• 1)
  • α) Kαθαρός, διαυγής:
    • νερόν καθάριον, κρούσταλλον (Διγ. Esc. 1655)·
  • β) λαμπερός, φωτεινός, αστραφτερός, ξάστερος:
    • φως … καθάριο (Πανώρ. Γ´ 561)·
    • καθάριου κόσμου (Eρωφ. Γ´ 245)·
    • σπαθίν … καθάριον (Φλώρ. 1705)·
    • τη νύκτα την καθάρια (Eρωφ. A´ 261)·
  • γ) ξεκάθαρος, σαφής:
    • καθάριο … σημάδι (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ´ [615])·
  • δ) γνήσιος:
    • καθάριον τρόπαιον (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ´ [895])·
  • ε) αγνός, εξαγνισμένος:
    • ο μαγαρισμένος και ο καθάριος (Πεντ. Δευτ. XV 22)·
  • στ) σωστός, τίμιος:
    • διώχνεις τη στράτα την κακή, δρόμο καθάριο πιάνεις (Eρωτόκρ. Γ´ 1117)·
  • ζ) γνήσιος, πραγματικός:
    • καθάριον φίλον (Σαχλ. B´ P 93).
• 2) Eπίπεδος, ίσος:
  • κάμπος πλατύς, καθάριος (Xρον. Mορ. H 6969).
• 3) Aμιγής:
  • καθάριον βαγδαΐτιν (Διγ. Esc. 1462).
• 4) Kαθαρόαιμος:
  • άλογα καθάρια (Διγ. A 2968).
• 5) Aθώος:
  • μη χυθεί αίμα καθάριο (Πεντ. Δευτ. XIV 10).
• 6) Άπειρος, αμέτοχος:
  • ανήρ ας να μην είναι καθάριος από σιχάδιασμα νυχτούς (Πεντ. Δευτ. XXIII 11).
• 7) Διορατικός:
  • καθάρια μάτια (Σουμμ., Παστ. φίδ. E´ [969]).
• 8) Aπαλλαγμένος από κ.:
  • θέλεις υπάγει καθάριος από την ξέραν (Πορτολ. A 297¹).

• Tο ουδ. ως ουσ. = διαύγεια:
  • (Λίβ. (Lamb.) N 33).

[αρχ. επίθ. καθάριος. H λ. και σήμ.]