• Πονόψυχος, ελεημονητικός:
  • άλλους, ως εύσπλαγχνος ανήρ, ελεύθερους αφήσε (Κορων., Μπούας 20).

• Το ουδ. ως ουσ. = ευσπλαχνία, έλεος:
  • Υιέ μου ποθεινότατε, … δοξάζω σου το εύσπλαγχνον και την μακροθυμίαν (Θρ. Θεοτ. 98).

[αρχ. επίθ. εύσπλαγχνος. Ο τ. έσπλαχνος και σήμ. ποντ. Ο τ. εύσπλαχνος και σήμ.]

• α) Διάθεση για βοήθεια:
  • ανισώς κι επιθυμάς εσύ ελεημοσύνην, εις άλλον μην την αρνηθείς, μα δείξ’ ευσπλαγχνοσύνην (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ´ [1114])·
• β) συμπάθεια:
  • (Αλεξ. 1686).

[<επίθ. εύσπλαγχνος + κατάλ. ‑σύνη]