Παράλληλη αναζήτηση

Αναζήτηση για: μαγνήτης

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

μαγνήτης ο [maγnítis] Ο10 : 1. κάθε σώμα που έχει την ιδιότητα να έλκει το σίδηρο και ορισμένα άλλα μέταλλα: Φυσικός ~ ή ορυκτός ~, μαγνητίτης. Mοριακός* ~. Tεχνητός ~· (πρβ. ηλεκτρομαγνήτης). Iδιότητες / χρήση των μαγνητών. 2. (μτφ.) καθετί που προσελκύει, που γίνεται κέντρο της προσοχής ή του ενδιαφέροντος: Mε τη δημιουργία των απαραίτητων έργων οι καταρράκτες μετατράπηκαν σε τουριστικό μαγνήτη. Kάτι επάνω της τον τραβάει σαν το μαγνήτη. μαγνητάκι το YΠΟKΟΡ στη σημ. 1.
[ελνστ. Μαγνήτης (λίθος) ὁ < αρχ. Μαγνῆτις (λίθος) ἡ (< τοπων. Μαγνησία)]

[Λεξικό Κριαρά]

μαγνήτης ο.

1) Μαγνήτης:
- είχεν (ενν. το δακτυλιδόπουλον) απέδω σίδηρον και απέκει τον μαγνήτην (Λίβ. Sc. 751).
2) Πυξίδα:
- ουκ είχαμεν πενέζην να θωρεί απέσω εις το βελόνιν, ουδέ και ο ποδότας μας μαγνήτην να βαστάζει (Πουλολ. 542).

[μτγν. επίθ. μαγνήτης (λίθος· αρχ. ‑ις λίθος η) ως ουσ. Η λ. στα Ορφικά (TLG) και σήμ.]

Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα