Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 2 εγγραφές [1 - 2] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- καταρράκτης 1 ο [kataráktis] & καταρράχτης ο [kataráxtis] Ο10 : 1. απότομη συνήθ. και κατακόρυφη πτώση των νερών ενός ποταμού, από μεγάλο ύψος και καμιά φορά κλιμακωτά, που προκαλείται από την πολύ μεγάλη κλίση της κοίτης του: Οι καταρράχτες του Nιαγάρα / της Έδεσσας. Φυσικός / τεχνητός ~. (έκφρ.) άνοιξαν οι καταρράχτες του ουρανού, άρχισε καταρρακτώδης, ραγδαία βροχή. 2. (μτφ.) χείμαρρος2.
[λόγ. < ελνστ. καταρράκτης, αρχ. σημ.: `απόκρημνος΄· προσαρμ. στη δημοτ. με ανομ. τρόπου άρθρ. [kt > xt] ]
- καταρράκτης 2 ο : (ιατρ.) θόλωση του κρυσταλλοειδούς φακού ή του περιφακίου του οφθαλμού, με αποτέλεσμα την ελάττωση της οπτικής οξύτητας: Συγγενής / τραυματικός / γεροντικός ~. Ο ~ είναι ώριμος, έχει σκληρύνει αρκετά και μπορεί να χειρουργηθεί.
[λόγ. < γαλλ. cataracte (στη νέα σημ.) < λατ. cataracta < ελνστ. καταρράκτης στη σημ.: `φράγμα΄ (επειδή δίνει την εντύπωση φράγματος)]
