Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 1 εγγραφή | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- πλοκάμι το [plokámi] Ο44 : 1. επιμήκης ευκίνητη απόφυση, που ξεκινάει από το κεφάλι ορισμένων θαλάσσιων μαλακίων (χταποδιού, καλαμαριού κτλ.) και χρησιμεύει για κίνηση, για ανίχνευση και σύλληψη της λείας: Tο χταπόδι έχει οχτώ πλοκάμια. Tο χταπόδι τύλιξε τα πλοκάμια του γύρω από το σώμα ενός αστακού. || (επέκτ.) ό,τι μοιάζει με πλοκάμι: Άπλωσε τα πλοκάμια του και την άρπαξε, (μακριά) χέρια. 2. (μτφ.) για κτ. που, συνήθ. με αφετηρία του ένα κέντρο, επεκτείνεται απειλητικά, ύπουλα και βλαπτικά: Tα πλοκάμια της μαφίας / της τρομοκρατίας. Είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς από τα πλοκάμια της γραφειοκρατίας. Ο θάνατος άπλωσε τα πλοκάμια του σ΄ ολόκληρη την πόλη.
[ελνστ. ή μσν. *πλοκάμιον υποκορ. του αρχ. πλόκαμος]
