - 4] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- στριγκλιά η [striŋglá] Ο24 : 1.οξεία και διαπεραστική κραυγή (ανθρώπων και ορισμένων ζώων): Οι στριγκλιές της ξεσήκωσαν την πολυκατοι κία. Άκουσα τις στριγκλιές του γουρουνιού, την ώρα που το έσφαζαν. 2. ενέργεια που χαρακτηρίζεται από κακία, από μοχθηρία.
[μσν. στριγγιά < ελνστ. στριγγ- (στρίγξ) `κουκουβάγια΄ (δες στο στρίγκλα) -ιά παρετυμ. στρίγκλα]
- στριγκλιάζω [striŋglázo] Ρ2.1α : (οικ.) γίνομαι κακός, δύστροπος: Tι τον έπιασε και στρίγκλιασε ξαφνικά;
[στριγκλ(ιά) -ιάζω]
- στριγκλιάρης -α -ικο [striŋgláris] Ε9 : (οικ.) που είναι κακός, δύστροπος: Στριγκλιάρικο παιδί. || (ως ουσ.).
[στριγκλι(ά) -άρης]
- στριγκλιάρικος -η -ο [striŋglárikos] Ε5 : (οικ.) που χαρακτηρίζει το στριγκλιάρη: Mια στριγκλιάρικη φωνή.
[στριγκλιάρ(ης) -ικος]
