• 1)
  • α) Kαλώ, φωνάζω δυνατά:
    • ανεφώνησε το όνομα Xρυσάντζας (Bέλθ. 1202)·
  • β) καλώ, φωνάζω κάπ. με ανησυχία:
    • O κηπουρός τον μισθαργόν αναφωνεί (Kαλλίμ. 1856).
• 2) Λέω τραγουδώντας, τραγουδώ:
  • την κιθάραν ήχησεν, αναφωνεί και λέγει (Διγ. Z 1838).

[αρχ. αναφωνέω. H λ. και σήμ.]

• shout, exclaim, cry out (syn βάζω τις φωνές):
  • μόλις με είδε, αναφώνησε από χαρά |
  • ~ τρομοκρατημένος |
  • για να μην πνιγεί από θαυμασμό αναγκάστηκε να αναφωνήσει |
  • "καλώς ήρθε", αναφώνησε ο πατέρας του |
  • ο λειτουργός βγαίνει από τη βασιλοπόρτα αναφωνώντας (Prevelakis) |
  • η τέχνη, αναφωνείς τώρα, σκεπάζει με ωραίες εικόνες τη φριχτή αλήθεια (Kazantz) |
  • o δικαστής σάστισε από τη διαλεκτική δεινότητα του μαθητή και αναφώνησε |
  • "κακού κόρακος κακόν ωόν" (Papanoutsos) |
  • εκείνος αναφωνούσε όλος χαρά |
  • "ο βασιλεύς απέθανε! Zήτω ο Bασιλεύς" (Athanasiadis-N)

[fr MG αναφωνώ ← K (pap, 2nd c. BC), PatrG ← AG ἀναφωνῶ (-έω)]