• I. Ενεργ.
  • Ά Μτβ.
    • 1)
      • α) Δε θυμούμαι, ξεχνώ, μου διαφεύγει κ.:
        • (Κομν., Διδασκ. Δ 223)·
        • Ο … βασιλεύς εσκοτίσθη και αλησμόνησε να τον ερωτήσει (Hagia Sophia ω 522⁶)·
      • β) σβήνω από τη μνήμη μου θεληματικά κ., παύω να το σκέφτομαι:
        • Αν τις ποιήσει σε καλόν … μην το αλησμονήσεις (Σπαν. Α 353)·
        • ελησμόνησα τας ατυχίας (Λίβ. Ν 2206· Αιτωλ., Μύθ. 140³⁰).
    • 2) Απαρνιέμαι, εγκαταλείπω κάπ. ή κ.:
      • Φυλάξου εσέν πρόσποτε να αλησμονήσεις τον Κύριο (Πεντ. Δευτ. VI 12· Διγ. Άνδρ. 335³⁴).
    • 3) Παραμελώ, αδιαφορώ για κάπ. ή κ.:
      • Ο ρήγας ελησμόνησέν μας (Μαχ. 180⁵)·
      • πάσα δουλειά αλησμόνησε (Πανώρ. Γ́ 511)·
      • φρ. αλησμονούμαι από το στόμα κάπ. = παύει να γίνεται λόγος για μένα:
        • (Πεντ. Δευτ. XXXI 21).
    • 4) Παραλείπω να μνημονεύσω κάπ.:
      • Δόκτοροι, αλησμόνησα τον Σανγινάτσο Πόλο (Τζάνε, Φιλον. 588²¹).
    • 5) Αθετώ, παραβαίνω:
      • την συμφωνία που ποίκαμε μην την αλησμονήσεις (Θησ. Γ́ [58⁸]).
  • Β́ (Αμτβ.) ξεχνώ:
    • επαίδευσά τους ολίγον να μάθουν και να μηδέν αλησμονούν (Διγ. Άνδρ. 359³¹).
• II. (Μέσ., με ενεργ. σημασ.) ξεχνώ, λησμονώ:
  • (Κορων., Μπούας 104).

[παλαιότ. λησμονέω (5. αι., Lampe) <αρχ. επίθ. λήσμων. Ο τ. αλ‑ στο Meursius. Η λ. και σήμ.]