Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
1 εγγραφή | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- ουρανομήκης -ης -ες [uranomíkis] Ε11α : (λόγ.) 1. που φτάνει σε μεγάλο ύψος, που είναι πολύ ψηλός: Ουρανομήκεις φλόγες. 2. (μτφ.) πολύ έντονος, πολύ δυνατός: Ουρανομήκεις ζητωκραυγές.
[λόγ. < αρχ. οὐρανομήκης]