• 1)
  • α) Που στέκεται εντελώς όρθιος, στητός:
    • ολόρθος … εστάθη (Τζάνε, Κρ. πόλ. 327⁷· Ορνεοσ. 578²³)·
  • β) (προκ. για ζώο) που έχει ανασηκωθεί και στέκεται ακίνητο στα δυο του πόδια:
    • πατεί (ενν. η άρκος) οπίσω εις τα πόδας της και ίσταται ολόρθη (Φυσιολ. 371¹⁹· Αιτωλ., Μύθ. 4⁸).
• 2) (Προκ. για τα χέρια) υψωμένος, τεντωμένος προς τα πάνω:
  • σήκωνε (ενν. Μωυσή) τα χέρια σου στον ουρανόν ολόρθα (Χούμνου, Κοσμογ. 2607).
• 3) Κάθετος προς το έδαφος, κατακόρυφος:
  • Είπ’ ο Θεός του Μωυσή … ολόρθ’ απάνω στα ψηλά να στέσει το ραβδίν του (Χούμνου, Κοσμογ. 2350· Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 145^v).

[<ολο‑ + επίθ. ορθός. Ο τ. ‑ρτ‑ και σήμ. ποντ. Τ. όλ‑ στο Du Cange. Η λ. στο Somav. και σήμ.]