• 1) Όριο, σύνορο·
  • (συνεκδ.) η οροθετημένη περιοχή στην κυριαρχία κάπ.:
    • εις τ’ άκρα, τ’ ορίσματα, τά έχω, τά δεσπόζω, πόθεν … πράττεις … ωσάν αφέντης (Βυζ. Ιλιάδ. 250).
• 2) Διαταγή, εντολή:
  • κατά το βασιλικόν όρισμα … οι γονείς τους … έβανάν τας (ενν. τας θυγατέρας) εις τα κάτεργα (Hist. Imp. (Rochow) 195²⁰).

[αρχ. ουσ. όρισμα. Τ. όρισμαν και σήμ. ποντ.]