• 1) (Ως κύρ. όν.)
  • α) ο Παντοδύναμος, ο Θεός:
    • (Ch. pop. 62)·
    • θαρρώ εις τον δημιουργόν και πάντων Παντοκράτωρ (Αργυρ., Βάρν. K 168)·
  • β) (συνεκδ.) οδός και πύλη της πόλης του Ηρακλείου:
    • Γνωρίζεις … την Πετρού …, απού στον Παντοκράτορα στέκει, στην Άγιαν Άννα (Φορτουν. Γ́ 668· Τζάνε, Κρ. πόλ. 483²²).
• 2) (Ως επίθ.) εξουσιαστής των πάντων, παντοδύναμος·
  • (εδώ ως προσων. και προσφών. του Θεού ή του Χριστού):
    • ετάφη … εν τῃ … βασιλικῄ μονῄ του Παντοκράτορος Χριστού και Θεού (Byz. Kleinchron. Ά 118¹⁴· Φλώρ. 693).

[μτγν. ουσ. παντοκράτωρ. Η λ. (‑ορας) και σήμ.]