• 1) Ενόχληση, αναστάτωση, στενοχώρια· ανησυχία:
  • (Απολλών. 680), (Σκλάβ. 124).
• 2) Θόρυβος, φασαρία, ταραχή από συγκεντρωμένο πλήθος:
  • ακούομεν όχλησιν πολλήν … φωνάς από ανεγνώριστον γλώσσαν να συντυχαίνουν (Λίβ. Esc. 2944· Διήγ. Βελ. χ. 446), (Διήγ. παιδ. 993)·
  • εις τον τοίχον έχει μίαν θυρίδα … και απ’ αυτής εξέρχεται όχλησις και βρυγμός, ώσπερ μελισσίου πολλού (Προσκυν. Κουτλ. 156 79¹⁵).
• 3)
  • α) Έριδα, διαμάχη:
    • να παύσει απ’ εσάς η όχλησις και μάχη (Θησ. Έ [97¹]· Ζ́ [3²])·
  • β) λογομαχία, φιλονικία:
    • εγένετο όχλησις μέσον του κονσούλου και του παΐλου (Πανάρ. 75²⁹· Πουλολ. 467)·
  • γ) πόλεμος, μάχη:
    • (Θησ. (Foll.) I 28)·
    • φουσσάτο διά όχλησιν ουδέν ευρίσκεις 'δένα (Χρον. Τόκκων 567).
• 4)
  • α) Δυσκολία, εμπόδιο:
    • εξανοίξασιν … όλα τα παραγιάλια … κι είδασιν ποιο 'ν’ το κάλλιον που με ολιγότερη όχλησιν εκείνοι να σκαλώσουν (Θησ. (Foll.) I 44· Βίος Αλ. 2375)·
  • β) (στον πληθ.) αντίξοες συνθήκες:
    • αμελέστεροι υπάρχομεν των μαθημάτων αυτών (ενν. των αρχαίων σοφών) … διά τας οχλήσεις του νυν καιρού διά τε των … οχλήσεων του νυν αιώνος (Μάρκ., Βουλκ. 342¹).
• 5) Παράπονο, διαμαρτυρία:
  • κατακρίνεις με δίχα τινός αιτίας, από οχλήσεως τινών ανθρώπων χαιρεκάκων (Προδρ. II 71).

[αρχ. ουσ. όχλησις. Η λ. (‑ση) και σήμ.]