• 1) Που κατάγεται από πολύ αρχοντική γενιά:
  • Είς των Ελλήνων βασιλεύς, πανευγενής και ανδρείος (Αχιλλ. (Smith) N 27).
• 2) Που έχει πολύ ευγενικά αισθήματα, τρόπους:
  • στρατιώτης πανευγενής ασχολιέται την ωραίαν (Λίβ. N 1717)·
  • (σε θέση ουσ.):
    • ο ημέτερος υιός … διά πόθον της πανευγενούς καρδιοδιχοτομείται (Φλώρ. 214)·
  • (σε προσφών. αγαπημένου προσώπου):
    • αυθέντα μου χρυσέ και πανευγενέστατε (Διγ. Άνδρ. 356³).
• 3) Που έχει εξαιρετική ομορφιά και αρχοντιά:
  • (Κορων., Μπούας 8).

[<παν‑ + επίθ. ευγενής. Η λ. τον 9. αι. (TLG)]