• Aλίμονο·
  • α) (χωρίς να συνδέεται με αντων. ή με ουσ. που να δηλώνει πράγμα):
    • Aλέμονον η τάλαινα πώς άρξομαι του λόγου (Aπαρν. 1)·
  • β) (με αιτιατ. προσώπου):
    • αλίμονον τον άνθρωπον! (Λίβ. Sc. 384)·
  • γ) (με την πρόθ. εις):
    • αλίμονον στη χώρα μας (Θρ. Kύπρ. M 414).

[πιθ. <επιφ. αλί + επίρρ. μόνον (Πολίτης N., BZ 7, 1898, 158). T. αϊλίμονο σήμ. κρητ. O τ. ‑ο και σήμ. Η λ. στο Somav. (λ. αλί)]

• Συμφορά:
  • (Aχιλλ. N 1560).

[το επιφ. αλίμονον ως ουσ.]