• 1) (Τοπ.) μπροστά απ’ όλους, μπροστά μπροστά:
  • ολωνεμπρός επήγαιναν οι κάλλιοι καβαλάροι (Θησ. (Foll.) I 51).
• 2)
  • α) (Χρον.) πριν απ’ όλα ή όλους, πρώτα πρώτα:
    • ολωνομπρός να φάμε κι ύστερα … ρεμέδιο 'ς τούτη τη δουλειά θέλομε βρει (Κατζ. Ά 116· Φορτουν. Ιντ. δ́ 118)·
  • β) εντελώς προκαταβολικά:
    • τα παίρνου τα προυκιά ολωνομπρός (Πανώρ. Δ́ 61).
• 3) Κατά κύριο λόγο, προπάντων:
  • (Φορτουν. Ιντ. δ́ 10)·
  • η αφορμή απού μ’ έκαμε ολωνομπρός … και την πατρίδα εφήκα, ήτονε … (Φορτουν. Γ́ 291).

[<γεν. πληθ. του επιθ. όλος + επίρρ. εμπρός. Ο τ. και σήμ. κρητ.]

• Τελείως ώριμος, μεστωμένος, γινωμένος:
  • καρπόν ολώριμον (Λίβ. Sc. 1366).

[<ολο‑ + επίθ. ώριμος]

• 1)
  • α) Εντελώς, ολότελα:
    • (Κυπρ. ερωτ. 8²), (Διγ. Z 3386)·
    • (επιτ.) με το επίρρ. διόλου, βλ. διόλου 1β·
  • β) (με επίθ. επιτ.):
    • (Διγ. Gr. 1481)·
    • έστιν όλως αναιδής όλως αιματωμένος (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. (Wagn.) 421).
• 2) Πάρα πολύ:
  • (Πτωχολ. α 491)·
  • ο στρατός όλως αποτρομάξε (Κορων., Μπούας 62).
• 3)
  • α) (Με άρν.) διόλου, καθόλου:
    • (Βίος Αλ. 3018), (Ερμον. Γ 138), (Διγ. Z 1733)·
  • β) (με χρον. σημασ.) ποτέ:
    • φωνής ουδείς μου ήκουσεν ή συντυχίας όλως (Διγ. Gr. 1444· Γλυκά, Στ. 340).
• 4) (Επιτ.) με το καν, βλ. καν 9.
• 5) (Επιτ.) αληθινά, πράγματι:
  • όλως ετόλμησας εσύ κι εσκότωσες την κόρην; (Απολλών. 515· Προδρ. IV 464).
• 6) (Επιτ.) κιόλας, μάλιστα:
  • και εις τούτο όλως έχεις στόμα προσανοίξαι δε μοι; (Πτωχολ. α 771).
• 7) (Με παραχωρ. σημασ.) έστω και λίγο:
  • αν όλως ελπίζομεν, ότι … θέλει συγχωρήσει αυτό η Εκκλησία … (Σφρ., Χρον. 110¹³).

[αρχ. επίρρ. όλως]