• 1) Το να γνωρίζει κάπ. κ., γνώση κάπ. πράγματος:
  • χωρίς γνώμης συνοδικής ή ειδήσεως των κληρικών (Ιστ. πατρ. 182⁹).
• 2) Πληροφορία, μήνυμα, αγγελία:
  • είδησιν έχω και άκουσε (Λίβ. (Lamb) N 487).
• 3)
  • α) Απόλυση από μια εργασία:
    • ο κύρης ή η κυρά … να τους δώσουν είδησιν, ήγουν απολογίαν (Ασσίζ. 71⁸)·
  • β) διαταγή:
    • Είδηση, αφέντη, βάλε, να μηδέ γδύνουν τσ’ εκκλησιές (Τζάνε, Κρ. πόλ. 262¹⁰).
• 4) Συγκατάθεση, άδεια:
  • με την είδησιν του βισκούντη (Ασσίζ. 75⁵).

[αρχ. ουσ. είδησις. Η λ. (‑ση) και σήμ.]