• I. Ενεργ.· μτβ. και αμτβ.
  • 1)
    • α) Διαπράττω μοιχεία:
      • (Ελλην. νόμ. 538¹⁰), (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 175^v)·
    • β) (μεταφ.):
      • μοιχεύει πνευματικώς (Ιστ. πατρ. 144¹⁷).
  • 2) Οχεύω:
    • ο κόραξ μοιχεύει (Φυσιολ. (Kaim.) 78b¹⁰).
  • 3) (Μεταφ.)
    • α) μολύνω ηθικά:
      • ο παρανομότατος Αρσένιος, … εμοίχευε την εκκλησίαν (Ιστ. πατρ. 143¹³)·
    • β) παραποιώ, αλλοιώνω, διαστρέφω:
      • μοιχεύει (ενν. ο Φαρισαίος) με το ψεύδος την αλήθειαν (Πηγά, Χρυσοπ. 291 (36))·
    • γ) απιστώ προς το Θεό, λατρεύω είδωλα:
      • εμοίχευσαν (ενν. οι Ιουδαίοι) το ξύλον και λίθον (Φυσιολ. 357¹⁷).
• II. (Μέσ. προκ. για γυναίκα) διαπράττω μοιχεία, γίνομαι μοιχαλίδα:
  • (Βακτ. αρχιερ. 170), (Αλεξ. 288).

[αρχ. μοιχεύω. Τ. ‑γω στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]